เคยได้ยินบ่อยๆ ผู้บริหารที่ดีมักใช้สโลแกนที่ว่า
"ไม่ฆ่าน้อง ไม่ฟ้องนาย"
ฉันเองก็เห็นชอบด้วย... ตามนั้น
แต่วันนี้... ฉันขอ... สักนิดหนึ่งเหอะ
ขอเผาเพื่อนรักสักคน... เอาให้เป็นผงถ่านไปเลย... ฮ่าๆๆ
"เพื่อน" ขับร้องโดย ดนุพล แก้วกาญจน์
เธอกับฉันเมื่อวันวานเป็นเช่นเพื่อน กลับลางเลือนคำว่าเพื่อนจางหายไป
เหตุได้ชิดเคียงใกล้จึงมีรักฝังใจ ไม่ผิดใช่ไหมเพราะรู้ใจกันตลอดเวลา
ก่อนเคยเศร้าซึมเงียบเหงาและขืนข่ม เธอมาประโลมปลอบโยนให้สุขอุรา
ไม่เคยทิ้งร้างลา สุขและทุกข์ฟัน กาลเวลาล่วงมาแปรเปลี่ยนใจ
เปลี่ยนความรักฉันท์เพื่อนกลบลบเลือนหายไป เกิดความรักขึ้นใหม่ซึ้งใจทดแทน
เปลี่ยนความรักฉันท์เพื่อนกลบลบเลือนหายไป เกิดความรักขึ้นใหม่ซึ้งใจทดแทน
ฟังเพลงนี้แล้ว... นึกถึงสมัยที่ยังเรียน ม.ปลาย... ตอนนั้น มีเพื่อนสนิทหลายคน ที่ฉันซี้ปึ้กที่สุด คือ "แจง" แจงเป็นเพื่อนที่แตกต่างจากฉันราวกับฝั่งตรงข้าม... ฉันขาวสูงเพรียว แจงคล้ำล่ำเตี้ย...
ฉันมาจากต่างอำเภอ ไกลกว่า 30 ก.ม. แจงมีบ้านอยู่หลังโรงเรียน... ฉันชอบคณิต วิทย์ ศิลปะและดนตรี แจงชอบกีฬาทุกประเภท... ฉันชอบกินอาหารรสเผ็ด แจงชอบขนมหวานต่างๆ... ฉันชอบฟังและนั่งอมยิ้มแก้มตุ่ย แจงกลับชอบคุยจ้อเป็นต่อยหอย... ฉันขี้อายหลบหน้างุด แจงเดินรุดหน้าลุยอย่างกล้าหาญ... ดูมัน... เง้อ...
อยู่มาวันหนึ่ง... ฉันมีอันต้องไปสอบแข่งขันในเมืองตามลำพัง จึงได้ฝากกระเป๋าหนังสือหนักๆ ไว้กับแจง ไม่รู้หรอกว่าเพื่อนจะทุลักทุเลกะมันสักแค่ไหน อย่างไรบ้าง ตัวน้อยเดียวออกอย่างงั้น... แจงเองก็ไม่ได้ปฏิเสธฉัน... ที่ไหนได้ เธอหิ้วกระเป๋าสองใบซะเซแซ่ดๆ จน "ป้อง" หนุ่มหัวหน้าห้อง ต้องถลามารับทั้งคนทั้งกระเป๋า... จากนั้นเป็นต้นมา แจงของฉันเงียบกริ๊บ โดยที่ฉันไม่รู้ที่มาที่ไป... และกว่ามันจะปริปากเล่าก็ล่วงเลยซะจนป้องมีครอบครัวมีลูกมีเต้าไปกะสาวอื่นแล้ว... ปล่อยให้แจงเพื่อนฉันกลายเป็นสาวใหญ่มาดขรึมเอางานเอาการเกาะคานค้าง ซะงั้น... โธ่เอ๋ย... พระเจ้าหนอพระเจ้า ช่างไม่ปรานีเพื่อนของฉันบ้างเลย... ร่วมสามสิบปีที่เธอยังคงมีใจให้เพื่อนป้องอยู่ฝ่ายเดียว แล้วบอกใครต่อใครว่ายังรอใครสักคน คนไหนก็ไม่รู้... ทั้งๆ ที่รู้ๆ อยู่แก่ใจ... ดูสิ จนป่านนี้เธอก็ยังสามารถซ่อนรักอยู่อย่างมั่นคง... จะเหลือเวลารออีกกี่ปีเนี่ย... แล้วจะรอให้มันได้อะไรขึ้นมา แม่คู้ณ... เฮ้อๆๆ... เฮ้อ!
