อีแก่กินน้ำ ตอนที่ 1

น่ารักอ่ะ
ไม่รัก ไม่ได้แล้ว

เมื่อวาน ฉันได้มีโอกาสทำความรู้จักกับสาวน้อยร้อยโลคนหนึ่ง เธอน่ารักทีเดียว ใบหน้าสะสวย หวาน สะดุดตา ผมยาวสลวย เธอเป็นคนอารมณ์ดี คุยสนุก มีมุกตลกๆ เยอะ พลอยทำให้ฉันหัวเราะท้องขดท้องแข็งไปด้วย...เธอเล่าให้ฟังว่าหนีตาย เอ๊ย หนีน้ำท่วมมาจากเมืองไทยเมื่อปลายปี 54 บินลัดฟ้าสู่ดัลลัส 'เมกา โดยไม่ทันตั้งตัว ข้าวของจำเป็นก็นำติดตัวมาได้น้อยมาก ทั้งๆ ที่จัดเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้วถึง 4 กระเป๋าใบบึ้มๆ ตอนนี้เธอก็ได้เข้าเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และมีเป้าหมายชัดเจนว่าจะเรียนพยาบาล นั่นเป็นเพราะเจ้าตัวเล็กเคยคุยกะเธอเกี่ยวกับเรื่องราวของฉันไว้ซะเยอะแยะก่อนหน้านี้...อร๋ายยยยยส์... อะไรกันนักกันหนา หนอนี่หนอ...
เธอ เรียกฉันเต็มปากเต็มคำว่า แม่... (พระเจ้า... ฉันแฟ่บกว่าเธอถึงสองเท่าเธอจะอยู่ในท้องฉันได้งัย?...ย้วยตายยยยส์) เธอสนิทกับฉันในเวลาอันรวดเร็ว ราวกับเคยเป็นญาติใกล้ชิดกันมาแต่ปางไหนก็ไม่รู้ได้? ปากรูปกระจับนั่นพร่างพรูภาพเหตุการณ์ในความทรงจำของเธอ... ส่วนใหญ่มักเอ่ยถึงเพื่อนร่วมชั้นทั้งแก็งค์ ที่เธอจากมาโดยไม่ทันได้ร่ำลาใครแม้แต่คนเดียว ทุกวันนี้ ได้แค่โทรคุยกันด้วยความคิดถึง... (ก็ยังดีกว่าฉัน... ที่ไม่มีใครคิดถึง ไม่มีใครโทรหา แหละฟร๊ะ)...
บุคลิกของเธอ มีความเป็นผู้นำค่อนข้างมาก ยิ่งเธอมีรูปร่างสูงใหญ่และเสียงดังฟังชัด บ่อยครั้งที่เธอแสดงท่าทีกร้าวแกร่งเกินหญิง ทำให้เพื่อนๆ และเพื่อนรุ่นน้องทั้งหลายหงอไปตามๆ กัน ที่สำคัญ ไม่กล้ามีใครยื่นใบสมัครเป็นเพื่อนพิเศษ ซักคน... อาจเป็นเพราะเธอเป็นพี่สาวที่ต้องดูแลตัวเองและน้องชายมาตั้งแต่เล็กๆ... เธอว่างั้น...
ไลฟ์สไตล์ ของเธอก็ใช่ย่อย เธอจัดระเบียบชีวิตได้ดีไม่เคยมีปัญหาให้ผู้ใหญ่หนักใจ เธอมีวินัยในตัวเองอย่างน่าทึ่งทั้งที่ไม่มีใครคอยพร่ำสอน... ฉันสังเกตเห็นว่าทุกครั้งที่เธอลุกจากโต๊ะ เธอจะดันเก้าอี้สอดกลับเข้าไปใต้โต๊ะเสมอ... เธอเองก็คงรู้สึกได้ว่าฉันจับตาดูอยู่ จึงเล่าให้ฟังอย่างเขินๆ ถึงเรื่องราวในรั้วโรงเรียนเก่า... ตอนกินข้าวในโรงอาหารกับเพื่อนๆ หากใครอิ่มก่อนแล้วลุกไปโดยไม่จัดเก้าอี้ เธอจะวีนใส่ทันที... พ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนมารยาทบ้างหรือยังงัย?... ว้าว! แรงงงงส์!... (คนที่พ่อแม่ไม่ได้อยู่คอยสั่งคอยสอนน่ะ คือคนพูดนะเจ้าคะ) จากนั้นเป็นต้นมา... นักเรียนทุกคนตัวลีบกว่าปกติและมีวินัยเคร่งครัดอย่างอัตโนมัติ ด้วยความเกรงกลัวต่ออิทธิพลของนักเรียนใหญ่มากกว่าครูใหญ่ (ครูใหญ่น่าจะรับไปพิจารณา เยอะๆ ฮ่าๆๆๆ...)
