ไม่รู้เป็นไง ทุกครั้งทีทอดสายตาไปตามถนนยามรุ่งสางหรือใกล้ค่ำ ฉันรู้สึกอ้างว้างจัง
ยิ่งอากาศเย็น ขมุกขมัว ยิ่งเหงาจับใจ
อารมณ์เปล่าเปลี่ยวเดียวดายมันเกิดขึ้นมาเอง
บางที... ก็หาสาเหตุไม่ได้
"อย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย" ศิลปิน : พัชรา แวงวรรณ (ดิโอเวชั่น)
เมื่อฉันพบเธอฉันเกลียดถนน เพราะทำให้เราสองคน ต้องพรากจากกัน
เมื่อฉันพบเธอฉันเกลียดตะวัน เพราะทำให้ฉันโศกศัลย์ นับวันรอเธอ
เกลียดแม้ยามหลับ สมองเหมือนกับหยุดความเพ้อเจ้อ
เกลียดทุกคนที่ใกล้เธอ ปล่อยฉันละเมอเดียวดาย
เมื่อฉันพบเธอฉันเกลียดโชคร้าย เพราะทำให้ฉันกลับกลาย
เป็นคนรักเธอ... ข้างเดียว
อันสุขทุกข์อยู่ที่ใจ... ไม่ใช่ไม่รู้
ก็จริงอยู่ไม่อยากทุกข์... อยากสุขสันต์
แต่จะทำฉันใด... อย่างไรกัน
เพราะว่าฉัน... โดดเดี่ยว และ เดียวดาย...
ฉะนั้นแล้ว
ฉันจึงได้แต่เล่น g+ & guitar ไปวันๆ
อันดนตรีมีคุณทุกอย่างไป
ย้อมใช้ได้ดังจินดาค่าบุรินทร์
ถึงมนุษย์ครุฑทาเทวราช
จัตุบาทกลางป่าพนาสิน
แม้นเราเกากีตาร์ให้ยลยิน
ก็สุดสิ้นโทโสที่โกรธา
ให้ใจอ่อนนอนหลับลืมสติ
อันลัทธิดนตรีดีนักหนา
ซึ่งสงไสยไม่สิ้นในวิญญา
จงนิทราเถิดจะเกาให้เจ้าฟัง
ความอ้างว้างเดียวดาย..กะหัวใจคนช่างฝัน.มันช่างสร้างสรรค์อารมณ์ ข่มใจยากเย็นแสนเข็ญ..จริงค่ะ.ดูดิแค่นั่งมองถนน..สะกิดใจนี้สเดียว..เซี้ยวไปกันใหญ่ เง้อ..ไม่อยากเป็นแบบนี้ร็อก.ธรรมชาติสร้างมาแบบนี้..มิได้เสแสร้งนิ (ป่าวว่าใคร ว่าตัวเองจ้ะ)
ตอบลบ^pmp^
16.43 น.
ฮ่าๆๆ.... แค่บ้าแระ...
ลบ