วันอาทิตย์ที่ 22 เมษายน พ.ศ. 2555

ฉันเกลียด... ถนน


ไม่รู้เป็นไง ทุกครั้งทีทอดสายตาไปตามถนนยามรุ่งสางหรือใกล้ค่ำ ฉันรู้สึกอ้างว้างจัง
ยิ่งอากาศเย็น ขมุกขมัว ยิ่งเหงาจับใจ
อารมณ์เปล่าเปลี่ยวเดียวดายมันเกิดขึ้นมาเอง
บางที... ก็หาสาเหตุไม่ได้



"อย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย" ศิลปิน : พัชรา แวงวรรณ (ดิโอเวชั่น)
เมื่อฉันพบเธอฉันเกลียดถนน  เพราะทำให้เราสองคน ต้องพรากจากกัน 
เมื่อฉันพบเธอฉันเกลียดตะวัน เพราะทำให้ฉันโศกศัลย์ นับวันรอเธอ 
เกลียดแม้ยามหลับ สมองเหมือนกับหยุดความเพ้อเจ้อ 
เกลียดทุกคนที่ใกล้เธอ ปล่อยฉันละเมอเดียวดาย 
เมื่อฉันพบเธอฉันเกลียดโชคร้าย เพราะทำให้ฉันกลับกลาย 
เป็นคนรักเธอ... ข้างเดียว


อันสุขทุกข์อยู่ที่ใจ... ไม่ใช่ไม่รู้ 
ก็จริงอยู่ไม่อยากทุกข์... อยากสุขสันต์
แต่จะทำฉันใด... อย่างไรกัน
เพราะว่าฉัน... โดดเดี่ยว และ เดียวดาย...
 

ฉะนั้นแล้ว
ฉันจึงได้แต่เล่น g+ & guitar ไปวันๆ
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อันดนตรีมีคุณทุกอย่างไป 
ย้อมใช้ได้ดังจินดาค่าบุรินทร์ 
ถึงมนุษย์ครุฑทาเทวราช 
จัตุบาทกลางป่าพนาสิน 
แม้นเราเกากีตาร์ให้ยลยิน 
ก็สุดสิ้นโทโสที่โกรธา 
ให้ใจอ่อนนอนหลับลืมสติ 
อันลัทธิดนตรีดีนักหนา 
ซึ่งสงไสยไม่สิ้นในวิญญา 
จงนิทราเถิดจะเกาให้เจ้าฟัง 

2 ความคิดเห็น:

  1. ความอ้างว้างเดียวดาย..กะหัวใจคนช่างฝัน.มันช่างสร้างสรรค์อารมณ์ ข่มใจยากเย็นแสนเข็ญ..จริงค่ะ.ดูดิแค่นั่งมองถนน..สะกิดใจนี้สเดียว..เซี้ยวไปกันใหญ่ เง้อ..ไม่อยากเป็นแบบนี้ร็อก.ธรรมชาติสร้างมาแบบนี้..มิได้เสแสร้งนิ (ป่าวว่าใคร ว่าตัวเองจ้ะ)
    ^pmp^
    16.43 น.

    ตอบลบ

เมื่ออ่านจบแล้ว เมนต์หน่อยดีมั้ย? อะไรก็ได้ที่อยากให้ฉันได้รับรู้... จากคุณ!