เชื่อหรือไม่

รูปภาพหรือภาพเหตุการณ์ที่สองตาเรามองเห็น ณ เวลาใดเวลาหนึ่ง

ย่อมไม่สามารถบ่งบอกเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบอย่างชัดเจนได้ 

แม้ว่าภาพที่เห็นนั้นๆ อาจจำติดตาติดใจและมักย้อนกลับมารบกวนความรู้สึกนึกคิดอยู่เรื่อยๆ

เห็นอะไร? คิดเช่นไร? เกี่ยวข้องกับผู้ใดอีกหรือไม่ประการใด? 

หรือแม้กระทั่ง ปรารถนาให้เกิดผลกระทบต่อไปยังไงบ้าง?

ทุกอย่าง ล้วนอยู่ที่ “ใจ” กำหนด

ภาพที่ตาแลเห็นจะๆ นั้น แท้จริงมันเกิดขึ้นแว่บเดียว และจบไปแล้ว

หากยังเฝ้าถามตัวเองว่านั่นคือเรื่องจริงหรือแค่ภาพลวงตา อาจหาคำตอบให้ตัวเองได้ยากนัก

ถ้าใคร่ครวญให้ดีด้วยจิตใจที่สงบนิ่งพอ

ลองปักใจเชื่อว่ามันคือความจริง... มันก็จะเป็นความจริง! 

ในทำนองเดียวกัน 

แม้นว่ามีภาพความจริงมาปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้ว 

ใจกลับไม่คิดที่จะเชื่อเลยสักนิด 

เช่นนั้นแล้ว... ความจริงก็ไร้ความหมายไปสิ้น

อย่าเพิ่งเชื่อตามที่ฟังๆ กันมา... อย่าเพิ่งเชื่อตามที่ทำต่อๆ กันมา... อย่าเพิ่งเชื่อตามคำเล่าลือ... อย่าเพิ่งเชื่อโดยอ้างตำรา... อย่าเพิ่งเชื่อโดยนึกเดา... อย่าเพิ่งเชื่อโดยคาดคะเนเอา... อย่าเพิ่งเชื่อโดยนึกคิดตามแนวเหตุผล... อย่าเพิ่งเชื่อเพราะถูกกับทฤษฎีของตน... อย่าเพิ่งเชื่อเพราะมีรูปลักษณ์ที่ควรเชื่อได้... และอย่าเพิ่งเชื่อเพราะผู้พูดเป็นครูบาอาจารย์ของตน...

ท้ายที่สุด... อย่าเชื่อฉัน... อิอิ