"ปริ๊นๆ รับพัสดุด้วยคร้าบ พัสดุมาส่งคร้าบ" เสียงเรียกโหวกหวกดังขึ้นหน้าบ้าน มองผ่านกระจกสีชาก็เห็นบุรุษไปรษรีย์ในเครื่องแบบยืนอยู่ข้างๆ มอเตอร์ไซค์คันเก่าที่มีกระเป๋าตราสัญลักษณ์ไปรษณีย์พาดอยู่หลายใบ ฉันจึงรีบเปิดประตูออกไปรับในทันที...
ว้าว... มันเป็นกล่องพัสดุ EMS ส่งถึงฉันซะด้วย... แปลกใจนิดๆ ที่ยังมีคนคิดถึงฉันแล้วเลือกใช้วิธีการมอบของให้ถึงมือแบบโบราณเช่นนี้... นามผู้ส่งและที่อยู่นั่นช่างไม่คุ้นตาเอาเสียเลย กล่องเบ้อเริ่มช่ะ ไม่รู้ว่าส่งอะไรมาให้เยอะแยะ แกะดูเลยดีกว่า... โอ๊ะ มีจดหมายแนบมาด้วยแฮะ!
หนูหลี เพื่อนรัก (เพื่อน... เอ๋ ฉันมีเพื่อนชื่อนี้ด้วยหรือ ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะหวา?)
เราเองนะ คงจะจำไม่ได้แล้วสิท่า ใช่ไหม... (ใครหนอ ฉันพุ่งสายตาปรู๊ดไปที่คำลงท้ายในทันที... อ๋อ หลิวน่ะเอง เพื่อนข้างบ้านสมัยเด็กที่ไม่เจอกันมานานนักหนาแล้ว ตั้งแต่จบชั้นประถมครอบครัวของเธอก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นกันหมด... ภาพความหลังผุดขึ้นมาในห้วงความคิด... ลุงขี้เมากับป้าตัวเล็กๆ ที่มีลูกฝาแฝด... พี่สาวคนโตชื่อพี่หม้อ ถัดมาเป็นลูกแฝดชายหญิงคู่แรก มีชื่อว่าชามกับช้อน และตามด้วยแฝดชายหญิงอีกคู่ชื่อกะทะกับตะหลิว ซึ่งมีเพียงฉันคนเดียวที่ไม่ยอมรับชื่อของเธอ เพราะคิดไปเองว่าตะหลิวมันคล้ายจวัก เด๋วเกิดมีคนไม่พอใจเธอเรียกชื่อซะเสียๆ หายๆ ว่าจวัก คงจะน่าเกลียดพิลึก ฉันจึงเรียกเธอเสียใหม่ว่าหลิว อันหมายถึงดอกไม้ที่งดงามในสายตาของฉัน)
ได้ข่าวว่าแกมีครอบครัวอยู่สุขสบายทางนี้ก็ดีใจด้วย อยากเจอมากแต่คงไม่มีวาสนากระมัง ไม่คิดจะมาหาหรอกเพราะกลัวหลง เราคนบ้านนอกไม่ชินกับการเดินทางไกล เวลาไปไหนมาไหนแต่ละครั้งปวดหัวแทบระเบิด... (บทนำของเธอนึกภาพตามได้ไม่ยากนัก แม้จะยังไม่รู้ข่าวคราวว่าสุขสบายดีหรือไม่ และเปลี่ยนไปกี่มากน้อยยังไงบ้างแล้ว...)
ไอ้พี่ชามของเรามันกลับไปที่บ้านเมื่ออาทิตย์ที่ก่อนนู้น ไปงานเผาศพญาติของเมียมัน เห็นว่าเป็นไข้หวัดใหญ่แล้วปอดติดเชื้อรุนแรง นอนโรง'บาลสามวันตาย... ก็เลยได้ถามข่าวคราวถึงแก รู้หรือเปล่าว่ามันยังคิดถึงแกอยู่ตลอดเวลา นี่ถ้าหากเมียมันรู้เข้าคงได้หูยานเป็นแน่ (อ้าว เกี่ยวอะไรกับฉันงั้นรึ? ง่า... พี่ชายของเธอหน้าตาเป็นไง ฉันลืมไปหมดแล้วจริงๆ โทษทีนะ)
ถ้าใช้แล้วได้ผลดีก็ส่งข่าวบอกเราหน่อย คราวหน้าจะส่งมาอีก ให้ฟรีๆ ไม่มีหวง อย่าคิดมากล่ะ เราแค่ไม่อยากให้แกเป็นอะไรไปซะก่อนที่จะได้ขอพึ่งพาอาศัยบ้างก็เท่านั้น ฮ่าๆ แค่นี้ก่อนนะ คราวหน้ามีอะไรดีๆ จะเล่าด้วยแหละ รับรองว่าเยอะ
คิดถึงนะ... หลิว
ฉันออกจะงงๆ หลังจากอ่านจดหมายจบ... จริงสิ ก่อนหน้านี้ ฉันก็เคยรณรงค์การสร้างสุขภาพแบบภูมิปัญญาชาวบ้าน ด้วยการอบสมุนไพรไทยเพื่อสุขภาพมาแล้ว อุตส่าห์ค้นคว้าตำรับยาไทย และตัดเย็บกระโจมเองกะมือโดยใช้ผ้าขาวม้าสามผืน ช่วยคนเป็นภูมิแพ้มาแล้วหลายต่อหลายคน... กลับลืมเสียสนิทเลย หลังจากที่ป้าบ่นหลายครั้งว่าเหม็นกลิ่นยาต้ม ฉันเลยยกให้คนไข้รายหนึ่งไป แถมไปช่วยทำให้ถึงที่บ้านเขาแล้วก็ไม่เอากลับมาอีกเลยนับแต่นั้น...
ดีล่ะ อาจต้องรื้อฟื้นขึ้นมาอีกสักรอบ... เผื่อว่าจะดีขึ้นได้โดยไม่ต้องพึ่งยาขยายหลอดลม
มีเพื่อนน่ารัก ๆ อยู่ในกรุกะเขาเหมือนกันนะ ฉัน!
ดีจริงๆ
