ไม่... ไม่ใช่ ซะหน่อย

อันว่าภาพที่เราเห็น ณ เวลาใดเวลาหนึ่ง อาจไม่สามารถบ่งบอกเรื่องราวต่างๆ ตั้งแต่ต้นจนจบได้ แม้ว่าจะได้เห็นมากะตาตัวเอง สามารถจดจำภาพได้ติดตาและมักย้อนกลับมารบกวนความรู้สึกอยู่บ่อยๆ ก็ตามที...

เห็นอะไร? คิดเช่นไร?... เชื่อมโยงไปเกี่ยวข้องกับผู้อื่นในแง่ไหน ประการใด? หรือแม้กระทั่ง ปรารถนาให้เกิดผลกระทบอย่างไรบ้าง?... ทุกอย่าง อยู่ที่ใจกำหนด ซึ่งโดยธรรมชาติแล้ว มักคิดไปในทางลบซะมากกว่า พอเห็นภาพปุ๊บ อ๋อ... (ถึงบางอ้อปั๊บ!) เอาสัมผัสที่หกผนวกเข้าไปอย่างรวดเร็ว คงจะต้องเป็นอย่างนี้อย่างนั่นชัวร์... แบบนี้ พังมานักต่อนักแล้ว เพราะว่าความรู้สึกของผู้ที่ถูกเข้าใจผิดและไม่มีโอกาสได้อธิบายข้อเท็จจริงใดๆ มันซ่อมแซมไม่ได้เสียด้วย...

หลายต่อหลายคนทีเดียวที่มักแสดงอาการวีนเหวี่ยง เอะอะตีโพยตีพายใหญ่โตด้วยท่าทีและน้ำเสียงดังลั่น ทั้งที่ยังไม่ได้สืบสาวราวเรื่องให้ประจักษ์แจ้งว่าที่แท้แล้วอะไรเป็นอะไร ไปยังไง มายังไง และ/หรือ เขากำลังทำอะไรแล้วจะทำอย่างไรกันต่อไป... ไอ้ที่โวยวายไปแล้วนั่นคือเข้าใจผิดทั้งหมด... แปร่วส์!

บางอย่าง แม้ว่าสองตาแลเห็นจะๆ ณ ขณะนั้น แต่จะมีใครเคยถามตัวเองไหมว่านั่นคือของจริงหรือแค่ภาพลวง... เฉลียวใจซักนิดกันบ้างเต๊อะ... ฉลาดอย่างเดว มันไม่พอหรอกนะ... จริงจริ๊ง ง ง ง...

อาจหาคำตอบที่แท้จริงได้ไม่ง่ายนัก ก็ต้องใคร่ครวญกันให้ดีด้วยดวงจิตที่สงบนิ่งและเป็นธรรม

บางที... หากปักใจเชื่อว่ามันคือความจริง มันก็จะเป็นความจริง... เช่นนั้น

หากความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้า แต่ใจกลับไม่คิดที่จะเชื่อ
เช่นนั้นแล้วความจริงก็ไร้ความหมายไปสิ้น

เรื่องของเรื่อง... มาจากเวลาฉันบอกความจริงมักไม่ค่อยมีใครเชื่อ
เห็นฉันเป็นคนอำเก่งไปได้... โธ่

ทีเวลาไม่บอกความจริง กลับเชื่อสนิทใจ... ซะงั้น

ยังไม่ทันได้โกหกซักกะหน่อย

 

อารายกันนัก ก้อ ม่ายรุ... เง้อๆ... แหงะ!!