ต้นแบบคู่รักนิรันดร์ของฉัน ตอนที่ 3

  

วันรุ่งขึ้น แว่วเสียงนกร้องจิ๊บๆ ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาที่เตียงนอนนุ่มๆ ในบ้านของตัวเอง... สว่างแล้ว ฉันถลันตัวลุกจากที่นอนโดยพลัน แม่ร้องบอกจากในครัวว่าให้นอนต่อได้ เพราะยายกะตา ไปทำคลอดที่หมู่บ้านอื่นสองสามวัน... อืมห์... ผิดหวังนิดๆ นอนต่อก็ได้... แต่มันก็หลับไม่ลงซะแระ รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปอย่างหนึ่ง ฉันกลิ้งไปมาบนที่นอนนุ่มๆ รับรู้ว่ามันสบายคนละแบบกับการนอนพื้นกระดานแข็งๆ เย็นๆ ที่บ้านตายาย ที่นั่นฉันได้นอนหนุนแขนเหี่ยวๆ ของยาย มือเล็กๆ ของฉันเอื้อมไปคลึงคางยื่นๆ ของยายเล่น ยายแกล้งเผยอปากทำคางสั่นงั่กๆ แค่นั้น ฉันก็หัวเราะซะงอหาย...ตาเองก็อยู่ไม่ห่างตลอดเวลา มือสากๆ ของตาคอยนวดนิ้วเท้าให้ฉันเบาๆ มันทั้งสบาย และอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก... อยู่กับตายายฉันมีความสุขทุกลมหายใจจริงๆ หากต้องให้เลือกว่าจะนอนที่ไหน ฉันคงลำบากใจพิลึก... เอ๊ะ! ดูเหมือนเมื่อวานตากะยายคุยกันเรื่องไปโรงเรียน... ไม่รู้เหมือนกันว่าโรงเรียนอยู่ที่ไหน? จะไปทำไม? ที่แน่ๆ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น หากว่าตากะยายไม่ไปด้วย... จำไว้นะ.

เข้าหน้าร้อน เวลาที่พ่อกะแม่ขายของยุ่งๆ ยายจะรับหน้าที่ดูแลฉัน ทั้งเรื่องการกินอยู่ หลับนอน ทุกอย่างเลย... ตายายใส่ใจกับความรู้สึกของเด็กไร้เดียงสายิ่งนัก แค่เห็นว่ามีเหงื่อซึมตามแนวไรผม ยายเป็นต้องรีบเอาผ้าสไบบางที่พาดบ่าอยู่เป็นประจำ ไปชุบน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้บ่อยๆ ตาก็ใช่ย่อย แกมีเศษผ้าผืนเล็กๆ เหน็บในเชื่ยนหมาก ไว้สำหรับชุบน้ำเช็ดฝ่ามือฝ่าเท้าให้ฉัน... ดูเอาเถิด พ่อแม่แท้ๆ ยังไม่ได้ทำให้ถึงขนาดนี้เลย... มันทำให้ซาบซึ้งจนพูดไม่ออก... ฉันทำได้เพียงการแสดงความรักออกมาแบบเด็กๆ คือโผเข้ากอดแน่นๆ แก้มแนบแก้ม นิ่ง-นาน... ฉันรู้ ตากะยายรักฉันมากแค่ไหน และฉันจะไม่มีวันลืมพระคุณไปตลอดชีวิต...

เช้าวันหนึ่ง พ่อตบที่นอนตึ่บๆ ปลุกฉันให้ตื่นเร็วกว่าปกติ บอกให้รีบอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนวันแรก... หือม์ อะไรกันนี่... ฉันออกจะงงๆ ระคนตื่นเต้น... แม่ปรี่เข้ามาจูงมือไปจัดแจงโน่นนี่นั่น ใส่ชุดนักเรียน ประแป้ง หวีผมผูกจุกเสร็จสรรพ พ่อกะแม่ชื่นชมว่าดูน่ารัก... ฉันแลทาง... รอยายมาป้อนข้าวให้อย่างเคย... แต่ก็ยังไม่เห็นมา แม่บอกว่าคนเก่งกินเองไปพลางๆ เดี๋ยวจะสาย... วันนั้น พ่อปั่นจักรยานไปส่งที่โรงเรียน อยู่ไม่ไกลบ้านสักเท่าไรดอก เพียงแต่ฉันไม่เคยคุ้นกับเส้นทางนี้เท่านั้น... เพราะฉันเคยเดินตามตากะยายต้อยๆ อยู่เส้นทางเดียว และจำได้ขึ้นใจ... วันนี้ ไม่เห็นหน้ากันเลย... ทั้งวัน คิดถึงจัง!

ที่โรงเรียน ฉันมีเพื่อนใหม่เยอะแยะ มีชิงช้า ม้าหมุน คุณครูพาร้องเพลง เล่านิทาน สนุกเพลิดเพลินจนติดอกติดใจ... ฉันไม่เคยร้องงอแงไม่ยอมไปโรงเรียนเลยซักครั้ง... ไปโรงเรียนแล้วมีความสุขอีกแบบ เวลาผ่านไปหลายวัน หลายสัปดาห์ ฉันมีพัฒนาการในการเรียนดีขึ้นอย่างชัดเจน ทุกคนออกปากชม... แต่ฉันยิ้มไม่ค่อยออก จิตใจห่วงหาแต่ตากะยาย... ทำไมไม่ได้เจอหน้ากันเลย... หลายวันแล้วหนา... ไม่รู้หรือว่าฉันคิดถึงซะมากมาย... ไม่คิดถึงฉันแล้วหรือ...