ถ้า มองให้ลึกถึงจิตใจอันงดงามของเธอ ฉันว่าเธอเป็นเด็กที่ใฝ่ดี มีความเพียรพยายามเพื่อให้บรรลุความสำเร็จ แม้จะเผชิญกับความยากลำบากขนาดไหนเธอก็สามารถพาน้องผ่านมันไปได้เสมอ... เวลานี้ ฟ้าเบื้องบนได้รับรู้และใจอ่อน ยินยอมให้เธอได้มีโอกาสอยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัว ซะที... และฟ้าก็ใจดี ให้โอกาสฉันได้มาพบ พูดคุย กับเธอ ด้วยเช่นกัน!
เธอคงเห็นว่าฉันเป็นคนเงียบๆ ที่ดูเรียบร้อย (ไปซะหมด... แล้ว) และคงอยากรู้ว่าคนอย่างฉันมีอารมณ์ครื้นเครงกะเขาบ้างไหม? เธอหยิบกล่องเล็กๆ ติดมือแล้วเดินมาหาฉัน...
"แม่เคยเล่นไอ้นี่มั้ยคะ?"  อ๋อ... ไพ่น่ะเอง เยินเชียว คงผ่านมือมานับไม่ถ้วนล่ะซีเนี่ยะ
"นิดหน่อย แต่ไม่ค่อยถนัด" ฉันตอบไปตามจริง
"งั้นหนูสอนให้นะ อยากให้แม่หนุกๆ" เธอทำท่ากระตือรือร้นที่จะกระตุ้นฉันให้ Active กว่าที่เป็นอยู่
"ได้เลย ค่อยๆ สอนแระกัน จะพยายามตามให้ทัน" ฉันบอกจากใจจริง
"แม่โกรธเป็นหรือเปล่า ด่าใครเป็นบ้างมั้ย?" เธอยิงคำถาม สบตารอคำตอบ...
ฉันอึ้ง... คำถามนี้ ได้ยินมันบ่อยจังแฮะ วันนี้ก็อีก... ออกจะรู้สึกแปลกใจ... ทำไมหนอ ใครต่อใครเห็นฉันเป็นคนแปลกแยก งั้นรึ... เออนะ... ธรรมชาติของฉัน ผู้คนเขาดูแปลกตากัน เว้ยเฮ้ย... ทำไงดีล่ะหวาเรา... จะไปเกิดใหม่ก็มาซะไกลแระ... ไปต่อมันแบบนี้หละวะ... เมื่อเห็นฉันนิ่งไปนาน เธอก็สับไพ่ในมืออย่างทะมัดทะแมง ฉั่วะๆๆ... กรีดๆๆๆ... ว้าว เหมือนเล่นมายากลไพ่เร้ยยยย... และแล้วก็ยื่นให้ตรงหน้าฉัน
"เอ้า ให้แม่ตัด" เธอพยักหน้างึ่กๆ เร่งให้ฉันรีบๆ ตัด ฉันเอื้อมมือไปหยิบใบบนสุด ส่งให้เธอ...
