อันตรายจากความคิดถึง

คิดถึงเหลือเกิน...

ว่ากันว่า ความคิดถึง เป็นความรู้สึกเศร้าสร้อยหงอยเหงาของคนที่อยู่ห่างไกลจากบุคคลอันเป็นที่รัก... หรือบางที อยู่ใกล้ๆ กันแค่เอื้อมแต่มิอาจแสดงออก... แย่เลยเนอะ... มันทำให้เจ็บปวดหัวใจไม่ใช่เล่นๆ ฉันเองก็กำลังเผชิญกะมัน และปรารถนาจะหาทางแก้ไข ไม่ให้เจ็บปวดหัวใจจากการคิดถึง... มากไปกว่านี้

ฉันเคย อ่านมาว่า แพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางโรคต่อมไร้ท่อ ระบุอย่างชัดเจนว่าคนเรามีต่อมคิดถึง ทำหน้าที่ในการหลั่งฮอร์โมนส์ "ทิงกิ้งออฟเตอรโรน" ออกมา เมื่อใดก็ตามที่เรารู้สึกว่า รักใครสักคนมากๆ อยากเห็นหน้า อยากเจอ อยากพูดคุย อยากกอด... ให้สมกับที่เฝ้าคิดถึง ถ้าแม้นว่าได้เห็นหน้า ได้เจอ ได้พูดคุย ได้กอด... ฮอร์โมนส์ดังกล่าว ก็จะเสื่อมสลายไป กลายเป็น ฮอร์โมนส์ "แฮปปี้โตโรน" ซึ่งไม่มีอันตราย หรือผลข้างเคียงใดๆ กลับจะทำให้จิตใจสดชื่น กระชุ่มกระชวย มีความสุข หน้าตาสดใส...

แต่ถ้าหากไม่ได้เจอ ไม่ได้พูดคุย เจ้าฮอร์โมนส์ "ทิงกิ้งออฟโตโรน" ก็จะจู่โจมเข้าสู่หัวใจ ทำให้เกิดอาการรุนแรงเฉียบพลัน... เจ็บปวดเจียนตาย... ทุรนทุราย... กระสับกระส่ายไม่เป็นอันกินอันนอน
บรรดาแพทย์สาขาต่างๆ ยังไม่สามารถค้นพบวิธีการรักษาเยียวยาอันตรายจากความคิดถึงให้หายขาดได้ ขึ้นอยู่กับว่าคนที่คิดถึงนั้นจะยอมมาให้เจอ มาพูดคุย มาให้โอบกอดได้หรือไม่ เมื่อใด... เท่านั้น
ฉันว่าใครก็ตาม ที่รู้ว่าตัวเองอยู่ในความคิดถึงของใคร แล้วยังอยากที่จะแกล้งทรมานเค้า... อ่ะ เอ้อ มันเป็นอะไรที่บาปมากนะ... ถ้าเป็นไปได้ ควรต้องมาหาเค้า มาพูดคุยกับเค้า เพื่อช่วยให้เค้าหายจากอาการเจ็บปวดทรมานซะ เป็นวิธีเดียวเท่านั้น... ที่ช่วยได้... ว่ามั้ย?

 

โอ๊ะ โอว... ลืมบอกข้อยกเว้น... ที่สำคัญไป...
ฉันเองยังไม่แน่ใจนัก... หรอกหนา 

แบบว่า ข้อแนะนำข้างต้นนั่น อาจนำไปใช้ได้ไม่ได้กะทุกรายอ่ะ

เพราะถ้าหากคนที่เราคิดถึงซะมากมายนั้น กลับบ้านเก่าไปก่อนแล้ว

แต่ยังคงคอยวนเวียนมาหาอยู่ร่ำไป มาคุย มาสะกิด ทุกบ่อย ๆ

เพียงเพื่อให้เค้าหายจากอาการเจ็บปวดทรมาน.... 

ฉันว่าไม่ใครก็ใครเป็นได้เผ่นกันป่าราบแน่คราวนี้

งั้น... ใครใคร่แก้ไขอันตรายจากความคิดถึง ประมาณไหน อย่างไร 

ก็ขอให้ใคร่ครวญให้รอบคอบก่อนเถิด นะ นะ
 อ๊ะจื๋ยยยย....!