จูบไม่เป็นสับปะรด

ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ มีการจัดงานทอดผ้าป่าการศึกษาขึ้นที่โรงเรียนเก่า น่าเสียดายจริงๆ ที่ฉันไม่สามารถไปร่วมงานได้... เพื่อนๆ ย้ำว่าเดี๋ยวจะส่งเสื้อแจคเก็ตและทำเนียบรุ่นมาให้ทีหลัง... ฉันไม่ห่วงเรื่องเสื้อนั่น จึงถามไถ่ถึงเพื่อนสนิทอีกหลายคน ยินดีที่ได้ทราบข่าวคราวหลังจากที่ไม่เคยเจอะเจอกันหลายสิบปี... บางคนก็ยังครองโสด บางคนเป็นหม้าย บางคนเสียชีวิตแล้ว บางคนก็มีลูกอ่อน ขณะที่บางคนกำลังริรัก... เง้อ จะทันใช้มั้ยเนี่ยะ?

ตอนเด็กๆ ใครๆ ก็รู้ว่าฉันขี้อาย... แต่เพื่อนมันก็ยังอุตส่าห์เปิดใจปรึกษา ว่าทำอย่างไรจะฝากรอยจุมพิตให้แฟนประทับใจ?... เอร๊ย ไรว้า... เห็นฉันเป็นจอมยุทธ์เรื่องนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่? อะไรทำให้เลือกที่จะขอคำตอบจากคนอย่างฉัน? โธ่ แล้วกันซีเพื่อน... ฆ่าให้ตายไปเลยดีกว่ามั้ย?

ฉันอึกอัก ไม่สามารถสรรหาคำตอบให้เป็นที่ถูกอกถูกใจได้ในเวลาสั้นๆ... ยามนั้นจึงออกตัว ขอเวลาไปทบทวนตำราให้ชัวร์ๆ ก่อน เพื่อนบอกไม่รีบ แต่ขอให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ดูมันจิ...

เอาวะ เพื่อเพื่อน ไหนๆ มันก็ตัดสินใจจะเคี้ยวหญ้าอ่อนให้ได้แล้วนี่นา ช่วยมันซักครั้งไม่เห็นจะยากเกินความสามารถที่ตรงไหน... ว่าแล้วก็ตะลุยสืบค้นข้อมูลทฤษฎีที่เกี่ยวข้องกับความต้องการของเพื่อน...  แต่เอาเข้าจริงๆ ฉันกลับจดๆ จ้องๆ ไม่กล้าเขียนแฮะ จำต้องเลี่ยงตอบแบบอ้อมๆ น่าจะปลอดภัยกว่า ได้แกล้งมันไปด้วยในตัว ถ้าไม่อาจขมวดประเด็นสำคัญเอาเองก็ช่วยไม่ได้... อิอิ

แล้วฉันก็สาธยายวิชาการเชิงปฏิบัติตามแบบฉบับของตัวเอง ในรูปเหตุการณ์จำลอง... ให้เพื่อนอ่านไปปวดหัวเล่นๆ ไป...  ฮ่าๆๆ...

เมื่อสองหนุ่มสาวได้พบเจอกันเป็นครั้งแรก... เขามิอาจละสายตาไปจากเธอได้ สองเท้าจึงก้าวเพลินไปเรื่อยๆ จนเกือบชนเสาไฟฟ้า... ส่วนเธอเองก็คิดว่าเขาคนนี้คือเทพบุตรในฝันตัวเป็นๆ... นั่นคือความรู้สึกประทับใจแต่แรกเห็น ซึ่งทั้งสองมิกล้าพอที่จะสารภาพ ต่างระงับใจตัวเองไว้และเฝ้าแต่ถวิลหาอีกฝ่าย อยู่ตลอดเวลา... ยิ่งผ่านไปนานวัน ข้ามเดือนข้ามปี ล่วงเข้าปีที่เจ็ดแล้ว ก็ยังไม่คืบหน้าถึงไหนซะที ไอ้ที่หมั่นวาดฝันถึงโอกาสที่จะฝากรอยจุมพิตตรึงใจก็ยังไม่มีวี่แวว ทั้งที่เธอและเขาไม่เคยหยุดคิดถึงกันแม้แต่อณูของเสี้ยวนาที... มันยังไงน้อ?

