กะต๊ะกะเติ้ง

สัปดาห์ที่แล้วได้เจอเพื่อนเก่าคนหนึ่งอย่างบังเอิญ... เขาถามฉันว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ทำอะไร ฉันก็ตอบไปตามจริงว่าอยู่นนท์ ไม่ทำไรเป็นแม่บ้านเจ๋ยๆ เขากลับไม่เชื่อหาว่าฉันพูดเป็นเล่น... นี่ก็อีกคน ที่ชอบให้โกหกเพราะบอกความจริงแล้วไม่ยอมเชื่อกันง่ายๆ... ฉันเลยบอกใหม่ว่าเล่นกีตาร์ เขาว่าดีเลย ช่วยสอนเขาด้วยอยากเล่นมานานแล้ว... ตายละซีคราวนี้ ตรู... จึงรีบออกตัวว่าเล่นได้กะต๊ะกะเติ้งเท่านั้น เขาหัวเราะก๊าก แล้วบอกให้ฉันแปลให้ด้วย... อ่ะ อ้าว!

วันนี้ รมณ์บ่อจอยอ่ะ

พยายามเตือนสติตัวเองตลอดว่าโกรธคือโง่ โมโหคือบ้า

อืมห์... ทั้งโง่ทั้งบ้า สองอย่างควบรุย... ฉันนิ

ไม่ได้ ๆ... ต้องหยุดความคิดในหัวกระโหลกเฉิ่มๆ... หาอะไรที่มันขำๆ ทำดีกว่า

ดีกว่าอะไรนะรึ... ก็... ดีกว่าโง่ ดีกว่าบ้า ดีกว่าเซ็งเป็ดด้วะ... อิอิ

ฮ้า คิดออกแระ!... ว่าแต่ ในที่นี้ มีใครยังไม่รู้ว่าฉันเป็นคนโคราชบ้าง?

ดูถ้วะ... เคียดเด้อ... ฮื่ยส์ !?!

อ่ะ... มาฟังเพลงเพราะๆ นำกั๋นจ้ะ

ง่า... ดูท่า คงมีหลายคนจั๊กจี้ลูกตาก๊ะภาษาแปร่งๆ ของฉันวันนี้  ก็ถ้าไม่ใช้มัน(เขียน)ซะบ้าง ฉันกลัวลืมอ่ะดิ เพราะที่บ้านฉันมีแต่คนใต้อ้อมข่างอ้อมเอ๋วไปแม้ด ต้องเงี่ยหูฟังหลายๆ ที แล่วหัดพูดต๋ามเค้าไปเรื่อย ยากเจ่นด้อกเด่ะ เวลาฉันคุยก๊ะเขาบางทีก็เผลอพูดสำเนียงโคราชดา เง้ย... ครั้นพอเวลาได้กลับโคราช ฉันก็เผลอแหลงใต้ให้พี่ๆ ฟังบ่อยๆ เค้าเลยชมว่าฉันนี่มันทองแดงคั่กๆ... ฮิ้วๆ...

บ้านข้างๆ ซ่อมแซมบ้านขนานใหญ่ ทั้งทุบ รื้อ ตัด เจีย... หนวกหูอย่างที่สุด

จะฝึกกีตาร์ซะหน่อยก็ไม่สามารถ เพราะเสียงดังบาดแก้วหูตั้งแต่เช้ายันค่ำมาหลายวันแระ

ที่พอทำได้ ก็คือตะลุยอ่าน เจอจากเว็บอะไรเป็นอ่านดะ

ไม่เข้าใจก็อ่านซ้ำๆ หลายๆ รอบ แล้วเก็บรวบรวมไว้เต็มบุ๊คมาร์ค

ดูเอ๋งถ่ะ ว่าฉันเจอคนเก่งซั่มไหน... ป้าดดด...

ฉันขอแค่เล่นกีตาร์ได้ดีซักครึ่งหนึ่งของเขาก็พอแระ ไม่แย่งเล่นบาสดาด่อก

ความที่มีใจรักและอยากจะเล่นให้ได้เก่งๆ

แอบฝันไว้ว่าจะมีโอกาสเป็นผู้ถ่ายทอดกะเค้าบ้าง... ว่าไปนู่น... อิอิ

จั๊กเมื่อไรฝันจิเป็นจริงขึ้นมาได้ ในเมื่อตอนนี้ฉันยังกะต๊ะกะเติ้งอยู่เล้ย จริงจริ๊ง!

เป็นกำลังใจให้ฉันจักน่อยเด้อ

ได้บ่น้อ ???