ตอนที่ลูกเกิด...พ่อแม่ไม่มีเงิน
"เราจะหางานทำเพิ่มหาเงินซื้อนมกับผ้าอ้อมมาให้ลูก"
พอลูกโตขึ้น...พ่อแม่ไม่มีเงิน
"ต้องทำทุกทางให้ลูกได้เรียน"
ยามที่ลูกเรียนจบ...พ่อแม่ไม่มีเงิน
"ไม่ต้องส่งเงินมานะลูก เก็บไว้ใช้เถอะเพิ่งเรียนจบมาใหม่ๆ"
เมื่อลูกมีแฟน...พ่อแม่ไม่มีเงิน
"เก็บเงินไว้สร้างตัวนะลูก หารถดีๆขับไปทำงานซักคัน"
ครั้นพอลูกแต่งงานแล้ว...พ่อแม่ไม่มีเงิน
"ค่าใช้จ่ายลูกมันเยอะ ไหนจะผ่อนบ้าน ไหนจะค่าใช้จ่ายเจ้าตัวเล็ก"
และเมื่อลูกได้ทำงาน มีครอบครัว มีรถ มีบ้าน...พ่อแม่ป่วยหนัก
"ไม่เป็นไรลูก โรง'บาลที่นี่ก็ดี ไม่ต้องไปที่แพงๆหรอก..
ถ้าจะตายก็ขอตายที่บ้านนี่แหละ แก่มากแล้ว ยังไงก็ตายอยู่ดี ดูแลลูกและครอบครัวให้ดีนะลูก"
ยังมีลูกอีกจำนวนไม่น้อย
ที่ส่งหลานตัวเล็กๆ ไปให้ปู่ย่าตายายช่วยเลี้ยงดู
แม้ว่าจะอดๆ อยากๆ ลำบากแค่ไหน ก็ยินดีเลี้ยงดูให้ด้วยใจรัก
ฉันอ่านเจอบทความดีๆ นี้จากที่ไหนก็จำไม่ได้ซะแล้ว...ขอบพระคุณ ผู้เป็นเจ้าของแง่คิดดีๆ ไม่ว่าท่านจะเป็นใคร อยู่ที่ไหนก็ตาม หลังจากได้อ่านไปมาอยู่หลายรอบแล้ว ให้รู้สึกทราบซึ้งเป็นอย่างมาก พาให้หวนคิดถึงครอบครัวดั้งเดิมที่แยกตัวออกมาซะนาน...
ที่ตรงนั้น ฉันเคยอยู่อย่างอบอุ่นมาแต่อ้อนแต่ออก ตอนนี้ แทบจะไม่เหลือเค้าเดิมใดๆ ไว้ให้เห็นอีกแล้ว... หากว่าวันรุ่งของพรุ่งนี้ ฉันยังยืนหยัดให้แกร่งกว่าเดิมไม่ได้... พ่อกะแม่ คงจะเสียใจ มิใช่น้อยเลย...
ช่างเป็นบุญกุศลสูงส่งยิ่งแล้ว... ที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อกะแม่
ขอบพระคุณอย่างที่สุดจ้า
< กราบ >
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
เมื่ออ่านจบแล้ว เมนต์หน่อยดีมั้ย? อะไรก็ได้ที่อยากให้ฉันได้รับรู้... จากคุณ!