กระไรหนอแผลใจ หายยากจัง

บาดแผล  คำๆ นี้ คงไม่มีใครปรารถนาจะได้ยินได้ฟัง รวมทั้งไม่อยากรับมือกับมัน เพราะต่างก็รู้สึกกลัวการเจ็บปวดด้วยกันทั้งนั้น....ว่ากันตามตำราแล้ว บาดแผล ก็คือรอยฉีกขาดของผิวหนังหรือเนื้อเยื่อ และส่วนที่ลึกกว่าชั้นผิวหนังถูกทำลาย ทำให้แยกจากกันโดยสาเหตุใดๆ ก็ตาม ซึ่งอาจเกิดได้จากหลายสาเหตุและมีหลายลักษณะ พอจะเล่าคร่าวๆ เรียงลำดับความน่ายลให้จากมากไปหาน้อย.... ดังนี้ 

เปล่าเถียงจนคอเป็นเอ็นนะฮับ

• บาดแผลที่ดูตามความสะอาด ได้แก่ แผลสะอาด แผลปนเปื้อน และแผลติดเชื้อ 
• บาดแผลที่ดูตามการฉีกขาดของผิวหนัง ได้แก่ แผลปิด แผลเปิด แผลถลอก แผลฉีกขาด แผลถูกตัด แผลทะลุทะลวง เป็นต้น
• บาดแผลที่ดูตามระยะเวลาที่เกิดแผล ได้แก่ แผลสด กับ แผลเรื้อรัง ซึ่งอันสุดท้ายนี่เองที่ดูแย่ในความรู้สึกทั้งของผู้รับและผู้ให้การรักษา ไม่ว่าจะเป็น แผลกดทับ แผลที่เกิดจากการฉายรังสี รวมถึง แผลเนื้อเน่า ที่ยังไงซะก็ต้องเจี๋ยนบางส่วนทิ้งไปเพื่อรักษาชีวิตให้รอด....

เมื่อได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าจะมีบาดแผลเพียงเล็กน้อยก็ควรต้องรับการรักษาอย่างเหมาะสม บางรายก็แค่ล้างแผลให้สะอาด ทำแผลทุกวัน บ้างก็ถึงกับต้องห้ามเลือด ตกแต่งขอบแผลหรือเย็บปิด.. ไม่ไหวจริงๆ ก็อาจต้องตัดทิ้งไป ขึ้นอยู่กับอาการของแต่ละรายและดุลยพินิจของหมอแต่ละคนว่าจะมีแนวทางการรักษาอย่างไร โดยปกติแล้ว แผลที่ได้รับการรักษาเป็นอย่างดีและไม่มีภาวะแทรกซ้อน จะหายได้ภายใน 1 สัปดาห์ จากนั้น อาจท้ิงรอยแผลเป็นไว้ดูต่างหน้าพอให้ได้คิดถึงกันสักนิดว่าแผลนั้นท่านได้แต่ใดมา.... ปัจจุบันใครที่ยอมรับแผลเป็นไม่ได้ ก็หันไปพึ่งมีดหมอกัน ทั้งที่ไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนักว่าแผลเก่ากะแผลใหม่อันไหนดี จะยังไงก็เชื่อมือมีด ขอแผลใหม่อีกที แบบนี้ก็มีไม่น้อย.....  มาถึงตรงนี้ หลายคนอาจรู้สึกไม่ค่อยดีนักใช่ไหม? ดูท่าทางน่าจะผอืดผะอมกันพอสมควร โอ๊ะ-โอ๋ ใครบางคนตาดำเคว้งคว้างขึ้นไปซ่อนตัวอยู่ขั้นลอยซะแล้ว... ต้องรีบพาไปนอนพักให้น้ำ-ให้ลมกันยกใหญ่ เฮ้! นี่ขนาดเห็นแค่ตัวหนังสือกับภาพประกอบจิ๊บๆ เท่านั้นหนา.... แล้วอย่างนี้ พอจะนึกเห็นใจคนเป็นหมอเป็นพยาบาลกันสักหน่อยมั้ย... พวกเขาถูกฝึกให้เจอะเจอสิ่งเหล่านี้จนชินตาและพร้อมจะพุ่งเข้าช่วยตลอดเวลา ส่วนจะช่วยให้รอดได้หรือไม่ได้ก็ต้องพยายามกันอย่างเกินความสามารถของแต่ละคนเชียวหละ แม้ในรายที่ชุ่มโชคเลือดมา... ก็ไม่มีใครวิ่งหนีหรอก ทุกคนต่างกรูกันมาจัดแจงคนละไม่คนละมืออย่างรวดเร็วก่อน 4 นาที.... เรียกได้ว่ายื้อยุดกะยมบาลจนหมดแรงกันไปข้างหนึ่ง ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจดีว่าบางรายหมดลมไปนานแล้วก็เหอะ.... โถ ทำให้ออกอย่างนี้แล้ว ก็ยังไม่วายถูกฟ้องร้องอีกเนอะ! อีกไม่นาน คงต้องถึงเวลาลงมือช่วยกันเองบ้างกระมัง... แล้วจะฟ้องใครล่ะทีนี้