"หูยยยยส์ แม่... ไม่มีใครเขาทำกันหรอก!" เธอโอดครวญอย่างขัดใจ
"อ่ะ อ้าว แม่ทำผิดตรงไหน ยังไง?" ฉันงงจริงๆ เธอก็เง็ง แต่ส่งเสียงหัวเราะร่วน... ก่อนจะร่อนไพ่ในมือด้วยความเจนจัด ปิ้ววววส์ๆๆๆ... ดูตามแทบไม่ทัน สุดท้ายแล้ว มี 5 กองๆ ละ 2 ใบ กองที่อยู่ตรงกลางหงายให้เห็นจะๆ แล้ว... เป็นตัว K กับ J ซึ่งฉันไม่รู้ความหมายของมัน
"หยิบสิแม่ เร็ว" เธอเร่งเร้า... หยิบกองที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองไปส่อง ค่อยๆ แง้ม... แอบแหล่... ท่าทางการลุ้นของเธอทำให้ฉันอมยิ้ม ก่อนจะทำตาม หากแต่ฉันไม่ได้ค่อยๆ แหล่แบบที่เธอทำดอก ฉันก้อแค่แซะให้มันหงายขึ้นมาทุกใบ ณ ที่เดิม เท่านั้น
"อ่ะจร๊ากกกกส์..." เธอร้องเสียงหลง ตาโตเท่ามะปรางไข่... ในทันทีที่เห็นไพ่ของฉันทั้ง 2 กอง
"มีอะไร?" ฉันยกมือทาบอก ตกใจหมด
"เป็นไปไม่ได้" เธอชี้มือมาที่ไพ่ของฉัน ทำท่าสับๆๆๆๆ ด้วยนิ้วชี้นิ้วเดียว ฉันดูแล้วดูอีก ไม่เห็นมีอะไร... ก็แค่ไพ่สีเหมือนกัน มันรวมได้ค่าเท่ากัน ทั้ง 2 กองมีแค่ 4 กะ 5 แล้วงัย? งงเต๊กเลยยยย...
"หนูไม่ยอมๆๆ" เธอทำงอแง... ส่ายไหล่ไปมา จนผมกระจาย...
"แม่ทำผิดรึ ต้องแก้ไขยังงัย?" ฉันถามตรงๆ เธอหัวเราะ รีบคว้าไพ่ทั้งหมดไปรวมกัน แล้วสับๆ กรีดๆ ให้นานกว่าเดิม ก่อนจะร่อนแจกอีกรอบหนึ่ง
"แจกแบบหงายให้หมดทุกกองเลยก็ได้จ้ะ" ฉันบอก เพราะไม่อยากให้เสียเวลา...
"อร๊ายยยยส์! คุณนายแม่เจ้าขาาาาา......." เธอร้องเสียงดังกว่าเดิม เล่นเอาฉันตกใจยิ่งกว่าเดิม...
"ใครเขาทำงั้นกันเล๊า ฮ่าๆๆๆๆๆ" ดูเธอสิ หัวเราะซะพุงกระเพิ่ม... ฉันพลอยหัวเราะไปด้วย อย่างงงๆ
"ก้อ ให้แม่ทำเป็นรายแรก ได้หรือเปล่าล่ะ?" เธอหงายหลังผึ่งลงไป กระหน่ำหัวเราะอย่างเต็มที่จนตัวโยน...
ฉันนิ่งคิด เออว่ะ ทำอะไรประหลาดๆ กว่าชาวบ้านเข้าอีกแล้ว... ตูข้า...
"อ้ะ มา เปิดเลย เปิด" พอลุกขึ้นมาได้ เธอก็เร่ง เกมส์นี้น่าจะสนุกกว่า ฉันจะลองหยิบขึ้นมาลุ้นแบบเธอดูบ้าง... ว่าแล้วก็จัดการ... คราวนี้เลขไม่สวย ไม่ค่อยเป็นที่น่าพอใจ ฉันก็เลยทิ้งลงไปที่พื้นซะ
"เฮ้ยยยยส์... อีกแระ" เธอโวยวายลั่น ฉันชะงัก ชักสีหน้างงงัน... ดูไพ่ที่เพิ่งทิ้งจากมืออีกครั้ง ไม่เห็นจะมีอะไรนี่นา... ก็แค่ 1 คู่ 8 และ 3 คู่ 6 แล้วงัย? เอ้อ... งง งงๆ อีกตามเคยยยย...
"ไม่ยอม ไม่ยอม หนูจะน็อคแม่ด้วยดีแก่" เธอเปลี่ยนแผนกระทันหัน ขณะที่ฉันสะดุ้งโหยง หะแรกคิดว่าเธอเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวฉันน่ะ... เกือบได้เลิกคบแล้วมั้ยล่ะ...
.
.
.
.
แสบตาจังเลย... วันนี้แดดจ้ามากๆ... ขอพักสายตาหน่อยเถิด นะ
เพียงแค่ส่งสัณญานบอกกันสักนิด ว่าคุณ... รอฉันอยู่...
แล้ว... เด๋วเจอกัน ตอนต่อไป... 
.
.
.
หมายเหตุ :

• Like = ถูกใจ พอใจ ชอบใจ
• Comment = มากแค่ไหน เท่าไหร่ ยังงัย... ถ้าไม่บอก ฉันก็ไม่มีวันรู้ได้เลย...
• Can u here me?