บ่ายวันอาทิตย์ ฉันได้ยินเสียงผู้คนคุยกันดังเอะอะอยู่หน้าบ้าน ที่ถนนฝั่งตรงข้าม แม่จูงมือพาไปดูใกล้ๆ... ที่นั่นมีรถบรรทุกคันใหญ่จอดรอรับผู้คนกลุ่มหนึ่ง พวกเขาเตรียมข้าวของอพยพไปทำมาหากินที่อื่นที่ไกลออกไป เชื่อกันว่ามีลู่ทางดีๆ ที่จะไม่อดตาย... คนที่มาถึงก่อนก็จับกลุ่มคุยกัน ดูเหมือนพวกเขายังต้องรออะไรอยู่สักอย่าง... หลายคนมองมาที่ฉันด้วยท่าทีแปลกๆ... สักพัก มีป้าคนหนึ่งเดินมากระซิบข้างหูแม่... ฉันมองตาปริบๆ ไม่รู้ ไม่เห็น... แม่กระตุกมือเบาๆ จูงกลับเข้าบ้าน... ไม่นานก็ได้ยินเสียงคนโห่ร้องเอาฤกษ์เอาชัย ฉันถลาออกไปดูอีกครั้ง... ผู้คนขึ้นรถกันครบแล้ว... ล้อหมุน... พลันสายตาของฉันเหลือบเห็นสองตายายอยู่บนรถกะเขาด้วย เฮ้ๆๆ พาฉันไปด้วยคนซี... ยายจ๋า ตาจ๋า อย่าทิ้งฉันไว้อย่างนี้เลย... ได้โปรด สองเท้าของฉันออกวิ่งเร็วสุดชีวิตเพื่อตามให้ทันรถบรรทุกคันนั้น ที่มันกำลังพรากคนรักของฉันไป... ปากก็ร้องเรียกไม่หยุด... คนบนรถนั่นใช่ว่าจะไม่เห็นที่ฉันวิ่งตามมา แต่ทำไมเขาเร่งเครื่องหนีไปต่อหน้าต่อตา... ทำกับฉันอย่างนี้ได้อย่างไร เอาตากะยายของฉันคืนมานะ... เอาคืนมา...



ฉันวิ่งตามจนหมดแรงทรุดลงไปกองที่พื้น หัวใจดวงเล็กๆ แหลกสลาย ร้องไห้โฮอย่างไม่อายใคร... แม่ตามมาทันอุ้มกลับบ้าน... ฉันคร่ำครวญราวกับจะขาดใจจนแม่รำคาญตวาดเสียงดังว่าร้องยังกะแม่ตาย... ฉันชะงักกึ่ก! ในยามนี้ ฉันต้องการคำปลอบโยนและอ้อมกอดที่โยกไปมาแบบตากะยายเคยทำตะหาก... แม่ไม่เข้าใจฉันเลย... เสียใจอย่างที่สุด... จากนั้น ฉันซึม นอนซมไม่สบายไปหลายวัน ขาไม่มีแรงจะเดิน... ไม่ยอมไปโรงเรียนและเกลียดการวิ่งจับใจ ฉันเกลียดขาตัวเองที่ไม่สามารถวิ่งตามให้ทันรถคันนั้น... ทำให้ต้องเสียตากะยายไป... และพรุ่งนี้ ฉันจะอยู่ได้อย่างไร...

ตาจ๋า ยายจ๋า... ทูนหัวของฉัน

ป่านนี้... ไปอยู่ที่ไหนกัน?

คิดถึงฉันอย่างที่ฉันคิดถึงอยู่ทุกลมหายใจหรือเปล่า?...

รู้มั้ย ตากะยายเป็นภาพที่งดงามติดตรึงอยู่ในใจฉันตลอดมา

โตขึ้น ฉันจะต้องมีคู่รักนิรันดร์ แบบนี้ให้จงได้...

ฉันจะรักเขา ทำดีกะเขาให้มากๆ อย่างที่ยายทำกะตา...

และอยากให้เขารักฉัน อยู่เคียงข้างกันเสมอ อย่างที่ตาทำกะยาย...
 

ตาจ๋า... ยายจ๋า... ทำไมฉันมีบุญน้อยนัก

ฉันยังไม่ได้ทดแทนพระคุณเลยสักนิด...

สาธุ ฉันขออุทิศส่วนกุศลผลบุญทั้งหลายที่เคยได้สั่งสมมาตั้งแต่ชาติปางก่อนตราบถึงทุกวันนี้ แด่ตากะยายทั้งสอง ขอให้เป็นสุข เป็นสุข ได้ครองรักนิรันดร์ร่วมกันทุกภพทุกชาติไป... สาธุ