วันอาทิตย์ที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2555

ก่อนแต่งหลังแต่ง ออกจะแปล่งๆ แต่ก็โดน

     

วันก่อน มีเพื่อนใน g+ โพสต์ข้อความระบายอารมณ์ประชดประชันคู่สมรสแบบงอนๆ อ่านแล้วชวนให้นึกถึงความกระเง้ากระงอด น่ารักดี... ที่สำคัญ มันตรงกับความเป็นจริงทุกประการ เถียงไม่ออกเลยจริงๆ  ฮ่าๆๆ... ฉันเองก็ผ่านร้อนผ่านหนาวมาไม่น้อย เคยรับมือกับเรื่องจิ๊บๆ พรรค์นี้มาซะบานเบอะ ตอนนี้เห็นทำหัวเราะก็เหอะ ตะก่อนก็จ๋อยก๋อยไม่มีชื้นดีกะใครเขาเหมือนกัน... มะ ไปลองอ่านดู...

ช่วงจีบ }} โทรหาวันละสามเวลา
ได้แล้ว }} โทรหาไม่เกินสามคำซักที
ช่วงจีบ }} อยากมาหาเมื่อไร เวลาก็มี
ได้แล้ว }} เมื่อไรๆ ก็บอกไม่มีเวลามาหา
ช่วงจีบ }} พูด ตัวเอง เค้า จ๊ะจ๋า ~#... 
ได้แล้ว }} พูด อีห่า กูมึง มัน !!
ช่วงจีบ }} "คิดถึงนะ" บอกอยู่ได้ ทุกวันๆ
ได้แล้ว }} ต้องคอยถามมันว่าคิดถึงกันบ้างหรือเปล่า
ช่วงจีบ }} ไปไหนประกบหน้าหลังอย่างกะเงา
ได้แล้ว }} เหลือแต่เราเดินคนเดียวอยู่ประจำ
ช่วงจีบ }} เอานั่นเอานี่มากำนัล~!!
ได้แล้ว }} มันบอกสั้นๆ อยากได้อะไรให้ซื้อเอง (_ _")

ไงล่ะ?...   เป็นอย่างที่ฉันว่าไว้หรือเปล่า อิ อิ
เออ... ถ้าหากว่ามีใครที่ยังไม่เคยได้สัมผัสเข้ากับตัวเอง ก็คงจะไม่ค่อยอินสักเท่าไหร่ สินะ
งั้น... ฉันขอเล่าด้วยภาพเพิ่มอีกนิดแระกัน เผื่อจะช่วยให้ปะติดปะต่อได้แจ่มชัดขึ้นบ้าง
ออกแนว Blue ไปหน่อย ตามประสาคนวีนไม่เป็น... ใครจะว่าอ่อนแอก็ไม่ว่ากัน...
หวังว่า คงไม่ทำให้คุณหรือใครๆ ถึงกับเกาะคานแน่นไปกว่าเดิมหรอกนะ... จ๊ะ


เพียงได้ผ่านพานพบประสบพักตร์ ก็ตระหนักรักจริงที่ยิ่งใหญ่ 
ให้สัญญาจะพาท่องท้องฟ้าไกล จะปกป้องทุกข์ภัยมิแผ้วพาน


สื่งละอันพันละน้อยค่อยถนอม แม่เนื้อหอมของพี่นี้แสนหวาน 
ยิ่งเคียงใกล้ยิ่งหลงไหลหาใดปาน พี่รักนุชสุดชีวันนิรันดร์เอย


ก้อยเกี่ยวก้อยคอยตามทุกยามย่าง มิยอมห่างกลัวใครหายไปเอ่ย 
จะกินนอนร้อนหนาวไม่ละเลย ห่วงทรามเชยทุกนาทีทุกวี่วัน


โลกทั้งใบบานเบ่งดูเปล่งปลั่ง จะลุกนั่งนอนตื่นยืนยังฝัน 
สรรพสิ่งรอบกายช่างหัวมัน เธอเท่านั้นคือรักบานเต็มหัวใจ


แล้วก็ถึงวันคืนอันชื่นสุข ได้ร่วมเรียงเคียงฟูกหมอนใหม่ 
หอมเอ๋ยข้าวปลามันพลันชื่นใจ คำอวยชัยก้องหูมิรู้เลือน


พอนานไปไหงคนอื่นชื่นใจนัก อยากจะทักพูดจาประสาเพื่อน 
ปลื้มสำเนียงเสียงครวญชวนแชเชือน คอยบิดเบือนบังปิดสนิทเนา


อนิจจาน้องนุชสุดสวาท ย่อมมิอาจรู้ใจใช่โง่เขลา 
เพียงสัมผัสที่ต่างไปใช่หูเบา ใจก็ร้าวเริ่มรอยไม่น้อยเลย 


ที่เคยหวานหวามไหวให้ใจหวั่น คืนและวันวาบหวานก็ผ่านเฉย 
เขาเปลี่ยนไปเพราะใครคนไม่เคย โอ้อกเอ๋ยสะอื้นอั้นกลั้นน้ำตา 


ทุกเช้าค่ำย่ำรุ่งยังหุงข้าว หน้าที่เก่ามาก่อนแม่สอนว่า 
ต้องดูแลให้พร้อมพรั่งดั่งสัญญา และอย่าให้ปัญหามาจากเรา 


ทนเท่านั้นวันพรุ่งจะรุ่งสาง ความอ้างว้างปลอบโยนคนโง่เขลา 
เป็นคนหลังนั่งรอท้อไม่เบา ไม่คิดถึงใจเราหรืออย่างไร 


มีครอบครัวต้องทำตัวให้ครอบติด คำพ่อสอนสะกิดอย่าหวั่นไหว 
เผชิญหน้ากล้ายิ้มพริ้มละไม แต่ในใจทุกข์ท้อทรมาน 


หากมีค่าต่อเธอเสมอแข คงดูแลอาทรอย่างอ่อนหวาน 


คงจะมีรักชื่นยั่งยืนนาน ชั่วนิรันดร์รักเราไม่เก่าเลย 


จะกรรมใดที่ได้ก่อขอชดใช้ ให้หมดไปชาตินี้นะพี่เอ๋ย 
หากชาติหน้ามีจริงอย่าเจอเลย พอแค่นี้จบเลยสิ้นสุดกัน.
.
.
.
อ๊ะ ดะ เดียะ เดี๋ยวววว... ยังไม่จบ... นะจ๊ะ
และสำหรับกลุ่มผู้ที่ไม่ปลื้มการยอมแพ้ต่อโชคชะตา 
อ่ะฮ้า มันต้องนี่เลย... ขอบอก! 


ไม่รักแล้วแผ่วไปใครจะว่า 
 ไม่รักอย่าลวงเล่นเห็นขบขัน 
รักก็บอกไม่รักก็บอกอย่าหลอกกัน 
 เพราะถ้าฉันเอาคืน... ไม่ฟื้นชัวร์!

ฮ่าๆๆๆๆ.... นายตายแน่ ตายแน่ๆ คราวนี้... ชิ

2 ความคิดเห็น:

  1. ไม่ระบุชื่อ14 ตุลาคม 2555 เวลา 03:08

    เอาเรื่องจริงมาเขียนเล่นให้ชวนอ่าน..สนุกดีค่ะ มีเกร็ดขำๆชวนให้ยิ้มอยู่คนเดียว..สุขใจ.ให้สาระ.^pmp^

    ตอบลบ

เมื่ออ่านจบแล้ว เมนต์หน่อยดีมั้ย? อะไรก็ได้ที่อยากให้ฉันได้รับรู้... จากคุณ!