นอน... ไม่หลับไม่นอน

โดยปกติแล้ว ฉันเป็นคนนอนน้อยมาแต่ไหนแต่ไร...
จำได้ว่าเมื่อเล็กๆ พอพลบค่ำ พวกผู้ใหญ่ทั้งหลายมักมารวมตัวกันที่บ้านฉัน มีลานกว้าง มีคนก่อกองไฟด้วยท่อนฟืน พวกเขาคุยกันขโมงโฉงเฉงออกรสชาดด้วยเรื่องโน้นเรื่องนี้ ไม่รู้เบื่อ... ฉันนั่งในตักพ่อ หาได้ใส่ใจอะไรมากไปกว่ามันเผาหอมๆ ในกองขี้เถ้านั่น... ยิ่งคืนไหนที่พวกเขาเผาข้าวหลามกันล่ะก้อ... ฉันเป็นต้องถ่างตาอยู่ค่อนคืนไปกะเขาด้วย... แฮ่... ตะกละ ช่ะ

โตขึ้นมาหน่อย พออ่านออกเขียนได้ ฉันรู้สึกสนุกกับการอ่านหนังสือมากกว่าใครๆ ฉันตะบี้ตะบันอ่านทุกอย่างที่ขวางหน้าก็ว่าได้ ตัวหนังสือจะเล็กจิ๋วแค่ไหนก็มองเห็นได้ชัด ฉันอ่านๆๆๆ และอ่านจนดึกดื่น ในขณะพี่ๆ เข้านอนกันหมดแล้ว แต่ฉันยังไม่ยอมวางมือง่ายๆ ทั้งที่กลัวผียิ่งนัก จนพ่อต้องจุดตะเกียงเจ้าพายุให้เป็นดวงส่วนตัว... เพื่อจะช่วยไล่ผี หรือว่ากลัวลูกสาวคนสวยคนนี้จะตาบอดกันแน่น้าาาาา...?

วัยสาว... ฉันติดหนังสือนิยายเอามากๆ ขอบอก ขนาดว่าพรุ่งนี้จะสอบอยู่รอมร่อ... ฉันก็ยังเพลินอ่านหิมะแดงอยู่จนตีสองตีสาม... เล่มหนาๆ ตั้งสามเล่มแน่ะ อ่านจนตาแฉะ สามวันสามคืน อินไปกะตัวละครทุกตัว ราวกับว่าตัวเองเป็นหนึ่งในพวกเขาเหล่านั้นด้วยคน เพื่อนๆ คงหมั่นเขี้ยวกับท่าทางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียวของฉัน ไม่เพียงแค่อิจฉาที่ฉันมีความสุข เพื่อนพากันแช่งให้ฉันสอบตก ช่ะ! ดูมัน หวังดีขนาด... ที่สุดแล้วคะแนนการสอบของฉันได้แค่รองท็อปเท่านั้น... ไม่อยากจะคุย... ให้มันรู้ซะบ้าง ไผเป็นไผ อิอิ...

พอมีแฟน... ตะก่อนเครื่องมือสื่อสารยังไม่ปรู๊ดปร็าดแบบทุกวันนี้ดอก... ฉันกะแฟน เราจีบกันด้วยจดหมาย (อย่า... อย่าแซว... ขอร้อง) ทุกวันนี้เรายังเก็บจดหมายที่เคยติดต่อถึงกันเหล่านั้นไว้อย่างดี... มันเป็นหลักฐานสำคัญที่มีคุณค่าอย่างมากมาย ช่วยสะท้อนความทรงจำเก่าๆ ตลอดเส้นทางรักของเราที่เติบโตมาด้วยกัน... ซึ้งมะ?

ครั้นพอมีลูก (ก็เจ้าตัวเล็กงัย จำได้ป๊ะ?) ... เอ้อเหอ... ใช่เลย... นี่แหละ ของขวัญจากพระเจ้า ผลิตผลจากความรักของสองเรา... สุดยอดของความสุขหล่ะ... เค้าน่ารักมากถึงมากที่สุด และเค้าทำให้ฉันน่ารักมากยิ่งขึ้นก็ได้ด้วย... เราสามคน "พ่อแม่ลูก" ตัวติดกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด... ทุกเวลานาที เราต่างมีความสุขจนไม่มีอะไรมาเปรียบได้... ใครต่อใครมองดูด้วยความอิจฉาตาร้อน... ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า อยากจะเป็นเช่นพวกเราบ้างจังแล้ววววส์...

เจ้าตัวเล็ก  มันติดฉันยิ่งกว่าตังเม... ปากเล็กๆ ของมันงับฉันไว้เกือบตลอดคืน... โถๆๆๆ... แล้วฉันจะนอนหลับได้งัยล่ะเนี่ยะ... ฮ่าๆๆๆ แต่ว่าตอนนี้ เจ้าตัวเล็กโตเป็นสาวแล้ว... ส่วนฉันกลับกลายเป็นวัยรุ่นไปซะฉิ_... รุ่นรอโล๊ะน่ะ... ฉันมีเหตุผลสำคัญบางอย่างที่ต้องออกจากบ้านไปไกลแสนไกล... นานแสนนาน... ซึ่งฉันไม่เคยพรากจากคนรักอย่างนี้มาก่อน...

อย่าถามฉันเลยว่ารู้สึกอย่างไรบ้าง... 

คิดถึงที่สุด...

คิดถึงทุกคน...

คิดถึงทุกอย่าง...

มันเหงา...

และน้ำตาก็รินอยู่ไม่ขาดสาย...

ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ... แง้... ;(