ผู้ชายในใจ... คนหนึ่ง

ฉันเดินจ้ำอ้าวไปตามทางเดินระหว่างโรงอาหารกับอาคารเฉลิมพระเกียรติ ด้วยความรีบร้อน... พลันสายตาปะทะเข้ากับชายหนุ่มคนหนึ่ง... เหมือนมีพลังงานมหาศาลกระตุกหัวใจวูบขึ้นมาในบัดดล... เมื่อสาวเท้ามาเคียงเพื่อหยุดยืนตรงหน้าเขา ฉันล้วงกระเป๋าสตางค์ใบเล็กขึ้นมาเปิด แล้วหยิบแบงค์สีม่วงที่มีอยู่เพียงใบเดียว... ซื้อลอตเตอรี่จากเขาสองใบ... เผื่อฟลุค!! ไม่รู้หรอกว่าจะเหลือเงินทอนกี่บาท เพราะฉันทิปให้เป็นน้ำใจเล็กน้อยแก่เขา... จากฉัน... คนที่ไม่ร่ำรวยและไม่ได้หวังรวยจากการเสี่ยงโชค... สักเท่าไหร่ 

สงสัยใช่ไหม ว่าทำไมฉันถึงทำเช่นนั้น...

อยากรู้หรือเปล่า ว่าเขาเป็นใครกัน... มีความสำคัญอย่างไรสำหรับ... ฉัน...

เขาคือ น้องแชมป์ หรือ นายมังกรทอง ลิ่มประเสริฐสกุล อดีตพลทหารกล้า เหยื่อไฟใต้รายหนึ่ง... เดิมทีเดียว เขาเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีชาวเชียงราย เข้ารับการเกณฑ์ทหารตามอายุ ในปี 51 เขาจับได้ใบแดงจึ่งไปเป็นพลทหาร สังกัด ร. 7 พัน 1 ค่ายกาวิละ จ. เชียงใหม่ แล้วถูกส่งตัวไปรับใช้ชาติ ที่กรงปินัง จ. ยะลา วันหนึ่ง ขณะปฏิบัติภารกิจลาดตระเวนคุ้มครองครู เขาและเพื่อนทหารถูกลอบวางระเบิด และกระหน่ำยิงซ้ำ จนเพื่อนของเขาเสียชีวิตทันที 3 คน ตัวเขาเองได้รับบาดเจ็บสาหัส นอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ในห้องไอซียูนาน 3 เดือน สมองกระทบกระเทือนอย่างหนักจากสะเก็ดระเบิด ต้องนอนโรงพยาบาลนานถึง 2 ปี แม้ว่าเขาจะรอดมาได้ แต่สภาพร่างกายปรากฏร่องรอยความพิการอย่างเด่นชัด... เขาได้รับพระมหากรุณาธิคุณ จากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาสยามบรมราชกุมารี พระราชทานอาชีพการขายสลากกินแบ่งรัฐบาล โดยมีคุณพ่อคอยช่วยอีกแรง... 

ตอนนี้ เขาพูดไม่ชัด เพราะโดนยิงเข้าที่ปาก กระดูกขากรรไกรหักไม่มีชิ้นดี ร่างกายเป็นอัมพาตครึ่งซีก แขน-ขาซีกขวาไม่มีกำลัง หูข้างขวาดับสนิท สายตาก็พร่ามัวมองเห็นภาพซ้อน... ล้วนแต่เป็นผลมาจากแรงระเบิดและกระสุนปืนของเหล่าโจรชายแดนใต้ครั้งนั้น... แชมป์ปลดประจำการแล้ว เมื่อ พ.ย. 52 เขาได้รับสวัสดิการจากรัฐเพียงน้อยนิดซึ่งไม่พอยังชีพ... ทั้งที่เคยอุทิศตน ยอมเสี่ยงเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อคุ้มครองความปลอดภัยให้คนที่เขาไม่เคยรู้จัก เขาเสียสละเพื่อปกป้องความมั่นคงของประเทศชาติ เช่นเดียวกันทหารหาญอีกจำนวนมาก... เขาคนนี้... ที่เคยเป็นทหารรับใช้ชาติอย่างน่าภาคภูมิใจมาก่อน และไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา... แม้จะกลายเป็นคนพิการ แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองเป็นภาระของครอบครัวหรือสังคม เขาสามารถประกอบสัมมาอาชีพหาเลี้ยงตัวเองได้อย่างมั่นคง... ผิดกับบรรดาลูกหลานของบุคคลมีระดับอีกมากมาย ที่ทำตนเป็นนักเลงอันพาลผู้ยิ่งใหญ่เที่ยวป่วนบ้านป่วนเมือง เข่นฆ่าผู้คนบริสุทธิ์... นั่นต่างหากที่สมควรถูกฟ้าดินลงโทษทัณฑ์... สาธุ

คนดีๆ อย่างเขา... สถิตย์อยู่ในใจของฉัน... อีกคน

ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ที่ไหน อย่างไร กะใคร

ฉันขอเป็นกำลังใจให้เสมอ

ขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทั้งหลาย

ได้โปรดบันดาลดลให้เขาพบแต่ความสุข... ตลอดไป