ในที่สุด ชายหนุ่มรูปงามผู้เป็นเจ้าของเสียงเพลงซึ้งๆ ที่โด่งดังไปทั่วบ้านทั่วเมืองคนนั้น ก็ได้เปิดใจชี้แจงกับสื่อมวลชนแล้วว่าเขามีความสุขดีกีบวิถีชีวิตในรูปแบบที่ตัวเองเลือก คือ 'ชายรักชาย'... ชัดเจนไปเลย ไม่ต้องให้ผู้คนคอยกังขาหรือซุบซิบนินทาอีกต่อไป... อืมห์ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิดทุกคนที่เกี่ยวข้องเอ๋ย อย่าได้ร้องไห้ฟูมฟายเสียดายมาดแมนของเขาอยู่เลย... ปล่อยให้เขามีเสรีภาพการเพศทางเลือกอันขาวสะอาดเช่นนั้นเถิด... อาเมน!
วันหนึ่ง มารดาเจ้าเนื้อไม่สบายมาก ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล แพทย์ให้นอนพักรักษาตัวซะหลายวัน... โทษฐานมีอันจะกินนัก จึ่งได้โรคเรื้อรังติดตัวมาหลายอย่าง ทั้งเบาหวาน ความดัน ไขมัน และเส้นเลือดในสมองตีบ... อาการที่ยังแก้ไขไม่เรียบร้อยคือแขนขาอ่อนแรงไปครึ่งซีก... จำเป็นต้องมีใครสักคนคอยดูแลอย่างใกล้ชิด จึ่งเลือก "แก้วตา" พยาบาลสาวหน้าตาน่าเอ็นดูคนหนึ่งมาเป็นพี่เลี้ยงประจำตัว... แรกทีเดียวทุกคนต่างก็เอ็นดูเธอยิ่งนัก เห็นตรงกันว่าเธอช่างปรนนิบัติเอาใจเก่ง พูดจาก็ดี กิริยามารยาทอ่อนหวานน่ารัก ไม่นานนักตำแหน่งว่าที่ลูกสะใภ้ก็ลอยมาตรงหน้า... เธอกังวลใจกับความไม่เท่าเทียมหลายๆ อย่าง แต่ในที่สุดแล้ว ก็มิอาจทัดทานใครๆ ได้ โดยเฉพาะใจของตัวเอง...
ผ่านไปเร็วเหมือนโกหก สามปีเต็มที่มุ่งมั่นอยู่กับภาระงานบริการทั้งต่อสมาชิกครอบครัวและหน่วยงาน... นั่นทำให้แก้วตาไม่ได้พักผ่อนเท่าที่ควร เธอมิเคยเอ่ยปากบ่นถึงความยากลำบาก ยังคงทำหน้าที่ของตนอย่างดีที่สุด... แต่ก็มิวายมีเรื่องขึ้นจนได้... สุดท้ายก็จำต้องถอนตัวถอนใจที่เจ็บช้ำออกไปจากตระกูลดัง... เพียงเพราะไม่สามารถปั๊มทายาทสืบสกุลได้สำเร็จอย่างที่ทุกคนคาดหวัง... น่าอนาถใจแทนเสียจริงๆ...
"คมสัตน์" ผู้โอนอ่อนตามคำบงการของผู้ใหญ่เสมอมา เขาสามารถตัดใจลืมแก้วตาลงได้อย่างง่ายดาย แล้วเข้าวิวาห์รอบสองอย่างรวดเร็วกับ "กุลญา" สาวสวยรวยเสน่ห์ ทายาทสาวคนเดียวของเจ้าสัวร้านทอง... เขาพยายามฟิตแอนด์เฟิร์ม หวังให้อาม้าได้อุ้มเจ้าตัวเล็กสมใจไวๆ แต่ก็ไม่มีวี่แววซักที... ฝ่ายสาวเจ้า "กุลญา" รู้สึกไม่ปลื้มกับครอบครัวขนาดใหญ่เอามากๆ เธอต้องการความเป็นส่วนตัวแบบสองต่อสอง... ไม่สนใจงานบ้านงานเรือน และไม่มีแม้น้ำใจจะไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบของใครทั้งสิ้น... งานนี้ ทำเอาป๊ากับม้าทุบอกตัวเองผางๆ... อยากย้อนวันเวลาไปคว้าตัวสะใภ้คนเดิมกลับมาซะให้ได้... โดยเฉพาะพี่สาวทั้งสามที่คอยพร่ำบอกแต่ความไม่ดีไม่เหมาะสมของแก้วตามาก่อนหน้า... ถึงตอนนี้ ต่างก็รู้สึกชิงชังกุลญาสาวสวยรวยเริดเชิดโก้โอหังอย่างมากมายเหลือที่จะกล่าว... บรรยากาศในบ้านคุกรุ่นสะสมนานวัน คมสันต์ฟังเสียงสวดของพี่สาวจนขี้หูสะเทือนแล้วสะเทือนอีก... เค้าอึดอัดคับข้องใจเป็นที่สุด คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว... อร๊ากส์!!
