ใส่เกิบย่ำเกาะ

หลายคนในที่นี้ รู้จักฉันดีในนาม "หนูหลี" ตั้งแต่แรกที่ฉันเริ่มใช้ g+ เลยทีเดียว... ตอนนั้น ฉันเหงาและหนาวเจียนบ้าอยู่ที่เม'กาโน่น... ไม่ค่อยเป็นผู้เป็นคนกับเค้าเท่าไหร่นัก เวลากินก็ไม่กินเวลานอนก็ไม่นอน นั่งเฝ้าหน้าจอรอคนที่ไม่รู้ว่าถูกรออยูได้ทุกวี่วัน เง้อ... แต่ตอนนี้ฉันกลับมาอยู่นนท์ได้เกือบปีแล้วจ้ะ... และวันนี้ จะขออาสาพาเที่ยวตามรอยอารยะธรรมเก่าแก่ของท้องถิ่นซะหน่อย ว่ากันว่ามีความผสานผสมกลมลืนกันอย่างลงตัวระหว่างชาวไทยพุทธ มุสลิมและมอญ นั่นก็คือ "เกาะเกร็ด" สถานที่ซึ่งใครๆ ได้มาเที่ยวแล้วต่างก็ติดตาตรึงใจเก็บไปเล่าปากต่อปากเป็นนักหนา...

เริ่มต้นที่บ้านฉันเองซึ่งอยู่ในซอยท่าอิฐไม่ไกลจากตลาดมากนัก... ความที่กลัวแดดกลัวร้อน จึงวางแผนออกจากบ้านแต่เช้าหน่อย เตรียมหมวก ร่ม เสื้อแขนยาวและแว่นกันแดดพร้อมสรรพ์ รองท้องด้วยโอวัลตินผสมข้าวโอ๊ตแก้วใหญ่... แล้วก็ได้ฤกษ์ยุรยาตรหลังเคารพเพลงชาติ...

อ้อ ใครที่สนใจก็สามารถเดินทางมาได้ง่ายๆ อยู่ใกล้กรุงเทพนี่เองนะ มีรถเมล์วิ่งสาย 18, 69, 203 นั่งไปจนหมดระยะในซอยท่าอิฐเลยก็ได้ จากนั้นก็ต่อรถเครื่องรับจ้างไปที่วัดแสงศิริธรรมเลย ถ้าขับรถมาเองหรือว่ามากันเป็นกลุ่มก็ตรงไปวัดใหญ่สว่างอารมณ์ได้ มีลานจอดรถกว้าง ไม่ต้องห่วง...

นี่หน้าตาของตลาดท่าอิฐ อยู่ซ้ายมือที่มีโครงหลังคาทรงโค้ง... ส่วนทางขวามือเป็นท่ารถเมล์สาย 18 วิ่งจากท่าอิฐไปอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ มีทั้งรถ บขส. สีแดง และรถร่วม บขส. ติดแอร์ สีเหลือง เลือกนั่งได้ตามอำเภอใจของท่านเถิดหนา...

วันนั้นฉันบึ่งรถเครื่องไปหละ กับใคร? ไม่บอก ปล่อยให้งงเล่น อิอิ... หากดูจากแผนที่ของกูเกิ้ลจะเห็นคำว่า ซอยหมู่บ้านท่าอิฐ-ไทรม้า (โยธาธิการ นนทบุรี 4005) ขับกินลมชมวิวไปเรื่อยจนกระทั่งถึงวัดแสงฯ จอดรถไว้ที่ศาลาวัดซึ่งยังสร้างไม่เสร็จ ล็อกรถเรียบร้อยก่อนเดินลัดเลาะไปยังท่าน้ำ...

ที่ท่าน้ำวัดแสงฯ มีตลาดริมน้ำบนโป๊ะขนาดใหญ่หลายโป๊ะ บรรดาแม่ค้ากำลังจัดเตรียมสินค้า ทั้งอาหารหวานคาว ผักและผลไม้ประจำถิ่น แต่ละคนมีอัธยาศรัยดี นอกจากจะทักทายด้วยรอยยิ้มแล้ว ยังแนะนำด้วยว่าให้ไปขึ้นเรือที่วัดใหญ่สว่างอารมณ์ มีเรือบริการพาไหว้พระ 9 วัดฟรี ว้าว ดีจัง...

