คู้แท้หรือแค่เท่ห์... ปานแดง

ใครเคยได้ยินได้ฟัง ความเชื่อเกี่ยวกับรอยปานที่ติดตัวมาแต่กำเนิดบ้าง?
ฉันรู้มาว่า คนโบราณ เค้ามีความคิดความเชื่อ เกี่ยวกับรอยปาน... ไว้ว่าอย่างนี้...

เด็กทารกคนใดก็ตาม หากมีรอยปานติดตัวมาแต่กำเนิด เรียกว่ามีตำหนิ... ซึ่งเชื่อได้ว่าเคยเกิดมาแล้วชาติหนึ่ง... เมื่อเสียชีวิตลง ถูกญาติๆ ทำตำหนิไว้... ด้วยการป้ายปูนแดง ทำให้เกิดปานแดง หรือป้ายถ่าน ทำให้เกิดปานดำ... หากแม้นมีบุญหนุนนำจริง ไปเกิดใหม่อีกครา จะสามารถจดจำกันได้... โดยสังเกตจากตำหนิ... รอยปาน...

สำหรับเรื่องความรักและคู่ชีวิต... ก้อมีความเชื่ออยู่ว่า... เนื้อคู่ที่แท้จริง... อาจมีปานแดงที่นิ้วก้อยข้างซ้าย... คล้ายๆ กัน... รอจนวันหนึ่ง... ปานแดงนี้จะนำให้คนทั้งคู่ ได้มาพบกันและรักกันในที่สุด... หลายๆ คนอาจจะเชื่อ... ขณะที่หลายคนไม่เชื่อ... นานาจิตตัง...

บุญส่ง... คือชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่ง... เค้ามีปานแดงตรงปลายนิ้วก้อยข้างซ้าย...
เค้าเห็นมันตั้งแต่จำความได้... คิดอยู่เสมอว่า... จะมีคนอื่นเหมือนเค้าบ้างหรือไม่? ถ้ามี... คือใคร?... นั่นแหละคือสาเหตุที่ทำให้เค้าออกเดินทางเพื่อค้นหา... ราวกับสิ่งท้าทายที่สุดในชีวิต... ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่เค้าตามหานั้น อยู่ที่ไหน?... มีอยู่จริงหรือไม่?... ชาตินี้จะมีโอกาสได้พบเจอไหม?... เมื่อไหร่?... ยังงัย?...

เมื่อบุญส่งโตเป็นหนุ่มใหญ่... เค้าเริ่มออกเดินทางตามรอยปานแดงตรงปลายนิ้วก้อย... มันคือการเดินทางที่ออกจะไม่มีจุดหมายชัดเจนนัก... แรมรอนไปตามเมืองต่างๆ... ได้พบเห็นอะไรหลายอย่างที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน ใจหนึ่งก็คิดว่าเป็นการเรียนรู้ที่ดี... หากแต่มันก็ยังไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริง...

จนกระทั่ง วันหนึ่ง... บุญส่งได้พบเพื่อนร่วมทางคนหนึ่ง... อย่างมิได้ตั้งใจ...
ปานวาด... เธอเป็นหญิงสาวหน้าตาท่าทางธรรมดาๆ ที่ไม่มีอะไรน่าสนใจสำหรับบุญส่งเลย... แรกทีเดียว ออกจะเขม่นกันนิดๆ ซะด้วยซ้ำ... แต่ในเมื่อต้องเดินทางด้วยกันอีกยาวไกล...ทั้งคู่ จำต้องทักทายกันบ้าง ตามมารยาท... ทำให้ต่างฝ่ายต่างรับรู้ว่า อีกฝ่ายเดินทางมาไกลเพื่อติดตามหาอะไรบางอย่าง... ที่อธิบายลำบาก และดูเหมือนจะไร้จุดหมาย... เสียยิ่งนัก...

ก็ยังดี... ที่ไม่ต้องเดินทางตามลำพัง... อย่างโดดเดี่ยว... บุญส่งคิดในใจ... ปานวาดก็ด้วย...
การใช้เวลาเดินทางร่วมกันของพวกเค้า... ยิ่งนานวัน ยิ่งทำให้บุญส่งเห็นตัวจริงของผู้หญิงคนนี้มากขึ้น... มีบางสิ่งบางอย่างที่น่าเอ็นดู... บางการกระทำน่ายกย่องให้เกียรติในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง...
ดูๆ ไปเธอนิสัยดีทีเดียว... ตอนแรกๆ ที่เขม่นกันนั่นคงเป็นการเข้าใจผิดซะมากกว่า... ความรู้สึกดีๆ ก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ... จนกระทั่ง วาบไหวพอที่จะทำให้แอบคิดไปว่า ถ้าหากเธอคือคนที่มีปานแดงปลายก้อย คล้ายกัน... คงจะดีไม่น้อย... ไม่สิ... ดีที่สุด ต่ะหาก... เฮ้อๆๆๆ... ก็ได้แต่แอบคิด...
ซึ่งถ้าเป็นจริง... บุญส่งก็คงมีความสุข... ไม่น้อยเลย... ว่ามั้ย?
แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ... ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นคนที่วิเศษกว่าเธอคนนี้แน่ๆ... สินะ

