ไม่ใช่ไม่ใช่... ตอน : จี้ใจ

ยังจำกันได้ไหม? ก่อนนู้น... ตอนเรียนวิชาคณิตศาสตร์ บทที่ว่าด้วยเรื่องของตรรก คุณครูให้ท่องแทบเป็นแทบตาย จริงๆ เท็จๆ / เท็จๆ จริงๆ / จริงเท็จจริงเท็จ... สูตรสำเร็จจากนักปรัชญา ว่ากันมาเป็นทฤษฎีที่ทุกคนต้องเชื่อตามโดยไม่มีเงื่อนไข... ไอ้ฉันมันคนคิดแตกต่างจากชาวบ้าน พอคุณครูบอกว่า เท็จเท็จแล้วเป็นจริง... เอร๊ย! รับไม่ได้แฮะ ก็เค้ายืนกรานหนักแน่น เท็จแล้วเท็จอีก จะกลายเป็นจริงได้อย่างไร? แต่ก็แค่เถียงอยู่ในใจเท่านั้น... นี่แหละฉัน ฮ่าๆๆ 

ถัดจากวิชาคณิตศาสตร์ ส่วนใหญ่ก็เป็นภาษาอังกฤษ คุณครูเป็นคนในเมือง หน้าตาขาวสวยหมวยจ๋า... แต่กลับสอนภาษาอังกฤษเก่งยิ่งนัก ซึ่งฉันก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจอีกตามเคย ว่าทำไมคุณครูไม่สอนภาษาจีน? ฉันจะได้เรียนด้วยคน อิอิ... มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ ยามที่คุณครูเขียนประโยคตัวอย่างบนกระดานดำ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีปลายไม้เรียวชี้มาทางฉัน พร้อมคำถามว่า 

“ปฏิเสธซ้อนปฏิเสธเป็นอย่างไร? ทำได้หรือไม่?...” 

เอาล่ะสิ... ตายแน่ๆ คราวนี้... ฉันอึกอักหาคำตอบจากผ้าเพดานได้ซะที่ไหน นอกจากลุกขึ้นยิ้มตาหยีแล้วก็หาได้ขยับริมฝีปากเปล่งเสียงใดๆ ออกมาสักคำไม่... คุณครูคนสวยช่างแสนใจดีและเข้าใจเด็กดีเป็นที่หนึ่ง... ถามย้ำเบาๆ ด้วยใบหน้ายิ้มๆ... 

“ว่าไงล่ะ ปฏิเสธซ้อนปฏิเสธ”… 

“เอ้อ ไม่ใช่ไม่ใช่... ค่ะ” ฉันอ้อมแอ้มตอบเพื่อเอาตัวรอด ก็แหม เพื่อนๆ ร่วมห้าสิบชีวิตเล่นนั่งกันเงียบกริ๊บช่ะ... คุณครูพยักหน้าหงึกๆ เดินกลับไปที่หน้าห้อง แล้วพูดขึ้นว่า... ขอโทษนะนักเรียน วันนี้ ครูคงพูดไม่ชัดเจนทำให้พวกเธอเข้าใจได้ยาก เพราะถ้าหากหนูหลีไม่เข้าใจซะแล้ว คนอื่นๆ ก็คงฟังไม่รู้เรื่องหรอก... เง้อๆ... คุณครู ฉันขอโทษ... ขอโทษสักพันครั้งเลยเหอะ ฉันแค่ใจลอยไปแว้บเดียวเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับเพื่อนๆ เลย โธ่... 

นับจากวันนั้น ฉันทำสีหน้าไม่ถูกกับเพื่อนๆ ทั้งห้อง... แม้จะไม่มีใครพูดอะไรออกมาให้ต้องเสียความรู้สึก แต่ก็อธิบายไม่ได้ว่าภายในใจรู้สึกอย่างไรกันบ้าง... ปล่อยให้เวลาช่วยเยียวยาให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง... ซึ่งจริงๆ แล้ว ฉันยังไม่เคยลืม... ขอโทษทีนะ เพื่อนๆ... ขอโทษ...

ฉันรู้สึกผิดมาตลอด... ขอโทษนะ... นะ

ฉัน... ขอโทษ