เหนื่อยเหลือเกิน

และแล้ววันเวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้าก็สะสมจนนานเนิ่น

กี่ปีแล้วก็ไม่รู้ที่ฉันผูกสัมพันธ์อย่างแน่นแฟ้นกับตัวเอง
นิ่งงันอั้นสะอื้นเพียงลำพังในที่ทางของฉัน

ซึ่งนับวันมีแต่จะกลับกลายเป็นส่วนเกินที่ชัดเจนมากขึ้น ทุกทีๆ 





เขา... มองข้ามสิ่งดีๆ ที่ฉันตั้งใจทำให้ตลอดมาได้อย่างไร
ความทรงจำที่เคยหวานชื่น... พล่าเลือนไปจากใจหมดแล้วหรือ

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
ถ้าหากพรุ่งนี้ ตื่นขึ้นมาแล้วไม่มีเขาตลอดไป... ฉันจะอยู่ต่อยังงัย

ฉันต้องทำอะไร ทำแบบไหน ถึงจะลืมเขาได้หมดใจ

อย่างที่เขาทำได้และได้ทำไปแล้ว... กับฉัน

ไม่อยากอ่อนแอ ไม่ต้องการให้ใครมาสงสาร ไม่ได้อยากร้องไห้
แต่น้ำตามันไหลออกมาเองไม่ยอมหยุด ราวกับมีใครเอาน้ำตกมาจัดวางไว้ที่หัวตาของฉัน

แยกกันอยู่จะดีกว่า... ห่างกันสักพัก... จบๆ กันไปเลยมั้ย...

นี่หรือคือรางวัลที่มอบให้ฉัน... 

ที่ได้ทำผิดต่อเธอในข้อหาแค่เพียง... เพราะรักมากไป... เพราะซื่อสัตย์ไป... 

จึงไม่น่าให้อภัย งั้นสิ

ยามนี้ ฉันคิดถึงพ่อกะแม่อย่างที่สุด... พ่อจ๋า... แม่จ๋า...
ฉันอ่อนแอเกินไปสินะ... ฉันแพ้ทุกอย่างแล้ว ... ทำยังงัยดี?...

ใครก็ได้ กอดฉันหน่อย...

ช่วยพาฉันไปตามเก็บรอยยิ้มที่หายไป กลับคืนมา... ซะที จะได้ไหม...
ฉันจะไม่ลืมพระคุณเลยจริงๆ... 

ความรู้สึกของฉัน คือเป็นคนผิดเสมอ...

ผิดที่เกิดมาเป็นคนอ่อนแอและน่ารำคาญ

เฮ้อๆๆๆๆๆ...................................... เฮ้อ!
ความสุข... ที่แท้จริง...
มีขายที่ไหน บ้างมั้ย?
หรือฉันต้องแลกมันด้วยอะไร?

ฉันไม่รู้... ฉันจะยังพอมีเวลาให้ก้าวเดินได้อีกสักเท่าไหร่

เหน็ดเหนื่อยเหลือเกินแล้ว...
.
.
.
.

เหงาจัง... วันนี้ฉันเหงาจัง... เหงาที่สุดในโลกเลย...