อยากอยู่ด้วย... จนตาย? @_@

หลายครั้ง เมื่อได้รู้ข่าวคราวความสูญเสียในรูปแบบต่างๆ ของคู่รักหรือครอบครัวของใครๆที่ไหนก็ตาม... ฉันอดหวาดหวั่นไม่ได้ว่า ซักวันหนึ่ง ไม่ช้าก็ช้ากว่า คงถึงทีของฉันบ้าง... และถามตัวเองเสมอว่าถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ จะรับมือไหวหรือเปล่า? จะเดินหน้าต่อไปได้อย่างไร? ด้องใช้เวลานานสักแค่ไหนถึงจะลืมหรือจะหายทุกข์?... อ่ะ บ้าไปกันใหญ่เลยมั้ยล่ะเนี่ยะ... เป็นปกติของผู้หญิงที่ชอบวาดนรกในอากาศเป็นตุเป็นตะเสมอๆ...

ในทางกลับกัน เมื่อคิดใหม่ในแง่บวก ฉันพยายามค้นหาคำตอบให้ตัวเอง ว่าคุณสมบัติแบบไหนหนอที่คนรักอยากอยู่ด้วยไปจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต... ใช่ว่าไม่เคยมีนี่นา... ฉันเคยดูจากรายการทีวีที่ถ่ายทอดเรื่องราวรักแท้ของคู่รักรุ่นคุณตาคุณยายบ้าง วัยทำงานอย่างเราๆ บ้าง... มีหลายคู่ทีเดียวที่ต้องสูญเสียฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดไปก่อนเวลาอันควร ชวนให้เศร้าใจตามไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้... ซึ่งเมื่อได้พินิจเรื่องราวของคนอื่นในหลายมิติ... ฉันคิดปะติดปะต่อเอาเองว่า คนน่ารักที่ใครๆ อยากอยู่ใกล้ๆ หรืออยากอยู่ด้วยกันไปจนวันตาย น่าจะมีลักษณะประมาณว่า... เป็นคนมองโลกในแง่ดี ท่าทีเป็นมิตร จริงใจ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ มีสัมมาคารวะ พูดจาไพเราะ สุภาพ ให้เกียรติคนอื่นๆ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง... เป็นตัวของตัวเอง ใจเย็น หนักแน่น... รู้จักนิ่งฟังเพื่อเข้าใจอย่างถูกต้อง (บางคนไม่ยอมฟังใคร... โอหังสุดๆ)... เป็นที่พึ่งยามยากได้โดยมิต้องร้องขอ ให้คำปรึกษาแนะนำแบบไม่คุกคามการตัดสินใจของคนอื่น... เห็นด้วยกับฉันบ้างไหมหนอ?

บรรดาคุณสุภาพบุรุษทั้งหลาย... เมื่อคิดจะมองหาสาวๆ มาเป็นคนรู้ใจสักคน แน่นอนว่าในเบื้องต้น จะพุ่งเป้าความสนใจไปที่รูปร่างหน้าตา ขอให้สวยเซ็กซี่ไว้ก่อนเหอะ... ยิ่งแต่งเปลือกนอกได้สวยมากเท่าไหร่ ยิ่งเตะตาเข้าอย่างจัง... เก็บไปฝันๆ เพ้อๆ ตะครั่นตะครอ... ครั้นได้ทำความรู้จักกันนานวันเข้า จึ่งค่อยๆ มองออกว่าตัวตนที่แท้จริงเป็นเช่นไร... หยิ่งยะโส โง่ ซื่อ แสบ หยาบคาย เปิ่น ตลก ยากจน ฯลฯ... สมควรแก่การทนมองข้ามได้อีกต่อไปหรือไม่?... ลองนึกภาพตามดูสิ ทำไมคนขี้เหร่มักสมัครงานไม่สำเร็จ... ส่วนคนหน้าตาดีได้รับความสนใจ จึ่งมีโอกาสมากกว่าเสมอ... ทั้งๆ ที่ใช้เวลาพินิจพิจารณาแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น โถๆๆ...

บางคน ไม่สิ บางคู่ ... รูปร่างลักษณะ รวมไปถึงเทือกเถาเหล่ากอ... เป็นที่หมายปองของคนจำนวนมาก ประชาสัมพันธ์ข่าวมงคลครึกโครมเลยทีเดียว... แต่ก็ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้ไม่นาน ต่างคนต่างหมดความอดทน... ฝืนใจใกล้ชิดเผชิญหน้ากันต่อไม่ไหว แม้ว่าจะมีหรือไม่มีทายาทด้วยกันก็ตาม... เช่นนี้แล้ว ความสวย ความหล่อ มันจะมีประโยชน์ต่อการตัดสินใจเลือกคู่ชีวิตลำดับต้นๆ อยู่อีกหรือ...???

ผู้ชายหลายคน คิดว่าต้องเลือกแฟนหน้าตาสวยไว้ก่อน เวลาแสดงความรักกัน อะไรๆ ก็คงจะดีไปหมด... อ้าว เกิดเจอคนสวยซาดิสต์หรือนางไม้แม่เอยขึ้นมา จะทำอย่างไร?... และยังมีสวยเผ็ดดุ ปะทะคารมกับแม่สามีเป็นประจำอีกล่ะ รับไหวมั้ย?... โธ่... ให้โอกาสคน 'คิเรเนะ' หน่อยเฮอะ...

ผู้หญิงเอง สวนมาก(ที่สุด) ก็หนีไม่พ้นปลื้มหนุ่มหน้าตาดีเช่นกัน... และก็มีไม่น้อยเลยที่หลงคารมคนกะล่อนเข้าให้ ซึ่งหมั่นมากับความเจ้าชู้ปากหวานพร้อมของกำนัล... แบบนี้ ทำใจลำบาก... ยังไงซะ ก็ขอให้เจอคนจริงใจเถิด มิฉะนั้น จะเสียเวลากันทั้งสองฝ่าย แล้วพาลมีอคติกับเพศตรงข้ามไปซะเปล่าๆ

หวังว่าทุกความเห็นของฉัน... จะช่วยชี้ทางสว่าง-ทางมืด ให้กับคุณๆ ที่ยังไม่ตัดสินใจ... สำหรับฉัน คงเลือกได้แค่เพียงครั้งเดียว... พอแระ...