แต่ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้วฉันจึงเลือกที่จะเดินทางด้วยเรือโดยสารเพื่อไม่เสียเวลามากไปกว่านี้ ขณะรอเรือ ฉันก็เดินชมความงดงามของวัด ดูสินค้า ดูปลา และไม่ลืมที่จะเก็บภาพสวยๆ มาฝากด้วย

ใช้เวลารอไม่นาน เรือก็มาเทียบท่า พอมีผู้โดยสารเพิ่มขึ้นเรือก็ออก ค่าเรือ 30 บาท/คน  แล่นข้ามฟากแม่น้ำเจ้าพระยาไปฝั่งเกาะเกร็ดที่มองเห็นอยู่ตรงหน้า คนขับเรือขอแวะเติมน้ำมันที่ปั้มเล็กๆ ก่อนจะแล่นเลยคุ้งน้ำตรงบ้านเกร็ดตระการไปอีก... ราวสิบนาทีเรือก็จอดเทียบท่า

วัดแรกที่ไปถึงชื่อวัดปรมัยยิกาวาส (วัดปากอ่าว) เป็นพระอารามหลวงชั้นโท มีเจดีย์เอียงเป็นสัญลักษณ์ของเกาะเกร็ดและจังหวัดนนทบุรี สวยเด่นแลเห็นแต่ไกล มีพระอุโบสถที่งดงามด้วยภาพจิตรกรรมฝาผนังแบบศิลปะไทยประยุกต์ ประตูหน้าต่างก็ประดับลายปูนปั้นสลักเสลาสวยงาม ถือเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญลำดับต้นของเมืองนนท์มาช้านาน...

ก่อนขึ้นจากเรือ ฉันซักถามคนขับจนได้ความว่า ควรขึ้นไปไหว้พระที่วัดนี้เป็นลำดับแรก แล้วเที่ยวชมไปตามทางเดินเรื่อยๆ จนถึงวัดเสาธงทองจึงย้อนกลับมาที่เดิมแล้วนั่งเรือข้ามฟากไปวัดสนามเหนือ ถามทางไปท่าเรือเพื่อกลับวัดแสงศิริธรรม ค่าเรือแล้วแต่จะคุย... อ้าว แต่ก็ ขอบคุณมากจ้ะ

ที่จริง ฉันเคยมาเที่ยวที่เกาะเกร็ดแล้วสองครั้งแต่ก็ยังอยากมาอีก ไม่ใช่ว่าใจบุญสุนทานหรือชื่นชอบการตระเวณไหว้พระหลายวัดตามกระแสชนนิยมดอกหนา แต่ฉันชอบบรรยากาศท้องถิ่นแบบติดดิน กินอยู่อย่างเรียบง่ายมากกว่าจะไปเดินช้อปปิ้งในห้างดัง แม้ว่าอากาศที่เกาะนี่จะร้อนสุดๆ ก็ตาม... เมื่อแม่ค้าทักทาย และเรียกขานให้ชิมให้ชื่นชมสิ้นค้าด้วยท่าทีเป็นกันเอง บวกกับกระแสลมเย็นจากท้องน้ำพัดผ่าน มันช่างชื่นใจดีจริงๆ... ชวนให้คิดถึงบ้านจังเลย แล้ว...

เมื่อตอนที่ฉันไปถึงยังเช้าอยู่ นักท่องเที่ยวยังบางตา แม่ค้าเริ่มทะยอยมาวางของขาย มีหลายร้านยังไม่เปิดให้บริการ ฉันเหลือบไปเห็นจักรยานให้เช่าขี่รอบเกาะ ค่าบริการคันละ 40 บาทเท่านั้น ที่จริงก็น่าสนใจ แต่เห็นว่าทางสัญจรค่อนข้างแคบ แถมมีรถเข็นของแม่ค้าและรถเครื่องของชาวบ้านผ่านไปมาอยู่ตลอด คงไม่สะดวกสำหรับการปั่นจักรยานแน่ๆ

จึงเลือกย่ำต๊อกออกกำลังเดินชมนู่นนี่นั่นไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็หยุด... แฮ่ ได้ถ่ายรูปของสวยๆ งามๆ ที่เตะตาไปตลอดทางด้วย ดีจะตาย... อิอิ