ยิ่งคิด ยิ่งนึก... ฝันๆ เพ้อๆ... มากเท่าไหร่... บุญส่ง ผู้ตระหนักแล้วว่าเพื่อนสาวคนนี้นั้น เป็นผู้หญิงที่ดีและวิเศษเพียงใด... ก็ยิ่งอยากเจอคู่แท้ที่ตามหาจากปานแดงไวๆ...
อาห์... ผู้หญิงที่ดีกว่าคนๆ นี้... ผู้หญิงที่เป็นเนื้อคู่ตัวจริง... เธอ... จะเป็นยังไงบ้างน้อ?...

นานพอดูสำหรับการร่วมเดินทางมาด้วยกัน... ได้ช่วยเหลือเกื้อกูลและพูดคุยกันตลอดทาง... โดยไม่ทันตั้งตัว... ก็ถึงที่หมายซะแล้ว... ในที่สุด บุญส่งกับปานวาดก็ต้องแยกย้ายกันไปคนละทาง ณ ทางแยก หลังสถานี... จากตรงนี้มีทางแยกสองทางที่จะเข้าสู่ตัวเมือง... บุญส่งแยกไปทางขวา มุ่งหน้าสู่ยอดเขา ซึ่งเค้าเชื่อว่า ที่นั่น เค้าจะสามารถพบปานแดงปลายก้อยของคนๆ หนึ่งได้... ส่วนปานวาด... เธอแยกตัวไปทางขวา... มุ่งหน้าสู่ตัวเมืองด้านล่าง... เพื่อพบบางคนคล้ายๆ กัน... ทั้งสองยืนคุยกันตรงทางแยกอยู่พักหนึ่ง เพื่อกล่าวคำอำลา...

เราจะได้เจอจุดหมายของเราซะที... ต่างฝ่ายต่างคิดในใจ ให้กำลังใจตัวเอง เหมือนๆ กัน...
ข้อตกลงสุดท้ายของพวกเค้า ก่อนจะแยกจากกัน... คือ... จะกลับมาเจอกันที่ตรงทางแยกนี้ ไม่ว่าจะเจอ หรือไม่เจอสิ่งที่ตามหาก็ตาม...

เมื่อต้องกลับมาเดินทางคนเดียวอีกครั้ง... บุญส่งรู้สึกแปลกๆ เค้าก้าวเดินอย่างช้าๆ... ไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรนักที่ใกล้จะถึงจุดหมายตามที่คาดหวังตรงยอดเขา... ในหัวกลับคิดถึงแต่เรื่องราวต่างๆ ซึ่งเกิดขึ้นระหว่างเค้ากับเธอ... ภาพความประทับใจภาพแล้วภาพเล่าที่ฉายชัดขึ้นในห้วงนึก... 

 อืมห์... มันคือ... ความรู้สึกดีๆ ทั้งนั้น... และแล้วบุญส่งก็หยุดเดิน... ตรงนั้นเอง... ห่างจากทางแยกไม่ไกลเท่าไหร่เลย... เค้าวิ่งกลับไปยังทางแยกอีกครั้ง... ไม่ต้องถามหาเหตุผลที่ทำเช่นนั้น... ขอแค่ได้ย้อนกลับไป... ให้เร็วที่สุด... เหมือนมีเสียงสั่งมาจากในใจ...

ที่ตรงนั้น... เธอ... ปานวาด... นั่งอยู่ก่อนแล้ว...
จึ่งทั้งสอง กลับไปนั่งคุยกันซักพัก... บุญส่งบอกกับปานวาดว่า เค้าไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่ากลับมาทำไม?
ส่วนปานวาด... เธอบอกเค้าว่าเธอกลัว... กลัวว่าจะไม่สามารถตามหาคนที่มีรอยปานแดงปลายก้อยได้... แล้วเธอก็ร้องไห้... น้ำตารินเป็นสาย... นี่เป็นครั้งแรกที่บุญส่งเห็นเธอร้องไห้... หัวใจเค้าอ่อนยวบ... ทำอะไรไม่ถูก... ได้แต่เงียบงันกันไปพักหนึ่ง...

เมื่อบุญส่งเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ… เค้ายื่นนิ้วก้อยซ้ายของเค้าให้เธอดูตรงหน้า จะๆ...
แบบนี้ใช่ไหมที่ตามหา... อยากจะถามเธอใจจะขาด... แต่พูดไม่ออก... 

จากนั้น... ทั้งสองต่างโผเข้าหาอ้อมกอดกันและกัน...