สถานีนี่นี้... คอยใคร?

ในวันที่ฝนพรำ...
ผู้คนต่างวิ่งหลบสายฝน... หาที่กำบังกันยกใหญ่...
ไม่มีใครซักคน อยากเปียกปอน...
ทั้งที่น้ำฝน ออกจะช่วยทำให้เย็นกายเย็นใจ ในวันที่อากาศร้อนๆ...

ฉันเอง... ก็เข้าไปหลบฝนในอาคารแห่งหนึ่ง... เช่นกัน
ครั้นว่างนัก ก้อได้แต่มอง... อย่างสำรวจ...
ที่ข้างนอกนั่น... ฉันเห็นป้ายรถเมล์... และที่พักผู้โดยสารให้นั่งรอรถ...
อืมห์... ใจมันนึกถึงข้อความที่เคยอ่านเจอ... ในทันที...

บางป้าย... ก็เงียบเหงาพิกลยังไงไม่รู้
บางป้าย... ก็จอแจด้วยผู้คน
บางคน... รอจนชั่วชีวิตก็ยังไม่มา
บางคน... รอแป๊บเดียวก็ได้ขึ้น
บางคน... ขึ้นแล้วถึงรู้ว่าขึ้นผิดคัน
บางคน... ขึ้นครั้งแรกก็ขึ้นถูก
บางคน... ขึ้นๆ ลงๆ หลายรอบกว่าจะขึ้นถูกคัน
บางคน... นั่งไปถึงป้ายสุดท้ายถึงจะรู้ว่าผิดคัน

และในคืนที่ฝนพรำ... 

อยากรู้จัง... เค้าคิดถึงใคร? 

ฉันนั่งข้างหน้าต่าง... ตามองโทรศัพท์อยู่เป็นนาน...

อธิษฐานขอให้มีเสียงเรียกเข้า... เพื่อบอกกันว่าให้นอนหลับฝันดี...

ที่สุดแล้ว... ก็มีเพียงความเงียบ... จนกระทั่ง... รุ่งเช้า

อยากรู้จัง... ในคืนฝนพรำ...

ยังมีคนเหงาอีกซักกี่คน... ที่ต้องการไออุ่นจากใครบางคน... เช่นฉัน!