การรอคอยที่ทรมาน

กิเลสทั้งหมดเกิดรวมอยู่ที่จิต...
เพ่งดูที่จิต... จักเห็นตัวกิเลสได้...

เห็นหนอ... เห็นหนอ... เห็นหนอ... เห็นชัดเจนหนอ...
ปล่อย... วาง... ปล่อยวาง... การปล่อยวางหรือ?... ทำได้ยากยิ่งอย่างเหลือเกิน... รู้ไหม?

รอ... คอย... คือ ความรู้สึก อารมณ์ อาวรณ์ อะไรสักอย่างก็แล้วแต่เถิด
มันกำลังเกิดขึ้นกับจิตใจของฉันในยามนี้...
รอ... ทั้งๆ ที่รู้ว่าเค้าอาจไม่มา... แล้ว
หากแต่เสียงหัวใจของฉัน มันสั่งอยู่เสมอ... ให้ต้องรอเค้า...

ขอบคุณ... ขอบคุณนะ... ที่เคยอยู่ ที่เคยเป็นทุกอย่างที่ดีๆ ทั้งหลาย... ให้แก่ฉันซะตั้งนาน
เป็นทั้งค­วามรัก ความฝัน ความหวัง กำลังใจ ฯลฯ...  และไหล่อุ่นๆ ... สำหรับฉันคนนี้

อนิจจา... การรอคอยที่ออกจะเลื่อนลอยของฉัน... นับวันดูไร้จุดหมายยิ่งนัก...
สายใยแห่งความรักและความผูกพันที่เคยสนิทเสน่หา... ก็เหมือนจะค่อยๆ เลือนไปตามกาล...
ฉัน... จะหลอกใจตัวเองว่าเขายังรักมั่นคงดังเดิมไปได้อีกนาน... สักเท่าไหร่หนอ...

ยิ่งใกล้... ยิ่งไกลห่าง 
ยิ่งอ้างว้าง... เกือบหลุดลอย 

ฉันเศร้าและเฝ้าคอย 
อย่างเลื่อนลอยและน้อยใจ

รอ ... มาช่า วัฒนพานิช

อัลบั้ม: Room No.3

ใครบางคน ได้แค่เพียงแต่รอ... คนบางคนจะคืนมา

ยังจำคำ ทุกๆ คำ ก่อนลา... ตอกย้ำให้รับรู้... ว่าให้รอ

ดูมันนาน มันเหนื่อย จนไม่เข้าใจ

มันลังเล และหมดหวัง...

ไม่รู้ต้องรออีกนาน แค่ไหน?

ไม่รู้เมื่อไหร่ ที่เราจะพบกัน?

จะเหลือสักกี่ปี... จะเหลือสักกี่วัน...

ที่ชีวิตฉัน จะอยู่... ได้พบและเจอเธอ

การรอคอย ที่ไม่มีจุดหมาย มันเป็นความทรมาน

วันๆ หนึ่ง มันช่างดูเนิ่นนาน กว่าวันแต่ละวัน จะเลยไป...

ดูมันนาน มันเหนื่อย จนไม่เข้าใจ

มันลังเล และหมดหวัง

ไม่รู้ต้องรออีกนาน แค่ไหน?

ไม่รู้เมื่อไหร่ ที่เราจะพบกัน?

จะเหลือสักกี่ปี... จะเหลือสักกี่วัน...

ที่ชีวิตฉัน จะอยู่... ได้พบและเจอเธอ

ในใจมันยังร้อนรน...
ในใจมันยังโหยหา...

ในใจมันยังทุกข์ทน...
 เฝ้ารอเธอมา... ได้แต่ถามหัวใจ เมื่อไรจะเจอกัน?

ไม่รู้ต้องรออีกนาน แค่ไหน?

ไม่รู้เมื่อไหร่ ที่เราจะพบกัน?

จะเหลือสักกี่ปี... จะเหลือสักกี่วัน...

ที่ชีวิตฉัน จะอยู่...

ไม่รู้ต้องรออีกนาน แค่ไหน?

ไม่รู้เมื่อไหร่ ที่เราจะพบกัน?

จะเหลือสักกี่ปี... จะเหลือสักกี่วัน... 

ที่ชีวิตฉัน จะอยู่... ได้พบและเจอเธอ