วันอาทิตย์ที่ 1 เมษายน พ.ศ. 2555

ภาพในฝัน

ฝันว่าตกใจ ฝันว่าได้รับความอันตราย ฝันว่าตกใจจนสะดุ้งตื่น

เมื่อคืนฉันฝันถึงที่บ้าน... (ยอมรับว่าคิดถึงมากไปหน่อย... ไม่สิ มากเกินไปตะหาก)
เอื้อมมือเปิดประตูเข้าบ้าน บรรยากาศเงียบเชียบ วังเวง ไม่มีใครอยู่เลยสักคน ไม่เห็นแม้กระทั่งเจ้าหัวใจของฉัน... "พันกรัม"... ไปอยู่ที่ไหนกันหมดน้าาาา... ฉันกวาดสายตามองหาไปทั่ว ส่งเสียงเรียกเท่าไหร่ๆ ก็ไม่เห็นมีทีท่าว่าจะได้เจอ... ใจหายแว้บ! สะดุ้งตื่น... รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำจนต้องยกมือทาบอกไว้เป็นครู่...


ภาพสุดท้ายที่ติดตามาก่อนตื่น คือภาพจิ๊กซอว์ชนาดใหญ่ 3000 ชิ้น ที่ติดไว้กับฝาผนัง... มันเป็นรูปทิวทัศน์เมืองหนาว มีสายน้ำ ภูเขา ตึกราม ปราสาททรงโบราณ และดอกไม้บานที่ทอดตัวอยู่ชิดหน้ากล้องมากที่สุด... ดูกี่ที กี่ที ก็สวย โรแมนติก...


ฉันกะเขา เราสองคนช่วยกันต่อภาพจิ๊กซอว์นี้ จากชิ้นเล็กๆ กองพะเนิน แรกทีเดียวต้องคัดแยกสีที่คละกันมา ออกเป็นกลุ่มๆ แยกตัวที่เป็นขอบ ตัวที่เป็นมุมฉาก จากนั้นก็นำมาค่อยๆ เรียงต่อกันให้เป็นขอบสี่เหลี่ยมก่อน... แค่นี้ เราใช้เวลาทำด้วยกันตลอดวันทั้งเสาร์และอาทิตย์ กลางคืนก็ต่ออยู่จนเกินเที่ยงคืน... เราทั้งคู่มีความสุขที่ได้ทำอะไรร่วมกัน เขาชอบ ฉันก็ชอบไปกะเขาด้วย สนุกดี... เมื่อได้กรอบสี่เหลี่ยมครบสมบูรณ์ทั้งสี่ด้านแล้ว ขั้นต่อไป ต้องใช้สมาธิและความพยายามมากขึ้น หยิบมาทีละชิ้น เทียบเคียงกับรูปที่ฝากล่องว่าน่าจะอยู่ตำแหน่งไหน ซึ่งช่วยได้ไม่มาก... เราค่อยๆ ต่อ ค่อยๆ หมุนหามุมที่มันเข้ากันได้ พอเข้าล็อกปุ๊บ ก็ดีใจ สบตากันอย่างมีความสุข... ตัวแล้ว ตัวเล่า... วางมือไม่ลงซะที เข็ดเมื่อยหลังเอวไปหมด แต่หาได้ทำให้เราเลิกรามันง่ายๆ ไม่...

ด้วยความที่ชิ้นส่วนของภาพมีมากมาย จึงย่อมต้องใช้เวลานานนับสัปดาห์... เราทำงานกันคนละที่ ไม่ไกลกันนัก ใครกลับเข้าบ้านก่อนก็รออย่างใจจรดใจจ่อ ให้อีกฝ่ายกลับมาถึงบ้านไวๆ แล้วเราจะได้กินข้าวพร้อมๆ กัน เริ่มต่อจิ๊กซอว์ด้วยกันอีก... นั่นคือภาพจิ๊กซอว์และภาพเหตุการณ์ที่ประทับตราตรึงในความทรงจำของฉันอยู่เรื่อยมา...

ใครๆ ก็บอกว่าฉันโชคดี...

ใครๆ ก็บอกว่าอิจฉาในความสุขของฉัน

หากแต่ตอนนี้... ใครบ้าง ที่เห็นน้ำตาของฉัน? 

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

เมื่ออ่านจบแล้ว เมนต์หน่อยดีมั้ย? อะไรก็ได้ที่อยากให้ฉันได้รับรู้... จากคุณ!