เมียน้อยๆ

สมัยเด็กๆ ฉันถูกจับไปแต่งองค์ทรงเครื่องถือป้ายนำขบวนอยู่บ่อยๆ... ให้รู้สึกทรมานสุดๆ กับการแต่งตัวสวยๆ เพราะเค้าต้องยีผม ฉันเจ็บและร้อนจะแย่... เวลาเดินก็ลำบาก โดนรองเท้ากัด... กระโปรงก็แคบ สไบก็สากๆ คันพิลึกหล่ะ แขนหลังไหล่ไหม้เกรียม แสบไปหมดช่ะ... ปฏิเสธเท่าไหร่ก็ไม่มีใครฟัง... คุณครูชอบล้อว่า อดทนหน่อยน่า เด๋ววันแต่งงานก็ต้องเกล้าผม แต่งตัวประมาณนี้เหมือนกัน อย่าบ่นนักเลย... ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ... ง่ะ... ยุ่งจริ๊งงงง... โด่วส์!

วันหนึ่ง มีโปรแกรมต้องไปงานเลี้ยงตอนค่ำ... ฉันถูกคะยั้นคะยอให้ไปเซ็ทผมที่ร้านเสริมสวย... โธ่เอ๋ย ไม่ชอบเลยจริงๆ สระเองหวีเองก็ได้นี่นา ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกะหัวของฉันเลย มันทั้งเจ็บ ทั้งร้อน ไม่น่าจะทำได้สะอาดเท่าเราทำของเราเอง แถมยังถูกแรงดึงทึ้งให้ผมขาดหลุดร่วงซะมากมาย... ไอ้ครั้นจะไม่ไปก็ถูกหาว่าดื้อ เฉิ่ม เชยไม่แต่งเนื้อแต่งตัว... ยุ่งกะฉ้านซะจริง เง้อๆ...

ที่ร้านทำผม ฉันบอกไปว่าสระนวดมาเรียบร้อยแล้ว ช่วยเป่าหมาดและแปรงให้เรียบ ก็พอ... ช่างประจำร้านหน้าตาจิ้มลิ้ม ยิ้มหวานรับคำ มือก็ทำปากก็เริ่มชวนคุย...

"ผมของพี่สาว เป็นเงางามราวกับเส้นไหม ถ้าได้โกรกนิดๆ หมักโคลนและอบไอน้ำทุกสัปดาห์ รีดหน่อยๆ จะสวยไม่มีที่ติเลย นะคะ"

"ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ พี่อยู่เหย้าเฝ้าเรือนเฉยๆ นานๆ จะออกงานที ถึงมาให้เซ็ทนี่ไง"

"อู้ยยยย... นั่นแหละคร้า คุณพี่ขาาา... ยิ่งต้องแต่งตัวให้เริ่ด ถ้าหากปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปเรื่อยๆ ไม่นานก็จะกลายเป็นยัยเพิ้ง อีกหน่อยเฮอะได้ขึ้นหิ้ง ชัวร์... "

อ้าว... ไง๋มาแช่งกันเฉยเลยเนาะ... ฉันอมยิ้มกับความคิดของสาวเจ้า... แปลกดี...

"ผู้ชายนะพี่จ๋า... ชอบมองแต่ของใหม่สดงดงามนั่นแหละ ถ้าไม่แต่งตัวให้เตะตา มีหรือมันจะแล"

"จริงดิ" ฉันสัพหยอก...

"จริ๊ง... พี่ไม่รู้อะไร ได้ยินมาว่า... เสี่ยร้านทองข้างๆ เนี่ยะ ไปหลงเมียน้อยจนโงหัวไม่ขึ้นเชียว ทำเอาเจ๊ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปหลายตลบ กินไม่ได้นอนไม่หลับเลยหละ..."

"อืมห์... ปัญหามาจากเจ้แต่งตัวได้ไม่เริ่ดพอ งั้นสิ?"

"ว้าย ต๊ายตาย... พี่สาวก้อ สวนทันทีทันควันเลยนะฮะ... ฮิฮิ"

"ฮ่าๆๆ... นิดนึง" ฉันอดขำไม่ได้ ยิ่งคุย เธอก็ยิ่งแต๋วดี...

"เค้าปิดกันให้แซ่ด ยัยหมอนวดมันเอาอยู่"

"แน้... รู้ดีไปหมด" แกล้งชม... เธอจะรู้สึกตัวก็หาไม่...

