อุตล่าห์ลงทุนปลดเกษียนตัวเองออกจากหน่วยราชการเชียวนะ...
อ่ะ หน่ะ ไม่เชื่อฉันอีกแระ... ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน
ทำไมหนอ?... ไม่ค่อยมีใครมองให้เห็นถึงความจริงใจของฉันบ้างเลย...
แปลกดี ที่ใครต่อใคร มักไม่เชื่อว่าฉันพูดความจริง
(ไม่ได้พูดข้อเท็จจริง... ฉันพูดจริงเพียงอย่างเดียว จริงๆ นะ)
ทั้งที่ความจริงแล้ว ฉันเปล่าโกหกซะหน่อย
อะไรๆ ที่เอ่ยออกจากปากฉัน... ไม่มีมุสาเลยสักน้อยนิด
อะไรๆ ที่เอ่ยออกจากปากฉัน... ไม่มีมุสาเลยสักน้อยนิด
ไอ้ฉันหรือ ออกจะเป็นคนใสๆ ซื่อๆ
หรือว่า... นั่นแหละเป็นเหตุให้ขาดความน่าเชื่อถือ
หรือว่า... นั่นแหละเป็นเหตุให้ขาดความน่าเชื่อถือ
แล้วฉันจะต้องทำงัยล่ะ ทีนี้...
จะมีใครเป็นอย่างฉันหรือรู้สึกอย่างฉันบ้างไหมหนอ?
คุณจะเชื่อไม่เชื่อก็ตาม ฉันมีประสบการณ์หลายอย่างเรื่องทำให้คนอื่นเข้าใจผิดไปกันใหญ่เนี่ย!
ฉันไม่มีเจตนา ไม่ได้ตั้งใจ ไม่อยากให้ออกมาเป็นอย่างนั้นเลย... สาบานได้ ให้ตายซีเอ้า...
เพียงแต่ฉันไม่ทันได้มีโอกาสอธิบายอะไรให้กระจ่างแจ่มซักที และมันก็ทุกทีไปสิน่า...ฉันไม่มีเจตนา ไม่ได้ตั้งใจ ไม่อยากให้ออกมาเป็นอย่างนั้นเลย... สาบานได้ ให้ตายซีเอ้า...
ก็ฉันคนพูดช้าอ่ะ ขี้เกียจเถียง ไม่อยากขัดคอใคร ปล่อยๆ ไป... ฉันคิดได้อย่างนี้... ก็เท่านั้น
อย่างเช่น เมื่อครั้งที่มีงานรับน้องใหม่ของสถานศึกษา ฉันคงเป็นน้องใหม่ที่ดูไม่จืดอย่างแรง จึงโดนพี่ๆ รุมแกล้งหนักกว่าใครเพื่อน อาจเพราะท่าทางและคำพูดไม่เป็นไปอย่างที่พี่ๆ คาดเดา... พวกเขาคิดกันไปเองว่าฉันเป็นสาวเหนืออ่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรในตัวฉันที่บอกพวกเค้าไปเช่นนั้น... ฉันรึพูดออกเต็มปากเต็มคำอย่างช้าๆ ชัดๆ ว่าเป็นหลานย่าโม แต่กลับไม่มีใครเชื่อน้ำมนต์... จะให้ทำยังไง? จนในที่สุด ก็จำเป็นต้องเล่นละครพูดไปเบาๆ ว่าเป็นสาวลำพูน...
"น่านๆ เห็นไหม พี่ว่าแล้วเชียว... สุดท้ายมันก็ต้องสารภาพความจริงจนได้" พี่ๆ ตบเข่าฉาด พอใจกับข้อมูลใหม่ที่หลุดจากปากของฉัน... ซึ่งมันทำให้โล่งอกและเอาตัวรอดไปได้ซะที ผิดศีลมุสาแท้ๆ ช่ะ... เหตุที่ฉันเลือกตอบชื่อจังหวัดนั้นในนาทีวิกฤติเช่นนั้น เพราะคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรโดดเด่นให้ต้องถูกซักถามอะไรอีก เท่านั้นจริงๆ และฉันคิดไม่ผิดเลย... จากนั้นเป็นต้นมา ฉันคือสาวเหนือของพี่ๆ และเพื่อนๆ ไปโดยปริยาย แล้วกันซี... ต้องไปหัดอู้กำเมืองและค้นคว้าเรื่องราวของลำพูนอีกเยอะ ไว้ป้องกันความพินาศในโอกาสหน้า... ฮ่าๆๆๆ... และแอบหวังว่า จะได้ไปอยู่จริงๆ สักครา... นะ จังหวัดลำพูน นะ ฉันแอบเหล่ไว้นานแล้วหนา... รับฉันเป็นสะใภ้อีกคนได้มะ?
ตอนนี้ ฉันย้ำหลายหนแล้วนะว่า ฉันเป็น ผญ. สว. ป๋มขาวแระ แถมพิการขาอ่อน(แรง)... อีกต่ะหาก...
ดูเหมือนว่าเพื่อนๆ ชาว g+ หลายคนก็ไม่ยังไม่ยอมเชื่อแฮะ... ไว้ไปรับฉันที่สนามบินสิ จะได้เห็นกะตาว่าฉันนั่งมากับรถเข็นจริงจริ๊ง... จริงๆ นะ เชื่อหน่อยเหอะ น่า นะ เชื่อดิ. โธ่เอ๊ย... ต้มเพื่อนแล้วได้อะไร? ฉัน เปล่าซะหน่อย...
"สวัสดีค่ะ ที่นี่บ้านหมอ..." ฉันพูดยังไม่ทันจบประโยคด้วยน้ำเสียงปกติที่แหลมๆ เล็กๆ คล้ายเสียงเด็กพูด (อันนี้พี่ชายบอกเอง... เราเลยเป็นพี่ชาย-น้องสาวกันอยู่นี่งัยล่ะ)
"หนูๆ เรียกคุณพ่อมารับสายพี่หน่อย เร็วๆ นัดแล้วยังไม่โผล่มาซะที" ปลายสายออกอาการวีนเห็นๆ
อ่ะ อ้าว ไหงมาเหวี่ยงใส่ฉันซะงั้น เนอะ...
ฉันงี้ แค้นจนพูดไม่ออกเลยเชียว... รู้ป๊ะ?
ก็คุณพ่อสุดที่รักของฉันน่ะ ท่านไปสวรรค์ตั้งนานแล้ว... น่ะซี
ส่วนพ่อตัวดีที่บ้านเนี่ย มักมีสาวๆ ส่งเทียบเชิญ แบบนี้เป็นประจำ
เฮ้อๆๆๆๆๆ... เฮ้อ!
ป่านนี้... ทุกสิ่งทุกอย่างคงไม่มีอะไรเหมือนก่อนแล้ว
โธ่ ถัง กะละมังแตก...
แล้วอย่างนี้ จะไม่ทำให้ฉันนั่งวาดนา-รกในอากาศ
อยู่ตามลำพู เอ๊ย ลำพังได้จะได?
เปล่าซะหน่อย
ไม่ได้อยากให้ใครมาสงสารหรอก
แค่โสน้าน่า ตัวเองเท่านั้น
คนอาร๊ายยยยส์ ชอบทำร้ายจิตใจตัวเองนักช่ะ
ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ....
ﾟ*✿｡.:*✿(｡◕‿◕｡) !! อร๊ากส์ !! (｡◕‿◕｡)✿*:.｡✿* ﾟ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
เมื่ออ่านจบแล้ว เมนต์หน่อยดีมั้ย? อะไรก็ได้ที่อยากให้ฉันได้รับรู้... จากคุณ!