คู่กันแล้ว@แคล้วกันแระ?

มันน่าประหลาดนัก เมื่อคนที่เคยรักกันหวานชื่น ต้องมีวันเลิกรา หันหลังให้กันอย่างไม่มีทางให้อภัย แปลกจริงๆ พวกเขาขัดแย้งกันด้วยเรื่องอะไร... ทำไมจึงรุนแรง ลุกลามใหญ่โต จนทนอยู่ร่วมชายคากันต่อไปอีกไม่ได้แล้ว... ทั้งที่บางคู่ได้ผ่านพิธีแต่งงานใหญ่โต และเคยสวีทกันจนเป็นที่น่าอิจฉา... บางคู่ก็มีบุตรธิดาแสนน่ารักเป็นสายใยผูกพัน ครอบครัวดูพร้อมพรั่ง ไม่น่าจะมีอะไรเป็นส่วนขาดส่วนเกิน... อนิจจา!!

คนเรา ต่างก็มีข้อดีข้อเสียของตัวเอง มีอารมณ์อ่อนไหวสุนทรีในยามผ่อนคลาย และมีจิตใจก้าวร้าวร้ายกาจเมื่อถูกกระตุ้นให้โกรธจัดด้วยกันทั้งนั้น... เพียงแต่จะสามารถหยั่งรู้หรือเข้าใจในอารมณ์ตน ณ ปัจจุบันขณะได้หรือไม่เท่านั้น... บ่อยครั้งที่ความโมโหสุดขีด ทำลายความรู้สึกดีๆ ให้ย่อยยับไปในพริบตา แล้วก็ไม่นำพาที่จะแก้ไข ไม่ขอโทษ ไม่ให้อภัย.... รวมถึงไม่พยายามทำให้อะไร ๆ มันกลับไปดีได้ดังเดิม... จึงเป็นเรื่องน่าเสียดายยิ่งนัก... อุตส่าห์ได้รับความรัก ได้มีคนดีๆ มารัก ต่างก็ใจตรงกันคือเลือกที่จะใช้ชีวิตคู่ร่วมกันแล้วทั้งที... ขณะที่คนอื่นๆ อีกมากมายยังไม่ได้รับโอกาสดีๆ เช่นนั้น!

แล้ว... หลายๆ คู่ที่ยังครองรักกันได้เนิ่นนานโดยไม่มีทีท่าว่าจะยุติความสมพันธ์ฉันท์คู่รักล่ะ พวกเขามีเคล็ดลับอะไรบ้าง... นี่ก็น่าสนใจไม่น้อย สำหรับคนโสดและไม่โสดทั้งหลาย...

ในต่างประเทศ มักจะมีจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยา เปิดบริการให้คำปรึกษาปัญหาครอบครัวเป็นจำนวนมาก... เมื่อได้รับฟังการระบายความอัดอั้นที่ทับถมในใจมาช้านานของผู้รับบริการ บ่อยครั้งที่มันออกจะดูเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยสำหรับคนอื่น ตัวอย่างเช่นคู่ของ “แมน กับ ลินดา”

“ผมไม่เข้าใจ และไม่ต้องการจะมานั่งแก้ไขอดีตวัยเด็กของลินดา” แมน ผู้เป็นสามี กล่าวขึ้นอย่างเหลืออด... “ผมรู้ดีว่าตอนเด็กๆ เธอเคยถูกทอดทิ้ง แต่ผมไม่ใช่พ่อแม่ของเธอนะครับ แล้วเธอก็ต้องหยุดไม่ไว้ใจผมเสียที”

“ฉันก็ไม่ต้องการเป็นลูกตุ้มคอยถ่วงอยู่ตลอดเวลาหรอก เพราะคุณคงช่วยแก้ไขอดีตที่เลวร้ายของฉันไม่ได้” ลินดาโต้ตอบออกไป “คุณไม่สนใจฉันเลย ชอบทิ้งฉันเสมอเวลาที่อยู่กลางผู้คนในวงสนทนา” เธอพร่างพรูความรู้สึก ด้วยน้ำตาคลอเบ้า...

ทั้งคู่ต่างก็พูดถูก... แมนไม่สามารถแก้ไขอดีตของลินดาได้ แต่ก็น่าจะช่วยลดอาการหวั่นวิตกหรือหวาดกลัวการถูกทอดทิ้งของลินดาได้บ้าง ถึงแม้ว่าอาการของเธอจะมาจากความฝังใจในอดีตซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับปัจจุบันเลยก็ตาม... อารมณ์อ่อนไหวต่างๆ ที่มีสาเหตุมาจากความฝังใจเก่าๆ นั้น แม้จะแก้ไขยาก แต่ก็พอทำได้... โดยการทำการบำบัดส่วนตัว ซึ่งต้องใช้เวลาไม่น้อย และอาจสำเร็จแค่บางส่วนเท่านั้น... ตาราจิตวิทยาว่าไว้...

