จูบนั้น... สำคัญนัก

มีหนุ่มสาวอยู่คู่หนึ่ง ทั้งสองเป็นเพื่อนร่วมงานที่พูดคุยกันถูกคอมานานพอควร... ด้วยความที่ต่างก็มาจากครอบครัวฐานะพออยู่พอกิน จึงมีความมุ่งมั่นในการเก็บหอมรอมริบสร้างเนื้อสร้างตัวเหมือนๆ กัน... แต่ด้วยวัยกำลังหนุ่ม-สาว เขามักจะนัดเธอออกไปเที่ยวบ่อยๆ ในรูปแบบประหยัดๆ คือไปนั่งเล่นชิงช้าตามสวนสาธารณะบ้าง ไปไหว้พระตามวัดที่สงบๆ บ้าง หรือไปสวนหลวงเฉลิมพระเกียรติที่มีต้นไม้นานาพันธุ์ร่มรื่น... นานวันเข้า ความรู้สึกดีๆ ก็พอกพูนฉายชัดขึ้นแบบไม่มีออมมือ จนถึงจุดที่ต่างคนต่างแอบลุ้นในใจ...

"ขอจูบทีได้ไหม" ฝ่ายชายถามขึ้นเบาๆ ก่อนจะลากันในค่ำคืนหนึ่ง... ฝ่ายหญิงเขินอายไม่น้อย แก้มของเธอแดงปลั่งขึ้นมาอย่างปิดไม่อยู่ แต่ก็พยักหน้านิดๆ... ฝ่ายชายจึงประทับจูบที่ริมฝีปากอย่างอ่อนโยน... สัมผัสแรกของกันและกัน ณ นาทีนั้น ยังความตื่นเต้นให้บังเกิดแก่กายและใจของทั้งคู่อย่างมิอาจควบคุม มันเร้าระทึกเกินกว่าจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดใดๆ ได้... หัวใจทั้งสองดวงราวกับว่าเต้นรัวอยู่นอกอก... และจูบนั้นเอง คือจุดเริ่มต้นของความรู้สึกรักและหวงแหนประดุจเป็นเจ้าเข้าเจ้าของมาแต่ชาติปางก่อน... ปรารถนาที่จะลึกซึ้งและมั่นคงยั่งยืนนับแต่นั้นเป็นต้นไป... หาได้พรั่นพรึงต่อเหตุการที่อาจผันแปรไปทางลบในอนาคตไม่

มองในมุมวิชาการ มีรายงานการวิจัยของนักจิตวิทยาท่านหนึ่ง กล่าวไว้ว่า... การจูบเป็นวิธีแลกเปลี่ยนข้อมูลที่มีความหมายผ่านกายสัมผัส ซึ่งในระดับจิตใต้สำนึกจะแปรความหมายไปว่าบุคคลที่อยู่ตรงหน้าใช่เนื้อคู่ในอุดมคติหรือไม่? เรียกง่ายๆ ว่า "สัญชาตญาณทางชีวภาพ" จะเชื่อเขาไหม? ก็แล้วแต่สิ...

ณ ขณะที่ประทับจูบ มีใครเคยสงสัยไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายบ้าง? น่าสนใจน้อยเสียเมื่อไหร่... ฉันพอรู้มาว่าเส้นประสาทในกะโหลกศีรษะ 5 คู่ จากทั้งหมด 12 คู่ เกิดปฏิกิริยาตื่นตัวขึ้นฉับพลัน รับข่าวสารจากริมฝีปาก ลิ้น จมูกและอื่นๆ ส่งไปยังเซลล์สมองเพื่อสังเคราะห์ความเคลื่อนไหวทั้งหมด... กล้ามเนื้อ 34 มัดทำงานพร้อมกันและฮอร์โมนแห่งความผูกพัน (ออกซิโทซิน) ถูกหลั่งออกมาเพิ่มมากขึ้น ๆ... พอแค่นี้ดีกว่า... อิอิ...

ใครอยากรู้มากกว่านี้ ก็ไปหาประสบการณ์ตรงเอาเองเหอะ... 

แล้วสรุปผลตามนั้นแล... เอวัง!