 

เอาหล่ะ เพื่อมิให้ผู้อ่านทะยอยปิดโพสต์นี้ทีละคนสองคน จนไม่เหลือใครสนใจ ฉันขอเปลี่ยนแผล ไม่ใช่สิ เปลี่ยนแผนการเขียนไปเน้นแผลอื่นที่ไม่เหวอะหวะแทนจะดีกว่ามั้ย? งั้นขอเสนอแผลฟกช้ำคล้ำหม่นภายในที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่ปวดร้าวรุนแรงและมักไม่ค่อยแสดงออก ผู้ป่วยประเภทดังกล่าวมักจะไม่ยอมรับการช่วยเหลือรักษา ปากก็บอกเจ็บนิดเดียวแต่ทำท่าเหมือนจะขาดใจตายซะให้ได้ ไม่ยอมกินยา ไม่กินกระทั่งข้าวปลาจะกินก็แต่สุราเคล้าน้ำตา อาการประมาณนี้ วินิจฉัยได้เป๊ะเลยว่าเตียงหัก / อกหัก / หลังหักเอ๊ยคนรักหักหลังมา..... ชัวร์! ถึงจะไม่ให้ความร่วมมือในการตรวจทุกวิธี ทั้งดู คลำ เคาะ ฟัง.... ก็พอจะมองออกราวกับอ่านฟิล์มเอ็กซเรย์เห็นว่ามี "แผลใจ" อย่างชัดเจน แผลเจ้ากรรมนี้ เป็นผลพวงมาจากเรื่องของความรัก ซึ่งแต่เดิมเคยเบ่งบานในใจมาก่อน จากนั้น ก็เหี่ยวห่อฝ่อไปอย่างไม่สมประสงค์ จึ่งบังเกิดแผลเป็นขึ้นที่ก้นบึ้งของหัวใจ อันว่าคู่ไหนจะมีที่มาด้วยสาเหตุเช่นไรก็รู้ๆ กันดีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นพอ รู้มากคนก็ยิ่งมากความ ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นได้... เมื่อเกิดแผลใจขึ้นกับผู้ใดเข้าก็ตาม ย่อมหมายถึง ตะกอนแห่งความรักที่ยังคงค้างขุ่นอยู่ในหัวใจ แม้มิอาจล้วงลึกเข้าไปสัมผัสขัดถูได้ แต่ก็ยังคงปวดแสบแปลบปลาบได้ทุกคราที่เผลอใจไปคิดถึงเรื่องราวที่เจ็บจำจนวันตาย อยากรู้จริงๆ จะมียางลบวิเศษยี่ห้อใดช่วยลบทุกอย่างไปได้บ้าง? กระไรหนอแผลใจ.... ทำไมจึงหายยากจัง.