รักแท้แต่มาไม่ถึง

เฮ้อ!... บอลๆๆ... นี่เค้าจะแข่งขันกันไปอีกนานมั้ยน้อ... ไม่ใช่รัย... ฉันดูไม่เป็นอ่ะ ไม่ค่อยรู้หรอกว่าล้ำหน้ายังไง จุดโทษอยู่ตรงไหน เตะมุมทำไม ทุ่มข้างไปให้ใคร แล้วไงต่อ... ใบเหลือง ใบแดง ไซ้โค้ง เตะโด่ง... ฉันรู้แค่ว่า เข้าไปแล้ว เย้ๆ... แต่ก็อุตส่าห์นั่งดูนอนดูเป็นเพื่อนได้ทุกแมชเท่าที่พี่ชายต้องการ... บางทีเค้าลุกไปห้องน้ำหรือไปห้องผ่าตัด ก็จะกลับมาถามฉันว่าถึงไหนแระ... ซึ่งคำตอบจากฉันก็มีเพียงรอยยิ้ม เท่านั้น... อิอิ

ผู้ชายนี่ ชอบดูกีฬากันจริงๆ ไม่รู้ว่ามันสนุกตรงไหน นอกจากดูบอลแล้วยังดูเทนนิส วอลเล่ย์ กอล์ฟ... มันน่าไล่ให้ไปลงแข่งเองจริงๆ... สำหรับฉันแล้ว ดูหนังยังได้สาระดีๆ มาปรับใช้ในชีวิต... บางทีก็ร้องไห้ขี้มูกโป่ง อินไปกับเรื่องราวด้วยอย่างช่วยไม่ได้... โดยเฉพาะหนังเกาหลี หลังๆ มาเลยเลิกดูซะ เพราะถูกดุอ่ะจิ สนใจหนังมากกว่า... อิจฉ์... แล้วนี่ มีใครเป็นเหมือนฉันบ้างไหม??

แต่นี่แน่ะ มีหนังฝรั่งอยู่เรื่องหนึ่งที่มีเนื้อหาน่าประทับใจมาก และไม่ได้เข้าฉายตามโรงหนังในบ้านเรา ฉันจึงเก็บมาเผย... เผื่อว่าจะมีใครสนใจ... บ้าง... เหมือนฉันไง...

"Parlez-moi de vous" : เล่าเรื่องคุณให้ฉันฟังสิ

นี่เป็นหนังของฝรั่งเศสที่ได้รับรางวัลภาพยนต์ยอดเยี่ยมและนักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยม จาก Festival de la réunion 2011 ซะด้วย... ว้าว... น่าสนใจป่ะล่ะ?

Mélina นางเอกของเรื่อง เป็นสาวใหญ่ โสด สวย รวย อยู่คฤหาสน์หลังงามกับหมาน้อยตัวหนึ่ง เธอเป็นนักจัดรายการวิทยุ ที่คอยรับฟังและให้คำปรึกษาแนะนำ คลี่คลายปัญหาน้อยใหญ่ให้ผู้ฟังทางบ้านมาตลอด เธอคอยช่วยเหลือคนอื่นได้เป็นอย่างดี แต่กลับยุ่งยากที่จะรับมือกับปัญหาชีวิตของตัวเอง... 

แม่ทิ้ง Mélina  ไว้ที่บ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่เกิด มีเพียงโปสการ์ดเขียนด้วยลายมือว่าจะกลับมารับ... เธอก็รออย่างเชื่อใจเสมอว่าแม่จะมารับ จนกลายเป็นพี่คนโตสุดของบ้าน แม่ก็ยังไม่โผล่มาสักที... เมื่อเติบใหญ่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน เธอจึงจ้างนักสืบติดตามหาแม่ จากข้อมูลเท่าที่มีในโปสการ์ด.. แอบมีความหวังริบหรี่ว่าแม่ยังรักและอยากพบหน้าเธอ... สักวันหนึ่ง... 

บุคลิกภาพภายนอกและภายในของเธอช่างแตกต่างกันลิบลับ... เธอไม่กล้าที่จะเริ่มต้นหรือสานสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานหรือกับหนุ่มคนไหนๆ ฉันท์คนรัก... ในยามค่ำคืน เธอก็มักจะเข้าไปอยู่ในตู้เสื้อผ้า นั่งอ่านโปสการ์ดของแม่ทั้งคืน... นั่นเป็นที่เดียวที่เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและปลอดภัยอย่างที่สุด... เธอรู้ รู้ดีว่าต้องจัดการยังไงกับชีวิต แต่... เธอกลับทำมันไม่ได้... อนิจจา!

ในระหว่างการดำเนินเรื่อง มีบท Drama comedy แฝงมุขตลกไว้พอสมควร ทำให้ไม่ถึงกับเศร้าซะทีเดียว แต่ก็ซึมซับความอาดูรไปในก้นบึ้งของจิตใจอย่างไม่รู้ตัว... คนที่อารมณ์หวั่นไหวง่ายอย่างฉันย่อมเสียน้ำตาเป็นธรรมดา... และเมื่อหนังจบไปแล้ว ก็ยังคงเก็บมาครุ่นคิดจิตตกต่อได้อีกนาน... เง้อๆ ยังไงนะ

หากมองในแง่จิตวิทยาเด็ก เธอคงเจ็บปวดเกินจะรับไหวและยากที่จะข้ามผ่านมันไปได้ แม้ว่าจะมีความรู้ดีขนาดเป็นที่ปรึกษาก็ตามที... นอกจากนี้ ความเหว่ว้า โดดเดี่ยวและแปลกแยกของผู้หญิง ยังเป็นเรื่องที่คนอื่นๆ ไม่สามารถหยั่งถึงจริงๆ... หนังเรื่องนี้ช่างสะท้อนความว่างเปล่า มืดดำ ของหลุมที่ลึกจนไร้ก้นในจิตใจของคนที่ไม่เป็นที่ต้องการได้ดีมากๆ...

อ่านจบแล้ว อย่าร้องไห้ไปเลย... นี่ไม่ใช่เรื่องจริงซะหน่อย... โธ่