รักแล้ว รักเลย

ฮั่นแน่... หลายคนตาโตช่ะ...

อยากรู้อ่ะดิ ว่าฉัน... รักใคร?... 

งึ... ไม่บอกหรอก... ปล่อยให้งง!

ก็ถ้าเป็นเรื่องของหัวใจ... แม่เคยสอนว่าเกิดเป็นลูกผู้หญิงให้นิ่งๆ ไว้ รักใครชอบใคร ทำกระโตกกระตากไปมันจะไม่งาม ถ้าเกิดฝ่ายชายเค้าไม่ได้คิดตรงกันสักนิด มันน่าขายหน้ายิ่งนัก... อืมห์! มีให้รู้ให้เห็นไม่น้อยเลยที่วืดๆ อย่างว่า อยู่กันไปปีแล้วปีเล่าก็ยังไม่มีฤกษ์งามยามเหมาะให้ประกาศสละโสด เลยเครื้ออย่างนั้นจนกระทั่งทุกวันนี้...เล่นเอาคนช่วยลุ้นพากันถอดใจกลายเป็นเชียร์ให้เลิกกันซะ ก็มี...

จากการสำมะโนประชากรเมื่อสิบปีก่อน พบสถิติการครองโสดของผู้คนเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะผู้หญิง ครองโสดสูงถึงร้อยละ 10.7 ในขณะที่ผู้ชายครองโสดเพียงร้อยละ 5.3  คนในเมืองมีสถิติครองโสดสูงกว่าคนชนบท และแนวโน้มการครองโสดของผู้หญิงในเมืองเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วมากเมื่อเปรียบเทียบกับกลุ่มอื่นๆ... ว้าว... มันเกิดอะไรขึ้นล่ะเหวย?

ว่าไปแล้ว การที่คนสองคนจะรักกัน... อาจไม่ใช่เรื่องยากจนเกินไป แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายซะทีเดียว... บางทีมันเหมือนลูกกุญแจกับแม่กุญแจที่ยังหาคู่เข้ากันพอดีไม่ได้ พอทำท่าว่าเจอ... อ่ะ อ้าว ไง๋มีคู่อยู่ก่อนซะแล้ว อย่างนี้ก็แห้วอ่ะจิ... ต้องรอลุ้นรอบหน้าใหม่ แปร่วส์!...

แต่บางคนก็ใจร้อนน่าดู ไม่มีน้ำอดน้ำทนที่จะรอให้เสียเวลา... สามารถเดินหน้าส่ายอาดๆ ไปเอ่ยปากแจ้งวัตถุประสงค์หลักอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า "คนนี้ ชั้นจะเอา" เลยก็มี้... เหมือนละครน้ำเน่าเลยเนอะ... ฉันเองก็เคยเจอเข้าอย่างจัง... จนป่านนี้ก็ยังรู้สึกมึนไม่หาย... เอิ๊กส์ๆ

เอาเป็นว่า... ฉัน... รักกีตาร์(ก็ได้)จ้ะ 
แบบนี้ ไม่มีต้องเสียใจและไม่มีวันเปลี่ยนแปลงซะด้วยซี เชื่อป่ะ?

ส่วนประเด็นที่นอกเหนือไปจากกีตาร์ ขออุปส์ไว้อย่างนั้นจนกว่าจะลืมๆ ไปซะดีกว่า... แคะคุ้ยไปก็ไม่เกิดประโยชน์อันใดต่อผู้อื่น รังแต่จะเสียเวลา เสียความรู้สึกเปล่าๆ... เชื่อฉัน...

แต่ถ้าพูดเรื่องรักของฉันต่อ เอ๊ย เรื่องกีตาร์... เขียนผิด (โทษที อย่าถือสาเลยน่า ยาแก้แพ้ยังไม่หมดฤทธิ์ก็งี้แหละจ้ะ)... มีคุณครูคนหนึ่ง สอน(ฟรี)ว่าการฝึกเพลงๆ หนึ่ง จะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 10 ชม. ขึ้นไป... และเพลงแต่ละเพลง ผู้เล่นจะได้โชว์ความสามารถ เทคนิค ทักษะทางดนตรีของตัวเองอย่างเต็มที่ เพลงบางเพลงคนบางคนเล่นได้ไพเราะเสนาะหูยิ่งนัก ขณะที่มืออาชีพบางคนเล่นไว้แสบแก้วหูก็มี เว๋อ อย่างงี้ก็มีด้วะ... ฮ่าๆ

ฉันรักกีตาร์... จำไว้นะ

ฉันถามตัวเองอยู่บ่อยๆ ว่าต้องการอะไรในวันนี้ พรุ่งนี้ ปีหน้า อีกห้าปี สิบปี ยี่สิบปี(ถ้าอยู่ถึง 555+)... อะไรที่ทำให้ฉันยิ้มได้และมีความสุขใจอย่างแท้จริง... มันไม่ใช่คำถามที่ยากเกินไปดอก แต่มันง่ายเกินไปต่างหากเล่า... ยังไงเสีย ก็ยังให้คำตอบตัวเองเหมือนเดิมทุกทีไป ยิ่งใช้เวลาฝึกซ้ำๆ เป็นรอบที่มากขึ้นเรื่อยๆ นอกจากจะช่วยให้จดจำเพลงได้ขึ้นใจแล้ว ยังช่วยให้ลืมบางสิ่งได้อย่างดีที่สุดเช่นกัน... หนึ่งเพลงที่จำได้ขึ้นใจกับหนึ่งเรื่องราวที่ฝังลึกลงไปใต้สำนึก... สมดุลเป๊ะ!

 

บอกอีกทีก่ะได้... ฉัน รักกีตาร์จ้ะ จำได้หรือยัง?