นี่หรือ "รัก"

เป็นธรรมดาที่คนเรา มักต้องการความรักจากคนอื่น ทั้งที่รักตัวเองก็ได้... แต่จะมีใครสักกี่คนที่รักตัวเองเป็น? (คิดอย่างฉันกันบ้างมั้ย?) เป็นต้นว่า เราชอบความสะอาดแต่ขี้เกียจอาบน้ำ ไม่ยอมซักผ้ารีดผ้าเอง ผมเผ้าก็ต้องไปจ้างคนอื่นสระให้ กับข้าวก็ไม่ทำ ชอบซื้อจากแม่ค้าที่มักไม่ล้างกะทะ แถมปรุงเสร็จก็เทใส่กล่องโฟมให้อีก รู้แก่ใจว่ามีสารก่อมะเร็ง ก็ยังชอบกินอยู่ได้ทุกวี่วัน... ส่วนคุณสุภาพบุรุษหลายราย ห้องน้ำที่บ้านมีก็ไม่ยอมอาบ ต้องไปอาบตามอ่างอบนวดสาธารณะ... ยี้ๆๆ... เนี่ย แค่ยกตัวอย่างพอเบาะๆ... รักตัวเองกันนักรึไง?... เน้ะ...

หลายคนฝันอยากเป็นดารา-นักร้อง... คิดว่ามีรายได้ดี ได้รับความสนใจล้นหลาม... มันทำให้ปลาบปลื้มสักขนาดไหนช่ะ... เวลาปรากฎตัวในที่ชุมนุมชน หน้าตาท่าทางอิ่มเอิบยิ้มแย้ม... ครั้นพอลงจากเวทีปุ๊บ เปลี่ยนไปเป็นคนละคน คงเหนื่อยมากหรืออยากพักผ่อนซะเต็มประดา... บางคนชักสีหน้าบึ้งตึงขึ้งโกรธ ไม่ยอมทักทายใคร ต้องการความเป็นส่วนตัวสูง... รู้เช่นนี้แล้ว ก็ยังมีคนคอยตามกรี๊ดกันเป็นขบวน... ค่าตั๋วเข้าชมการแสดงแพงหูฉี่ก็กัดฟันซื้อหามาจนได้... มันอะไรกันนักกันหนาก็ไม่รู้

ลองคิดเล่นๆ หากเกิดความชุนมุลยื้อแย่งของเหล่าบรรดาแฟนคลับ ส่งผลให้ดารานักร้องขวัญใจสักคนต้องถึงกับฉีกขาดบาดเจ็บ เฉกเช่นเทพวีนัส... แล้วอะไรจะเกิดขึ้น... จะมีคนสนใจจะรับเอาชิ้นส่วนที่เคยงดงามบางชิ้นไปชื่นชมที่บ้านต่อมั้ย?... หรือหากยังไม่เสียชีวิตแต่พิการ มีใครบ้างรับอาสาพาไปเลี้ยงดูอยู่ที่บ้านด้วย... มีป๊ะ?... เธ่อ...

สรุปว่าความรู้สึก "รัก" หรือชื่นชอบ พึงพอใจ ปรารถนาจะได้มาครอบครอง... ใช่ว่าจะมั่นคงยืนยงอยู่ได้ตลอดไป... ต่อให้สิ่งที่เคยรักนั้นมีคุณค่าสูงส่งสักเพียงใดก็ตาม นี่แหละ จิตมนุษย์

นี่ก็อีกมิติของความรักซึ่งมักพบเจอได้บ่อยๆ... ลูกสุนัขตัวเล็กๆ น่ารัก ขนปุกปุย ขี้อ้อน... ที่เจ้าของซื้อหามาด้วยสนนราคาค่อนข้างสูง เลี้ยงดูเป็นอย่างดีราวกับลูกในไส้ กกกอดมิวางมือ อาบน้ำ ตัดขน ชโลมครีมบำรุงให้จนหอมกรุ่นน่ากอดน่าฟัดทุกวัน... ครั้นพอนานเข้า แก่ตัวลง ความน่ารักน่าชังของสังขารเปลี่ยนไปตามธรรมชาติ... โดยมิได้ทำผิดอะไรก็หมดรักกันไปหน้าตาเฉย ละเลยกันบ้าง ยกให้คนอื่นไปบ้าง ปล่อยวัดก็ยังมี... ซะงั้น... โธ่...

 นี่หรือที่เรียกว่า... รัก...แบร่ๆ