นานนักหนาแล้ว ที่ใครๆ รู้สึกว่าฉันมักทำอะไรแปลกแตกต่างจากพวกเขา
และพากันหัวเราะเยาะให้กับความซื่อบื้อ เปิ่นเชย ไม่รู้อิโหน่อิเหน่และตามใครไม่ค่อยทันของฉัน
บางคนขบขันซะเต็มประดา จนท้องขดท้องแข็ง ฉี่ราดวิ่งไปห้องน้ำแทบไม่ทัน
บางคนก็ยิ้มแบบสมเพทเวทนา บ้างคนเบ้หน้าหยามเหยียด....
จะบอกอย่างไรดีว่าทุกอย่างนั่นล้วนเป็นธรรมชาติที่ปราศจากการปรุงแต่ง เสแสร้ง
ฉันเป็นเช่นนั้นเอง ผิดตรงไหน จะให้แก้ไขอะไร ยังไงก็หามีใครบอกหรือแนะนำได้ไม่
เป็นดังนั้นหนักเข้า ทำเอาฉันขาดความเชื่อมั่นในตัวเองไปเยอะเลย
ฉันต้องอดทนและใช้ความพยายามอย่างที่สุด ที่จะเรียนรู้ด้วยตัวเองในทุกอย่าง
รวมทั้งปรับตัวกับทุกๆ เรื่องรอบด้าน เพื่ออยู่ให้รอดปลอดภัย
อาศัยการผูกมิตรกับผู้แก่ผู้เฒ่าด้วยปิยะวาจา และช่วยเหลือผู้อื่นด้วยความเต็มใจ เสมอมา
จนในที่สุด ฉันได้รับการยอมรับแต่โดยดีจากผู้คนส่วนมาก...
วันเวลาและเหตุการณ์ต่างๆ หล่อหลอมให้ฉันกลายเป็นคนเงียบงัน
แววตาที่เคยสดใสมีน้ำรื้น ดูแห้งผากไร้ชีวิตชีวาราวกับคนอดหลับอดนอนมาเป็นสัปดาห์
อนิจจา รอยยิ้มอันสดใสพร้อมเสียงหัวเราะเริงร่าของฉันหล่นหายไปตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้
ทุกๆ เช้าฉันอยากตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองกลับไปสู่จุดเดิมที่จากมาไม่ใช่ที่นี่ เช่นปัจจุบัน
เครียดจัง.... หนักเกินไปแล้ว ชิมิ งั้นไปเดินเล่นกันหน่อยดีกว่า.... อ๊ะ มาถามตอบปัญหากันหนุกๆ
ถาม : รู้มั้ยเอ่ย หมาร้องยังไง?
และพากันหัวเราะเยาะให้กับความซื่อบื้อ เปิ่นเชย ไม่รู้อิโหน่อิเหน่และตามใครไม่ค่อยทันของฉัน
บางคนขบขันซะเต็มประดา จนท้องขดท้องแข็ง ฉี่ราดวิ่งไปห้องน้ำแทบไม่ทัน
บางคนก็ยิ้มแบบสมเพทเวทนา บ้างคนเบ้หน้าหยามเหยียด....
จะบอกอย่างไรดีว่าทุกอย่างนั่นล้วนเป็นธรรมชาติที่ปราศจากการปรุงแต่ง เสแสร้ง
ฉันเป็นเช่นนั้นเอง ผิดตรงไหน จะให้แก้ไขอะไร ยังไงก็หามีใครบอกหรือแนะนำได้ไม่
เป็นดังนั้นหนักเข้า ทำเอาฉันขาดความเชื่อมั่นในตัวเองไปเยอะเลย
ฉันต้องอดทนและใช้ความพยายามอย่างที่สุด ที่จะเรียนรู้ด้วยตัวเองในทุกอย่าง
รวมทั้งปรับตัวกับทุกๆ เรื่องรอบด้าน เพื่ออยู่ให้รอดปลอดภัย
อาศัยการผูกมิตรกับผู้แก่ผู้เฒ่าด้วยปิยะวาจา และช่วยเหลือผู้อื่นด้วยความเต็มใจ เสมอมา
จนในที่สุด ฉันได้รับการยอมรับแต่โดยดีจากผู้คนส่วนมาก...
