อมทุกข์มาพูด

ห้าโมงเย็นวันหนึ่ง ฉันรีบเดินจ้ำอ้าวออกจากลิฟต์ สองมืออุ้มตะกร้าเอกสารกองโตมาด้วยเช่นเคย กวาดสายตามองหาคนคอยด้วยใจประหวั่น ฉันมาช้ากว่านัดหมายปกติเป็นชั่วโมง เขาคงโกรธอีกเป็นแน่ เฮ้อ!...  แปลก ที่ฉันหาเขาไม่เจอ และกลับกลายเป็นฉันที่ต้องนั่งคอย หลังจากที่พี่คนหนึ่งเดินมายื่นจดหมายน้อยให้... “ไปผ่าตัด... รอแป๊บนึงนะ”... อืมห์... ค่อยยังชั่ว... 

ฉันวางสัมภาระลง เอ่ยปากฝากพี่เวรบ่ายแถวๆ นั้น ก่อนจะเดินตัวปลิวออกไปข้างนอกเพื่อช้อปฯ ฆ่าเวลา... เลือกซื้อของโปรดให้เขาได้หลายอย่างเลย มีทั้งไก่ทอดหาดใหญ่ ลองกอง มังคุด ก๋วยเตี๋ยวลุยสวน เพียงเท่านี้ก็ต้องงดมื้อเย็นแล้วล่ะ... อ้อ ยังมีของฝากให้เจ้าตัวขาวปุยอีกด้วย... ข้าวโพดต้ม... คงถูกใจไม่น้อย... ทั้งตัวโตๆ ยันตัวเล็กๆ...

โทรศัพท์มือถือสั่นพรึ่ดๆ ฉันรู้ได้ในทันทีว่าเขาเสร็จธุระแล้ว จึงรีบข้ามถนนกลับไปเอาข้าวของ... พรีอุ๊สคันงามเคลื่อนตัวเข้ามาจอดเที่ยบที่บันใดพอดี... ฉันยิ้มให้นิดนึงแล้วถามเบาๆ “หิวมั้ยจ๊ะ” เขาพยักหน้าหงึกๆ “น้ำๆ”.... ตายจริง ฉันลืมไปเสียสนิทเลย ได้แต่ส่ายหน้า แล้วก็แกะลองกองตันหยงมัสป้อนให้เรื่อยๆ จนกระทั่งถึงบ้าน...

คืนนั้น... ฉันได้ยินเสียงถอนใจเฮือก ก่อนจะเอ่ยปากบอกเหนื่อย... ฉันโอบแขนไปรอบตัวเขาแล้วโยกตัวไปมาอย่างช้าๆ... ไม่นานก็ได้รับฟังความหนักใจบางอย่าง ซึ่งนานๆ ทีจะหลุดปากเล่า... ชีวิตความเป็นหมอนี่ช่างหารอยยิ้มได้ยากยิ่ง วันๆ เจอแต่คนอมทุกข์ ทั้งทุกข์กาย ทุกข์ใจ... แต่ละคนมาพบหมอด้วยปัญหาหนักอกและมีสีหน้าหนักใจด้วยกันทั้งนั้น... ฟังข้อมูลจากปากคนไข้แล้ว จะยิ้มหรือหัวเราะก็ใช่ที่ เดี๋ยวดีไม่ดีจะถูกหาว่ายิ้มเยาะไปซะนี่... อืมห์ มันก็จริงแฮะ...

บางรายไม่ได้เป็นอะไรมาก ผลการตรวจทุกระบบก็อยู่ในเกณฑ์ปกติ แต่ลึกๆ แล้ว ปัญหาอยู่ที่ความวิตกไปล่วงหน้า กลัวจะมีอันเป็นไปเช่นเดียวกับคนรู้จัก... ซะงั้น

บางราย โรคและอาการน่าเป็นห่วง แต่หลังจากได้รับฟังคำอธิบายเกี่ยวกับโรคที่ป่วย แผนการรักษาและการปฏิบัติตัวต่างๆ จบลงแล้ว กลับมีท่าทีเฉยๆ เหมือนไม่รู้สึกอะไร ยังความหนักใจตกที่หมอเสียสิ้น จะพูดยังไงให้เขาเข้าใจได้ดีล่ะ?... ตรงข้ามกับบางรายที่ไม่ป่วยแต่ต้องการยา ขอให้หมอช่วยสั่งยานั่นยานี่ให้หน่อย ราวกับเป็นหมอเสียเอง โดยหาใส่ใจต่อฤทธิ์ข้างเคียงที่ไม่พึงประสงค์แต่อย่างใดไม่...

บางรายก็ป่วยเรื้อรังมานาน ทนทรมานจนรู้สึกเหนื่อยหน่ายท้อแท้กับชีวิตที่ไม่ยอมตัดขาดจากโรคและไม่ยอมลาโลกไปง่ายๆ ทำให้ญาติๆ ต่อว่าต่อขานหมอซะยกใหญ่ หาว่าฝีมือไม่เก่งพอที่จะดูแลรักษาให้หายเป็นปกติดีได้... อ้าว... หาหมอเทวดาดีกว่ามั้ย?

บางรายปกปิดข้อมูลสำคัญส่วนตั๊ว-ส่วนตัว จนเป็นมูลเหตุให้การวินิจฉัยโรคคลาดเคลื่อน เสียเวลา เสียทรัพย์และเกือบต้องเสียใจไปตามๆ กัน... บ้างก็ขอให้หมอช่วยปิดเป็นความลับให้ด้วย ห้ามบอกทุกคนแม้กระทั่งญาติสายตรง... ใครที่ไหนรู้เข้า (อายเค้า) ตายแน่ๆ... เง้อ...

บางราย รักษาจนหายป่วยไข้ดีแล้ว ขอบอกขอบใจร่ำลากลับบ้านไปแล้ว... รู้สึกนิยมชมชอบ ถึงขนาดแอบจดจำชื่อเสียงเรียงนามหมอ เอาไปตั้งเป็นชื่อลูกหลาน... เกี่ยวกันตรงไหนเนี่ย

บางรายหนักข้อเอ๊ยหนักใจหมอเป็นที่สุด... เมื่อเห็นถึงความพยายามแวะเวียนมาขอตรวจอยู่บ่อยๆ เพียงเพื่อจะได้พบ ได้พูดคุยกันบ้างให้หายคิดถึง... แน้!!... ถึงตรงนี้ ฉันรู้สึกรับไม่ไหวแล้ว (โว้ย)... 

อ่ะ แฮ้ม... จึงจัดการปิดปากซ้าาาา..... อิอิ