รักนั้นฉันใด

"Love, it's like the wind. I can't see it but I can feel it"

ความรัก เป็นเหมือนกับลม ฉันไม่สามารถเห็นมัน แต่ฉันรู้สึกถึงมันได้

เปล่านะ ฉันไม่ใช่คนฉลาดปราชญ์เปรื่องในเรื่องความรักหรอก นี่คัดมาจากบทสนทนาในหนังเรื่องหนึ่งที่ดูแล้วประทับใจมาก... "A walk to Remember"

ว่ากันตามความจริง ผู้ประพันธ์ทั้งหลาย ต่างก็น่าจะมีจินตนาการมาจากฉากตอนของความเป็นจริงนั่นแหละ ไม่ว่าจะประสบเข้ากับตัวเองหรือผู้คนรอบๆ ตัว... บ่อยครั้งที่เรื่องราวถ่ายทอดออกมาได้โดนใจผู้ชมยิ่งนัก แนวรักก็หวานซึ้ง... แนวโศกก็เรียกน้ำตาได้ท่วมจอเลยทีเดียว...

A walk to remember ถูกสร้างเป็นหนังเมื่อปี 2003 นำแสดงโดยนักร้องสาวชื่อดัง Mandy Moore ซึ่งสวยบาดตาจริงๆ... นอกจากนี้ คุณจิระนันท์ พิตรปรีชา ก็ได้แปลเป็นหนังสือนิยายชื่อ "ก้าวรักในรอยจำ" ที่ทำรายได้ดีไม่แพ้เล่มอื่นๆ ของเธอ... สำหรับฉันแล้ว ไม่ชอบซื้อหนังสือมาสะสมเพราะนอกจากจะราคาสูงแล้ว ยังไม่มีที่จะเก็บอีกด้วย ลำพังตำราการแพทย์ก็เต็มตู้ไปหมดแระ... จึงทำได้เพียงอ่านผ่านๆ ตาที่ร้านหนังสือเท่านั้น...

ความรู้สึกประทับใจจากการดูหนัง (เสียงใน film) มันไม่เต็มร้อยนัก เพราะไม่เก่งภาษาพอจะเข้าใจได้อย่างลึกซึ้ง ผิดกับการอ่านจากหนังสือสักเล่ม ที่อินไปกับบทได้อย่างไม่น่าเชื่อ ช่างถ่ายทอดความรู้สึกเป็นตัวอักษรได้อย่างหาใดเปรียบมิได้จริงๆ แม้ว่าจะได้อ่านเพียงบางส่วนก็ตามที...

เรื่องย่อของ A walk to remember กล่าวถึงอดีตของหนุ่มสาวเคร่งศาสนาคู่หนึ่ง ตั้งแต่สมัยหนุ่มน้อยสาวน้อยที่บังเอิญได้จับคู่เต้นรำด้วยกันอย่างมิได้ตั้งใจ... หลังจากนั้น ฝ่ายชายก็ไม่เคยคิดจะชอบหรือรักสักนิด... แต่เธอคนนั้นกลับฝังอยู่ในความทรงจำของเขาอย่างแนบแน่น แม้เวลาจะผ่านมานานแล้ว... เธอ ไม่เหมือนคนอื่นทั่วๆ ไป ดูเชยๆ มีเพื่อนน้อยคน (แต่กลับชอบทช่วยเหลือเด็กกำพร้า เธอเป็นที่รักของผู้ใหญ่ในชุมชน) และเขาอายที่จะเดินไปไหนมาไหนกับเธอ... ทั้งคู่ มีโอกาสแสดงละครประจำปีด้วยกัน นั่นทำให้ความสัมพันธ์ค่อยๆ เปลี่ยนไปอย่างไม่รู้ตัว... ในวันแสดงละคร หญิงสาวที่เฉิ่มๆ กลับกลายเป็นเป้าสายตาของผู้คนนับพันในโรงละครให้หยุดมองด้วยความตื่นตะลึงพรึงเพริด...ว้าว... จากนั้น ความรู้สึกบางอย่างก็ก่อตัวขึ้นอย่างชัดเจนจนมิอาจปฏิเสธได้อีกต่อไป...

ในตอนท้ายๆ... หลังจากสนิทสนมขั้นคบหาดูใจมาระยะหนึ่ง เจอหน้ากันทุกวัน เขาสังเกตได้ว่าเธอซูบลง แต่ก็ไม่เอะใจ... จนวันหนึ่ง เขาสารภาพรักกับเธอ... นาทีนั้น เหมือนว่าร่างของเขาหล่นลงไปยังหุบเหวที่ลึกที่สุด... เมื่อได้รับรู้ว่าคนที่ตัวเองมอบหัวใจให้ทั้งหมด กำลังจะจากโลกนี้ไป...

พอแระ... อยากรู้ต่อให้จบก็ไปหาอ่านหรือหาหนังมาดูเองจิ...

 

อืมห์... เป็นใครๆ ก็ไม่อยากเจอเรื่องเศร้าหรอก

ฉันก็ด้วยคนหนึ่ง

แต่มันเลือกได้ที่ไหนกันล่ะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

ตถตา... มันเป็นของมันเช่นนั้นเอง... สาธุ