หนูหลี: ที่สุดของชีวิต

วันก่อนที่ฉันหายเงียบไปนั้น ไม่ได้เจ็บป่วยไข้อันเนื่องมาจากเพลิดเพลินเดินตากฝนเล่นอย่างเคยๆ ดอกหนา แต่เป็นเพราะได้รับข่าวกะทันหันว่ามีญาติผู้ให้ท่านหนึ่งป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลแถวสุขุมวิท อาการน่าเป็นห่วง...

ฉันจึงรีบบึ่งไปอย่างไม่รีรอ โดยสารรถ BTS จากสถานีต้นทางที่หมอชิตปลายทางคือสถานีทองหล่อ ใช้เวลาแป๊บเดวจริงๆ แล้วก็เรียกแท้กซี่ไปต่ออีกหน่อย แต่ด้วยความคับแคบของซอยทองหล่อและปริมาณรถก็หนาแน่น จึงเสียเวลามากโดยใช่เหตุ... รู้งี้ ยอมเดินเรียกเหงื่อซะน่าจะถึงเร็วกว่า... เง้อ...

ICU2 คือจุดหมายที่ต้องไปให้ถึงโดยเร็ว ที่นั่น... คนไข้สูงวัยนอนเหนื่อยหอบท่ามกลางสายระโยงระยางที่ติดแปะไว้เต็มไปหมด มือและเท้าบวมเป่ง ผิวบางใสมีเลือดสีแดงช้ำแผ่ซ่านใต้ผิวหนังทั้งสองแขน... หน้าจอมอนิเตอร์สำแดงกราฟและตัวเลขกระพริบวาบๆ อยู่เหนือหัวเตียง ดูแล้วใจคอไม่ค่อยดีเลย... ฉันจึงเดินไปคุยกับเจ้าหน้าที่ ได้รับคำอธิบายว่าอาการทรุดหนักมาสองวันแล้ว เส้นเลือดเปราะบางแตกเสียหายหมด ยากแก่การหาเส้นเพื่อล้างไตครั้งต่อไป ช่วงนี้ทำได้เพียงช่วยประคับประคองอาการไปเรื่อยๆ...

ญาติใกล้ชิดที่มาคอยเฝ้าดูอาการด้วยความรักและห่วงใยต่างมีสีหน้าอมทุกข์ โดยเฉพาะผู้หญิงและเด็ก ท่าทางคงผ่านการร้องห่มร้องไห้มาไม่น้อย ตาบวมช้ำกันทุกคนและรินน้ำตาทุกเมื่อที่เจ้าหน้าที่เรียกหาญาติ... ฉันเองก็พลอยฟืดฟาดไปกะเขาด้วยคน... เฮ้อ... นาทีวิปโยคเช่นนี้ ฉันเคยผ่านมาแล้วถึงสามหน เมื่อครั้งสูญเสียพี่สาว คุณแม่ และคุณพ่อ... ไม่มีใครปฏิเสธได้เลยจริงๆ ไม่ช้าก็เร็วต้องได้เจอกันถ้วนหน้า และแน่นอนที่สุดว่าวันหนึ่งก็จะถึงคิวการจากไปของฉัน เช่นกัน...

ด้วยบรรยากาศอึมครึมเศร้าสร้อยทำให้ลืมความหิวไปเลย จนกระทั่งบ่ายสองโมงจึงได้ชักชวนกันไปหาอะไรทานเป็นมื้อเช้าควบเที่ยง ระหว่างทางเดินไปห้องอาหารต้องผ่านห้องโถงใกล้ๆ บันไดเลื่อน ซึ่งเขากำลังจัดงานฉลองครบรอบ 34 ปี มีคนตรีบรรเลงแผ่วหวาน ผู้คนแต่งกายหรูหรามาร่วมงานอย่างคึกคัก ในจำนวนนั้น มีดาราสาวสวยด้วยสองคน ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นคุณนาเดีย ส่วนอีกคนฉันจำชื่อไม่ได้... เห็นตัวจริงใกล้ๆ แหมช่างงามผุดผาดซะจริงๆ...

ขณะกำลังทานข้าวอยู่นั้น ก็มีโทรศัพท์ตามให้รีบกับไป ICU เร็วที่สุด... พอไปถึง คนไข้หายใจระรวยแผ่วลงเรื่อยๆ ญาติผู้ใหญ่ท่านหนึ่งพร่ำบอกข้างหูว่าไม่ต้องห่วงกังวลใดๆ หลับให้สบาย ขอให้มีสติมั่นคง ถึงพร้อมด้วยจิตอันเป็นกุศลมุ่งตรงสู่สรวงสวรรค์... สุดท้ายก็เฮือก ก่อนจะแน่นิ่งไป ณ เวลา 15.18 น. สิริอายุได้ 84 ปี... อาห์... เมื่อถึงคราวต้องละสังขาร จะมีใครเลือกได้ก็หาไม่ว่าจะขออยู่ต่อหรือขอไปก่อน ทุกอย่างเป็นไปตามกฎของธรรมชาติ... ไปสู่ที่ชอบๆ เถิดจ้ะ... สาธุ

ดูเหมือนว่าผู้เฒ่าผู้แก่ในชนบทจำนวนมาก มีอายุยืนยาวและมีสุขภาพดีสมวัยตราบสิ้นอายุขัย... ผิดกับผู้คนในเมืองใหญ่ ที่มีสถิติการเจ็บป่วยและตายด้วยโรคเรื้อรังมากขึ้น อาทิ เบาหวาน ความดัน ไขมัน โรคไต โรคหัวใจ... อืมห์! มันเป็นข้อเตือนใจที่ดีสำหรับคนรุ่นหลังอย่างเราๆ ท่านๆ น่าจะได้ตระหนักและรักชีวิตกันให้มากๆ... อย่ากินตามใจปากกันนักเลยเน้อ... เชื่อฉันซี...