โดนซะเองนิ

ช่วงหน้าหนาว นอกจากฝุ่นเยอะแล้ว ละอองเกสรดอกไม้และอุณหภูมิต่ำสุดในตอนดึกๆ มักส่งผลให้ผู้คนไม่สบายกันได้ง่ายๆ บ้างก็ไข้ไอเจ็บคอหรืออาจถึงขั้นหอบหืด... เมื่อปีที่แล้วฉันก็ไอหอบแทบแย่แน่ะ... ตอนนั้นอยู่ซะไกลบ้าน ค่าหมอค่ายาแพงหูฉี่... ยาที่พกติดตัวไปจากไทยก็ใช้แล้วไม่ดีขึ้น มันต้องได้ออกซิเจนและยาขยายหลอดลม ฉันรู้... จำต้องไปหาหมอที่สถานพยาบาล พอถูกเรียกเข้าไปตรวจวัดสัณญานชีพในห้องเล็กๆ ที่ไม่ได้เปิดแอร์... ฉันอึดอัดอย่างที่สุด ไอจนน้ำตาไหล และหอบซี่โครงบาน ความดันพุ่งปรี๊ดไปที่ 172/100 มม.ปรอท ชีพจร 114 ครั้ง/นาที อุแม่เจ้า... เกือบตาย!!... เสร็จปุ๊บ ฉับรีบเดินหาปล่องลมแอร์... ให้ลมพัดจ่อตรงหน้าเลย... ค่อยยังชั่ว... เง้อๆ

วันนั้น ได้พบคุณหมอชาวลาวผู้ใจดี ซักประวัติตรวจร่างกายเสร็จ หมอแจ้งว่าต้องฉีดยาสเตียรอยด์ และให้พ่นสเปรย์ต่อที่บ้านด้วย... ผู้ช่วยหมอเป็นสาวตาคม ผมหยิกสยาย หน้าตาสวย ขาวอวบ นัยน์ตาสีฟ้าสุกใส... เธอบอกให้ฉันนอนคว่ำเพื่อจะฉีดยาเข้ากล้ามเนื้อสะโพก (ปกติฉันฉีดให้คนไข้ในท่านอนตะแคง) พอปลดซิบหน้าดึงกางเกงลงหน่อย ก็รู้สึกเย็นวาบๆ ตามด้วยเย็นเจี๊ยบ กับลมพัดแผ่วๆ ที่แก้มสะโพกด้านขวา ไม่ทันไรก็สัมผัสได้ถึงมือนุ่มๆ หยุ่นๆ อุุ่นๆ ที่บีบเบาๆ แก้มก้นฉัน... ว้าวๆ ทำเอาฉันสะกดกลั้นความจั๊กกะจี้ไม่ไหว ปล่อยคิกๆ ออกมา ผู้ช่วยก็พลอยขำกลิ้งไปด้วย อิอิ... สักพักนึงพอค่อยสงบลงแล้ว ฉันหันมองสบตาเธอ พยักหน้าให้หงึกๆ บ่งบอกเป็นนัยว่าพร้อมให้จิ้มแระ... เธอก่ะดั้นบีบปี๊บๆ ที่เดิม แบบเดิมอีก อ้ัยยะ!... ก็คนมันเส้นตื้นอ่ะ ไม่เคยถูกฉีดยาที่สะโพกมาก่อนนี่หว่า เง้อๆ... คราวนี้ฉันปล่อยห้วเราะพุงกระเพื่อมและหยุดมันได้ยากจริงๆ แล้ว... เอิ๊กส์ๆ

อ่ะ จร๊ากส์!

<<< แง้ๆ >>>

ยังไงก็ดูแลสุขภาพให้ดีล่ะเพื่อนๆ ทั้งหลาย
แปรงฟันให้สะอาดก่อนนอนทุกคืนจะช่วยให้ลมปากหอมสดชื่น
และลดโอกาสเสี่ยงในการเกิดทอนซิลอักเสบลงได้...
ด้วยความปรารถนาดี นะจ๊ะ นะ