"แน่น้อน... มันนะ ไม่ใช่หมอนวดแผนโบราณเฉยๆ หรอก มันนวดบีคอร์สแหงหล่ะ"

"เง้อ... ยังไง?" ฉันเกิดความสงสัยขึ้นมาจริงๆ นะ

"ไม่รู้หล่ะ ประมาณว่ามันไม่ได้เอามือนวดก็แล้วกัน" เธอเล่าแบบขยัก ล่อให้สนใจเป็นด้วย

"อ๋อ... ขึ้นเหยียบแผ่นหลังเลยล่ะสิ?" ฉันเดาสุ่มๆ เพราะเคยเห็นมาจากในหนัง เจมส์บอนด์ 007

"อ๊ายๆ คุณพี่ขา... มาจากป่าไหนมิทราบ... เค้าใช้สองเต้าต่ะหากย่ะ" เธอตอบเต็มปากเต็มคำด้วยท่าทางสะดีดสะดิ้ง แถมยื่นหน้าอกหน้าใจมาแกว่งอย่างไม่เกรงใจสายตาของฉัน...

"มายก๊อด" ฉันตกใจนิดๆ กับความรู้ใหม่ที่ได้ยินได้ฟัง...

"เนี่ยะ ผู้หญิง สักวันก็เป็นของตาย ถ้าไม่รู้จักแต่งตัว ไม่เอาอกเอาใจให้เก่งเหมือนเมียน้อยๆ"

"ว้าว!" ฉันยิ้มกว้าง ทึ่งในความสามารถของหล่อน อดคิดเล่นๆ ไม่ได้ แบบนี้ คงเอาที่บ้านอยู่เนอะ

"จริงๆ นะจ๊ะ พี่สาว บรรดาเมียน้อยอ่ะ ช่างเอาอกเอาใจ ปรนเปรอทู้กอย่าง ใครบ้างจะไม่ชอบ"
อืมห์... ที่เธอพูดมา มันก็มีส่วนถูก... และฉันไม่คิดจะเถียงสักคำ

"ลูกค้าของที่นี่... น้องอ่ะ ดูรู้เลยว่าคนไหนตกที่นั่งเมียหลวง" เธอจีบปากจีบคอ

"จริงอ่ะ" ฉันชักหนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้...

"ชัวร์ เมียหลวงนะ มาถึงก็ชี้นิ้วสั่งๆ หน้าตูมบึ้งตึง ตาขวาง มองคนทางหางตาแบบหัวไม่หันตาม..."

"ฮ่าๆๆ... เอิ๊กๆ ว่าไปนู่น..." ฉันขำซะก่อนที่เธอจะบรรยายจบ เห็นภาพพจน์แจ่มชัดเลย... อิอิ

"อ๊ะ นี่เรื่องจริงทั้งนั้นนะ พี่สาว... ขณะที่เมียน้อยอ่ะ หน้าตาเด็กกว่า สดใสน่ารัก ยิ้มแย้ม ท่าทางเป็นกันเอง แถมออดอ้อนเอาใจเก่ง... แบบนี้ จะไม่ให้ผู้ชายหลงเมียน้อยหัวปักหัวปำได้ไง... "

"อืมห์... เนาะ" ฉันพูดได้แค่นั้น ต่อความยาวสาวความยืดมากไป ประเดี๋ยวจะเป็นเรื่องซะเปล่าๆ... รีบจ่ายเงินและกลับบ้านดีกว่า...

อันที่จริง การแชร์ความคิดเห็นกับช่างสระผมวันนั้น มันทำให้ได้ข้อคิดดีๆ ต่อการใช้ชีวิตคู่เหมือนกันแฮะ ฉัน รวมทั้งผู้หญิงอื่นทุกคนเลยก็ว่าได้ ไม่มีใครอยากให้คนรักของตัวเองหมดความสนใจ หมดเสน่หา... แต่จะมีสักกี่คน ที่ยอมรับความจริง ว่าตัวเองก็มีส่วนที่ทำให้เค้าอยากมองคนอื่นมากกว่า และรีบแก้ไขปรับปรุงตัวเอง ก่อนที่จะไปคาดคั้นว่าเค้ามีคนใหม่หรือไปรุกรานคนอื่น ให้อายคน... ถ้าหากอ่านเรื่องเล่าของฉันจบแล้ว ไม่ลองไปสำรวจที่หน้ากระจกหน่อยหรือ ว่าบนใบหน้ายังมีรอยยิ้มสดใส น่ารัก น่าพิสวาสเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า?

ที่สำคัญ ถ้าไม่อยากเป็นเมียหลวง ก็ต้องทำตัวให้น่ารักอย่างเมียน้อยๆ... 

ทำได้ป๊ะ?