ไม่เคย... ลืม@-@

เช้าแล้ว นกตัวเล็กๆ มาคลอคู่ส่งเสียงร้องอยู่บนกิ่งไม้ใกล้หน้าต่างตั้งแต่ยังไม่สว่าง... เสียงแหลมเล็กของพวกมัน ฟังเพลินดีทีเดียว แม้จะรู้สึกตัวตื่นแล้ว ก็ยังอยากจะอ้อยอิ่งอยู่กับไออุ่นไปอีกเรื่อยๆ... ถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซะก่อน...

"สวัสดีจ้ะ..." ฉันทักทายด้วยสำเนียงเรียบๆ แม้ใจออกจะขุ่นนิดๆ...

"หนูหลี นั่นแกตื่นยัง?" เสียงเพื่อนสนิทจอมแสบรุกเข้าเต็มรูหู

"ยัง" ก็มันจริงนี่นา... ฉันยังหลับตาพริ้มช่ะ

"เฮ้ย มีงี้ด้วย... ตื่นเหอะน่า... นะ นะ... ฉันยังไม่ได้นอนเลยเพื่อน หลายคืนแระ..."

"นาย มีอารายก็ว่าม่ะ ฉันให้เวลาแค่กลิ่นตดจางเท่านั้น" ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนขึ้นมาตะหงิด ๆ ...

"ช่วยบอกทีสิ ตอนที่แกเริ่มมีความรักใหม่ๆ มันเป็นยังไง?" อูย... เล่นยิงคำถามพิเรนๆ แต่เช้าช่ะ แล้วฉันจะจำได้ไหมล่ะเนียะ มันนานมากแล้วหนา เพื่อนเอ๋ย...

"ถามทำไม? ฉันจำได้ไม่หมดหรอก แกอยากรู้เกี่ยวกับอะไรรึ?"... ฉันพยายามถ่วงเวลา เพื่อทบทวนเรื่องราวของตัวเอง โอย... ขืนเล่ามากไป เด๋วมันเอาไปล้อ ฉันอายตายเลย...

"ฉันอยากรู้ทุกเรื่อง แกจงเล่ามาให้ละเอียด อย่าทำเป็นไขสือ" แน้ ไอ้เพื่อนบ้า... ฉันต้องมีเรื่องส่วนตัวที่พึงสงวนไว้ในจิตใต้ตำนึกบ้างซี... น๋อยๆ...

"ว่าไงล่ะ อย่ามัวอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่สิ... ฉันไม่โทรจิกแกตั้งแต่เมื่อคืนก็บุญแล้ว รู้ป่ะ?" มันคาดคั้นจังแฮะ...

"ฉัน... ฉัน... "

"ใครโทรมาแต่เช้า มีอะไรมั้ย?" พี่ชายลืมตาใสแง้วอยู่ใกล้ๆ เอ่ยถาม... และสบตารอฟังคำตอบ...

"ฉัน... ฉัน... "

"อ้าว ใบ้กินซะแระแก"... เสียงเพื่อนยั่วเข้าหู... ฉันรู้ดีว่าทั้งเพื่อนและพี่ชาย คงพอได้ยินเสียงที่คุยกันไปคุยกันมาอยู่หละ... ก็เลยไม่รู้จะตอบใครยังไงดี... จึ่งยกนิ้วชี้ขึ้นจุ๊ปากพี่ชายไว้ เป็นนัยว่าขอร้องแกมบังคับห้ามส่งเสียง นะจ๊ะ นะ... ทำเอางอนไปเลย... เง้อๆ

อืมห์... ที่จริงก็อยากจะเขียนเล่าต่อให้ละเอียดยิบอยู่หละ... แต่ก็เกรงใจจังแล้ว... เด๋วได้มีเพิ่ลมาเมนต์ว่าตาร้อนผ่าวๆ อีก... ฉันรู้ดีว่ามันบาปอ่ะจ้ะ... จริงป๊ะ? ก็เลยสื่อออกมาเป็นเพลงนี้... หวังว่าคงจะเข้าใจ อย่างที่เพื่อนของฉันมันก็ถึงบางอ้อ เช่นกัน...

ก่อน   ศิลปิน : โมเดิร์นด็อก

ก่อนท้องฟ้าจะสดใส ก่อนความอบอุ่นของไอแดด
ก่อนดอกไม้จะผลิบาน ก่อนความฝันอันแสนหวาน

ในใจไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเข้ามา
ทำให้ดวงตาฉันเห็นความสดใส ข้างกายไม่เคยมีผู้ใด
จนความรักเธอเมตตา เป็นพลังให้ฉันสู้ต่อไป
บนโลกที่โหดร้าย เหลือเกิน

ก่อนดวงดาวจะเต็มฟ้า ก่อนชีวิตจะรู้คุณค่า
ก่อนสิ้นศรัทธาจากหัวใจ ก่อนที่คนอย่างฉันจะหมดไฟ

ในใจไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเข้ามา
ทำให้ดวงตาฉันเห็นความสดใส ข้างกายไม่เคยมีผู้ใด
จนความรักเธอเมตตา เป็นพลังให้ฉันสู้ต่อไป
บนโลกที่โหดร้าย เหลือเกิน

ทั้งวิญญาณและหัวใจ ให้เธอครอบครอง
ทั้งชีวิตให้สัญญา จะอยู่ จะสู้เพื่อเธอ

ในใจไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเข้ามา
ทำให้ดวงตาฉันเห็นความสดใส ข้างกายไม่เคยมีผู้ใด
จนความรักเธอเมตตา เป็นพลังให้ฉันสู้ต่อไป
บนโลกที่โหดร้าย เหลือเกิน 

เอ๊... ใครเคยมีประสบการณ์หวานแหวว ก็น่าจะแชร์กันบ้างเซ่... ซุ่มอ่านเรื่องเล่าของฉันอย่างเดียว มันเอาเปรียบกันน้อยไปซะที่ไหนเล๊า... เง้อๆ...