อยู่มาวันหนึ่ง... ฉันมีอันต้องไปสอบแข่งขันในเมืองตามลำพัง จึงได้ฝากกระเป๋าหนังสือหนักๆ ไว้กับแจง ไม่รู้หรอกว่าเพื่อนจะทุลักทุเลกะมันสักแค่ไหน อย่างไรบ้าง ตัวน้อยเดียวออกอย่างงั้น... แจงเองก็ไม่ได้ปฏิเสธฉัน... ที่ไหนได้ เธอหิ้วกระเป๋าสองใบซะเซแซ่ดๆ จน "ป้อง" หนุ่มหัวหน้าห้อง ต้องถลามารับทั้งคนทั้งกระเป๋า... จากนั้นเป็นต้นมา แจงของฉันเงียบกริ๊บ โดยที่ฉันไม่รู้ที่มาที่ไป... และกว่ามันจะปริปากเล่าก็ล่วงเลยซะจนป้องมีครอบครัวมีลูกมีเต้าไปกะสาวอื่นแล้ว... ปล่อยให้แจงเพื่อนฉันกลายเป็นสาวใหญ่มาดขรึมเอางานเอาการเกาะคานค้าง ซะงั้น... โธ่เอ๋ย... พระเจ้าหนอพระเจ้า ช่างไม่ปรานีเพื่อนของฉันบ้างเลย... ร่วมสามสิบปีที่เธอยังคงมีใจให้เพื่อนป้องอยู่ฝ่ายเดียว แล้วบอกใครต่อใครว่ายังรอใครสักคน คนไหนก็ไม่รู้... ทั้งๆ ที่รู้ๆ อยู่แก่ใจ... ดูสิ จนป่านนี้เธอก็ยังสามารถซ่อนรักอยู่อย่างมั่นคง... จะเหลือเวลารออีกกี่ปีเนี่ย... แล้วจะรอให้มันได้อะไรขึ้นมา แม่คู้ณ... เฮ้อๆๆ... เฮ้อ!
หากจะรักรักใครด้วยใจภักดิ์
อย่าเลือกรักคนที่มีเจ้าของ
อย่ายอมรักเล่นเล่นเป็นสำรอง
ให้สมปอง สมรัก... ทุกท่านเทอญ
สาธุ... สาธุ... สาธุ
อ่อนใน..แข็งนอก.น่าจะเหมาะกับสาวอย่างแจง ต้องให้ฟังเพลง รอแล้วได้อะไร ^pmp^
ตอบลบอืมห์... จิตมนุษย์เนาะ ยากแท้หยั่งถึง... เข้าใจไม่ง่ายเลยจริงๆ...
ลบตัวเรายังไม่เข้าใจตัวเราเลย..แล้วจะไปให้ใครที่ไหนเค้าเข้าใจ.นี่ล่ะมา-นุด
ลบอ่ะ นั่นจิ เนอะๆ...
ลบแจง คงกลัวความผิดหวัง ซ่ึงหลายคนรวมทั้งผมด้วยแหละ เม่ือเกิดกับตัวเองคล้ายแจง ก็คงยากอยู่เหมือนกัน ท่ีจะเอื้อนเอ่ยออกไป
ตอบลบอ่ะ อ้าว... โดนด้วยแฮะ... รัยที่มันจบแล้วก่ะลืมๆ ไปบ้างเฮอะ...
ลบแล้วนี่ คุณจารอไปถึงหนาย... รอให้มันได้อารายขึ้นมาหรา?...
วันเวลาทิ้งไปเปล่าประโยชน์น่า... เอากลับคืนมาบ่ดั้ยเด๊...