ว่าไปแล้วฉันไม่ค่อยได้เข้าวัดทำบุญสักเท่าไร ด้วยเป็นคนแพ้ควันโขมงอย่างมากมาย เคยจามจนแทบหยุดไม่ได้มาหลายครั้ง เข็ดขยาดจริงๆ จึงเดินตามทางไปเรื่อยๆ อาศัยร่มเงาจากต้นไม้ใหญ่บ้าง ชายคารถเข็นบ้าง ผ้าใบกันแดดบ้าง ไม่ได้กางร่มหรอกเพราะมันเกี่ยวนู่นนี่บ่อยๆ

แสงแดดจ้าทำให้หน้าจืดๆ ของฉันสุกปลั่งเลย เหงื่อซึมทั่วแผ่นหลังและไหลรินลงไปส่วนล่างมิขาดสาย... ท้องเริ่มส่งเสียงจ๊อกๆ... อย่างแรกที่หมายตาต้องชิมให้ได้คือทอดมันหน่อกะลา เมนูเลื่องชื่อประจำถิ่น... ทอดร้อนๆ หอม อร่อย ราคาย่อมเยา... ใส่กระทง 25.- ใส่ถุง 30.-

ตามด้วยสลิ่มน้ำกะทิอบเทียนหอมสูตรโบราณ น่าจะช่วยคลายร้อนได้ดีนักแล... เอื๊อกส์!

พอสายๆ นักท่องเที่ยวก็หนาตามากขึ้นเรื่อยๆ ดีนะที่ไม่เช่าจักรยาน... ไม่งั้นมีหวังต้องจูงเป็นแน่แท้

เดินไปสักพักก็ถึงวัดไผ่ล้อม ที่นี่มีโบสถ์ที่สวยงาม ลวดลายดอกไม้วิจิตรตระการตา มีเจดีย์เก่าแก่ที่งดงาม คนมอญจะเรียกขานวัดนี้ว่า “เพี๊ยะโต้” ด้านในวัดมีงานศิลปะสมัยเก่าที่ทำจากไม้และได้รับการดูแลรักษาให้คงสภาพเดิม... ไปดูกันเองเถิด... ฉันขอบาย เพราะอะไรก็สารภาพไปแล้ว ขอโทษจริงๆ... ขอไปเดินชมของซื้อของขายให้เพลินตาเพลินใจดีกว่าจ้ะ

วัดสุดท้ายที่เดินทอดน่องมาถึง คือวัดเสาธงทอง เวลานั้นมีเรือมาเทียบท่าพอดี คณะนักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่ขึ้นท่าเรือมาด้วยเสียงคุยขโมงโฉงเฉง ฉันเลยเลี่ยงไปนั่งพักเหนื่อยรับลมเย็นที่ศาลาท่าน้ำ และเก็บรูปสวยๆ ของฝั่งตรงข้ามมาฝาก

ได้ภาพที่สวยงามของวัดบางจาก ซึ่งมีองค์พระพุทธรูปขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านเหลืองอร่ามตา... สาธุ ถ้าแม้นมีบุญพาวาสนาถึง จะกลับมาอีกแล้วหาเรือข้ามฟากไปเท่วชมที่วัดนั้นให้ได้... เพี้ยง!

เป็นที่สังเกตว่า ทุกวัดมีการเปิดเครื่องขยายเสียงเพื่อเชิญชวนให้นักท่องเที่ยวเข้าไปทำบุญไหว้พระกันเยอะๆ และยังบอกเล่าเส้นทางไปแวะชมสถานที่สำคัญๆ อันเป็นจุดเด่นของวัดหรือของชุมชนในละแวกใกล้เคียง... ยิ่งเรือลำใหญ่เทียบท่าปล่อยกรุ๊ปใหญ่ๆ แต่ละกรุ๊ป... อืมห์... วัดก็คราคร่ำคึกคักไปด้วยผู้คน และสรรพเสียงนานา... สถานที่พำนักของพระอริยสงฆ์ จึงดูเหมือนว่าจะหาความสงบในใจไม่ได้เลยสักเสี้ยววินาที... ฉะนั้น สิ่งที่ฉันประทับใจอย่างที่สุดหาใช่การทำบุญในรูปแบบที่หลายๆ คนเขาทำกันไม่... แปลกแยกอีกตามเคยสินะ... ก็นี่แหละ ฉันหละ... อิอิ

ขากลับ ไม่มีเรือแล่นตรงกลับสู่ท่าน้ำวัดแสงฯ ดอกหนา จำได้หรือเปล่า? ถ้าหากจำไม่ได้ ก็ทิ้งไว้นี่แหละ หาทางกลับบ้านเอาเองเน้อ ฉันไปหละ บ้าย-บาย...