ในที่สุด ฝ่ายหญิงมิอาจทนกับความหวั่นไหวภายในใจต่อไปได้ เธอจึงสารภาพความรู้สึกออกมา เพื่อลดความอึดอัดทรมานใจ... เมื่อเขาได้รับรู้เข้าถึงกับตกตะลึง ทำตัวไม่ถูกไปพักใหญ่... ครั้นพอระงับอาการตื่นเต้นลงได้บ้างแล้ว จึงขยับเข้าโอบตระกองกอดและจูบเธอที่แก้มอย่างนิ่มนวล สร้างความรัญจวนใจแก่เธอยิ่งนัก...

"จูบผมทีสิ คนดี" เขาขอร้องแกมบังคับในที เธอผงะ ขยับตัวถอยหลังหนี แต่เขาเร็วกว่า รุกคืบเข้าประชิด ประกบริมฝีปากฝากจุมพิตผ่าวร้อนให้เธอจนได้... ในที่สุด สิ่งที่เฝ้ารอมานานก็สัมผัสจริงเสียทีสินะ ไม่ใช่แค่เพ้อๆ ฝันๆ อีกต่อไป เธอกำลังเคลิบเคลิ้มจนแทบยืนทรงกายไม่อยู่...ทันใดนั้น ลิ้นอุ่นๆ ของเขาก็ชอนไชเข้ามาในโพรงปากแระเล็มลิ้มรสหวาน นั่นทำเอาเธอตกใจสุดขีด... ความรู้สึกต่อต้าน ขยะแขยงบังเกิดขึ้นในฉับพลัน เธออยากจะสำลักพอๆ กับอยากร้องไห้... จึงเริ่มดิ้นรนผลักใส สองมือทุบไหล่เขาหนักหน่วง จนต้องยุติซึ่งจุมพิตที่เพิ่งจะเริ่ม แล้วเธอก็หันหลังวิ่งจากไป... อนิจจา ความสัมพันธ์ที่เคยฝันเคยไฝ่มาก่อนหน้านี้เป็นอันพินาศสิ้นแล้ว... โอ๊ะ โอ... ความรัก มันจบลงด้วยการจูบก็ได้แฮะ...

เคยมีรายงานการสำรวจของชาวสเปน ระบุว่า 25% เลิกลากับแฟนเพราะไม่พอใจเทคนิคการจูบ... ซึ่งเมื่อเจาะลึกลงไป พบว่า 42% การจูบของทั้งสองฝ่ายไม่มีความดึงดูดใจต่อกัน... 15% รู้สึกว่าแฟนกำลังเลียในขณะจูบทำให้ไม่พอใจอย่างยิ่ง... มีงี้ด้วย... จำไว้นะ...

อันที่จริง มีตำราของชาวต่างชาติว่าด้วยศิลปะการจูบ ถูกตีพิมพ์และวางจำหน่ายมากมาย หรือใครสนใจจะค้นคว้าเอาจากหนังสือออนไลน์ก็มีเยอะ จะได้เรียนรู้แนวทางและเทคนิคแพรวพราวของบรรดานักจูบทั้งหลาย... ยิ่งศึกษาไว้มากๆ ก็อาจเอาชนะความอายหรืออุปสรรคอื่นๆ ได้มาก เมื่อถึงเวลาจูบจริงๆ... งั้นรึเปล่าไม่รู้...  ไปหาคำตอบกันเอาเอง...

อย่างไรก็ตาม การจูบเป็นเรื่องของคนสองคนที่รู้สึกดีต่อกัน แสดงการกระทำอย่างอ่อนโยน นุ่มนวล ตามสัญชาตญาณแห่งเพศและวัย... การเรียนรู้จากทฤษฎีหรือคู่มือต่างๆ มาแล้วนั้น เป็นแค่แง่คิดมุมมองบางส่วนที่อาจช่วยให้เกิดมโนภาพได้ลางเลือน หากแต่เมื่อถึงเวลาปฏิบัติจริง จะมีใครสักคนที่หยุด เพื่อคิดทบทวนก่อนว่าควรจะตวัดลิ้นเช่นไร เอียงหน้าด้านไหน หรือถอนหายใจวินาทีใด... ก็บอกได้แต่เพียงว่า ทุกส่วนของร่างกาย มันมีกลไกขยับขับเคลื่อนไปเองโดยอัตโนมัติ... อาเมน!

จัดให้ขนาดนี้แล้ว ถ้ายังจุมพิตให้แฟนประทับใจไม่เป็นอยู่อีก ก็เสียสับปะรดหมด... ชิ