ในที่สุด เขาก็เอ่ยปากพูดอะไรออกมาบ้าง...
"อาจต้องพากันไปเปลี่ยนเลนส์แก้วตาหรือไม่ก็ส่องกระจกเยอะๆ หน่อยนะครับ พี่สาวครับ"
อูยส์!! ไม่เบาเลยนะ... น้องชาย...
อย่ายุ่งกับเรื่องของคนอื่นให้เสียเวลาเลย
ภาวนามากๆ ดูตัวเองมากๆ เทอญ...
อย่าเครียดกับเรื่องราวต่างๆ ของชาวบ้านนักเลย
ความทุกข์ จะว่าไปแล้ว มันก็เหมือนกับแผ่นกระดาษ
ถึงจะบางๆ เบาๆ แต่ถ้าถืออยู่เป็นเวลานาน ก็เกร็งจนเมื่อยมือได้
รู้จักปล่อย หรือวางลงเสียได้ ก็หายเมื่อยหายทุกข์ในทันที
สาธุ... สาธุ... สาธุ
ภาวนามากๆ ดูตัวเองมากๆ เทอญ...
อย่าเครียดกับเรื่องราวต่างๆ ของชาวบ้านนักเลย
ความทุกข์ จะว่าไปแล้ว มันก็เหมือนกับแผ่นกระดาษ
ถึงจะบางๆ เบาๆ แต่ถ้าถืออยู่เป็นเวลานาน ก็เกร็งจนเมื่อยมือได้
รู้จักปล่อย หรือวางลงเสียได้ ก็หายเมื่อยหายทุกข์ในทันที
สาธุ... สาธุ... สาธุ
พี่สาวครับ : จรัล มโนเพ็ชร
เพลงนี้ นักศึกษารุ่นน้อง เคยร้องให้ฟังอยู่บ่อยๆ... ไม่ยักซึ้งแฮะ
แต่มาวันนี้ ได้ฟังจากรายการมะจัง... รีบหาคอร์ดมาหัด... หนุกดี
เด๋วจาร้องให้พี่สาวฟังด้วยหล่ะ... คริ คริ...
สัพเพ สัตตา..เป็นส่วนหนึ่งของชีวิประจำวันไปแล้ว..ดีที่สุดค่ะ
ตอบลบสะกิดต่อม..เรื่องเพลง..ทำให้นึกถึง สมัยเรียน เคยได้รับจดหมายน้อย ไม่ทราบเจ้าของ มีเพลง ซ่อนรัก ของชรินทร์ .ซ่อนรัก รักซ้อน ยอกย้อนสลักใจ รักซ่อนฤทัย เหตุไฉน เธอจะรู้ ไม่กล้าเอ่ยปากให้นึกกระดากอดสู...สองปีต่อมาน้องผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา คมคาย หุ่นดี ตาหวานฉ่ำ มาสารภาพ..พี่ครับ...เอ่อ ๆ อ้าๆ ผมเป็นเจ้าของ จดหมาย พี่จำเพลงได้มั้ยครับ.ได้ค่าพี่ยังเอามาร้องเล่นกันทุกวันแต่ไม่ได้สนใจว่าเป็นของใคร แต่พี่ครับๆๆ อืมห์..ผมๆๆ ชอบพีครับ...
ตอนนั้น เขิลล ...แบบไหนลืมไปแระ..นี่ไง ไม่ยักกะซึ้งแฮะ...
บาปบริสุทธิ์ โทษฐานทำให้เด็กๆ หวั่นไหว... ต้องแผ่เมตตาเยอะๆ นะจ๊ะ นะ
ลบใจ๋ฮ้อนพรืด..ให้ไว...รอฟังอยู่...คุณยายหน้าละอ่อน แข้งขากะอ่อน เมื่อยล้าเร็ว ดูแลสุขภาพด้วยนะ นะ เป็นห่วงที่สุด
ตอบลบอ่ะจ้ะ... อิอิ
ลบ