วันเวลาและเหตุการณ์ต่างๆ หล่อหลอมให้ฉันกลายเป็นคนเงียบงัน
แววตาที่เคยสดใสมีน้ำรื้น ดูแห้งผากไร้ชีวิตชีวาราวกับคนอดหลับอดนอนมาเป็นสัปดาห์
อนิจจา รอยยิ้มอันสดใสพร้อมเสียงหัวเราะเริงร่าของฉันหล่นหายไปตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้
ทุกๆ เช้าฉันอยากตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองกลับไปสู่จุดเดิมที่จากมาไม่ใช่ที่นี่ เช่นปัจจุบัน
เครียดจัง.... หนักเกินไปแล้ว ชิมิ งั้นไปเดินเล่นกันหน่อยดีกว่า.... อ๊ะ มาถามตอบปัญหากันหนุกๆ
ตอบ : เอ๋งๆ งึ้ดๆ
ถาม : อ๊า เก่งจัง แล้วรู้มั้ย แมวร้องยังไง?
ตอบ : เมี๊ยวๆๆ
ตอบ : ก้าบ ก้าบ
ถาม : อู้ววว...ฉลาดจริงๆ จ้ะ ทีนี้ลิงบ้าง ลิงจ๋อร้องยังไง?
ตอบ : เจี๊ยก เจี๊ยก
ถาม : เยี่ยมที่สุด ทีนี้ เด็กมั่ง เด็กๆ ร้องยังไง? (ได้ทีรีบเปลี่ยนมุขสุดขั้วเผื่อเจอไม้เด็ด)
ตอบ1 : อุแว้ อุแว้
ตอบ2 : แง แง
ถาม : (รีบห้ามทับก่อนจะมีการตะลุมบอน) เอาล่ะๆ เป็นคำตอบที่ถูกต้องทุกคน เก่งมากจ้ะ ปรบมือ
ตอบ1 : อุแว้ อุแว้
ตอบ2 : แง แง
ถาม : (รีบห้ามทับก่อนจะมีการตะลุมบอน) เอาล่ะๆ เป็นคำตอบที่ถูกต้องทุกคน เก่งมากจ้ะ ปรบมือ
ถาม : (คิดหาไม้ตายยากๆ ก่อนที่จะเซ็งเป็ดไปมากกว่านี้) เอางี้นะ ข้อสุดท้ายแล้ว สิงโตร้องยังไง?
ตอบ : (กรอกตาไปมา นึกในใจอยู่สักพัก ก่อนจะตอบเสียงดังฟังชัดว่า..) ตุ้งแช่ ตุ้งแช่
("!?!")
ซื่อบื้อ เปิ่นเชย ไม่รู้อิโหน่ อิเหน่ ตามใครไม่ค่อยทัน ธรรมชาติสร้างมา ไม่ได้ปรุงแต่ง ไม่ได้เสแสร้ง นี่แหละคนประเภทนี้จะไม่มีพิษมีภัย ไม่คิดร้าย ต่อใครมักจะมีจิตใจโอบอ้อมอารีชอบช่วยเหลือผู้อืน แต่มักจะใช้ชีวิตอยู่ในสังคมปัจจุบันด้วยความอึดอัด แต่ถึงกระนั้นก็พยายามปรับตัวจนอยู่รอดปลอดภัยแล้ว ไฉนเลย.ดูผิดหวัง ท้อ อาจเนื่องมาจากมันไม่ใช่ตัวเรา..จึงคิดอยากกลับไปเป็นคนเดิม.อ่ะน่า อย่าไปคิดไรมาก ชีวิตเขาลิขิต ขีดเส้นมาเป็นเช่นนี้ก็เช่นนี้ กลับมาหัวเราะเริงร่า และมีรอยยิ้มที่สดใสเหมือนก่อนเหอะ จะได้ช่วยให้โลกสดใส..สร้างบุญจ้า จาก.คนช่างฝัน..
ตอบลบอืมห์... จริงสินะ...
ลบไม่รู้ว่า จะยังมีเวลาเหลืออีกสักกี่มากน้อย เนอะ....