“ลินดาคะ คุณต้องทำความเข้าใจอารมณ์อ่อนไหวกลัวการถูกทอดทิ้งของตัวเองให้ได้นะคะ ต้องพยายามหยุดมัน” หมอบอกกับฝ่ายหญิง ก่อนจะหันไปที่อีกฝ่าย... “ส่วนคุณ… แมน… คุณสามารถช่วยให้ลินดาเปลี่ยนตัวเองได้สำเร็จ ให้เธอรู้สึกปลอดภัยและมั่นคงในอารมณ์ยิ่งขึ้น... คุณทำมันได้โดยที่ไม่ต้องรู้สึกว่าถูกเธอควบคุม” แมนรับฟังเงียบๆ... ในใจคิดว่าจะลองทำดู (ก็ได้ฟระ)

“มีอะไรไหมที่คิดว่าถ้าแมนทำแล้ว จะช่วยให้คุณรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยขึ้น?” หมอถามเธอตรงๆ

“เขาต้องสนใจฉันมากกว่านี้” คือคำตอบจากใจจริงของผู้เป็นภรรยา ฟังดูมันกว้างเกินไป... หมอจึงค่อยๆ ตะล่อม พูดคุยกันอีกพักใหญ่... ในที่สุด ลินดาก็เปิดใจว่าเวลาที่ทั้งสองคนอยู่ในวงเพื่อนฝูงหรือในงานปาร์ตี้อะไรสักแห่ง มันจะช่วยเธอได้มากเลยถ้าแมนแตะต้องเธอเป็นครั้งคราว อาจแตะที่แขน หรือไหล่ เพื่อให้รับรู้ว่าถึงแม้เขากำลังสนทนากับคนอื่นอย่างออกรสชาด เขาก็ไม่ได้ลืมเธอ... ลินดาและแมนตกลงกันได้ว่า นับแต่นี้ต่อไป ทั้งคู่จะส่งสันญาณลับต่อกันเสมอๆ... เธอจะบีบมือสามีเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าเริ่มไม่มีตัวตนสำหรับเขา แล้วแมนก็จะพยายามนำเธอเข้าสู่วงสนทนา ชวนเธอคุยกับคนในกลุ่มให้มากขึ้น... อืมห์... เทคนิคนี้ น่าสนใจทีเดียวแฮะ...

ส่วนประเด็นอื่นที่ทำให้จิตใจขุ่นมัว เช่น เบื่อสภาพบ้านรกรุงรัง เลอะเทอะ... ก็ไม่ควรตำหนิจนเสียความรู้สึก อาจพูดกันดีๆ ว่า “คุณช่วยจัดเก็บบ้านให้สะอาดตาก่อนที่ผมจะมาถึงนะครับ คนดี” จากนั้น ก็แค่โทรศัพท์มาถามไถ่สักนิดว่าต้องการอะไรเพิ่มเพื่อตกแต่งบ้านบ้างไหม? ที่เธอโปรดเป็นพิเศษ จะได้หาซื้อมาฝาก... แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย... ดังปรารถนา!!

หรือบางครั้ง เจอปัญหาว่าปฏิเสธคนอื่นไม่เป็นเลย... เช่นนี้ อาจจะช่วยด้วยการเตือนสติให้คิดหน้าคิดหลังให้ดีเสียก่อนตกปากรับคำใคร... แล้วให้รางวัล... ทำให้รู้ไปเลยว่า “เขา” จะไม่เสียใจเลยที่ปฏิเสธคำขอร้องของคนอื่น

ปัญหาทุกอย่าง ย่อมมีทางออกให้เลือกหลายทางเสมอ... การยอมจำนนต่อปัญหา จะกลายเป็นความเครียดไปในที่สุด, การรับมือกับปัญหาด้วยการนิ่ง ก็อาจมิใช่ทางออกที่ดีเสมอไป... ส่วนการโวยวายนั้นเล่า มีแต่จะทำให้เรื่องราวหนักข้อกว่าเก่า... เลือกจัดการกับปัญหาอย่างมีสติเถิด... และขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีทุกคู่... ทุกคน... เทอญ... สาธุ