จะ(ให้)รอไปถึงไหน?

มีหนุ่มสาวสองคน... ทั้งคู่ต่างก็เคยบอกกับตัวเองอยู่ตลอดมา ว่าจากนี้ไปจะไม่ขอรักใครอีกแล้ว... คนหนึ่งเคยเจ็บช้ำเจียนตายเพราะรักคนผิด ถอนตัวถอนใจเกือบไม่ไหว... ส่วนอีกคนก็สูญเสียคนที่รักสุดชีวิตไปอย่างแสนเศร้า มันทรมานแทบบ้าซะให้ได้...

หลังจากกลับมาใช้ชีวิตโสดแบบแสบๆ อยู่เป็นนาน... วันหนึ่ง จะด้วยโชคชะตาหรือฟ้าลิขิตก็มิอาจรู้ได้... ทั้งคู่โคจรมาเจอกัน แว่บแรกที่ได้สบตาอย่างบังเอิญ... ก้อนเนื้อน้อยๆ มันสั่นไหว กระตุกเต้นรัวเร้าขึ้นมาอีกครั้ง เกินกว่าจะควบคุมอยู่... ดีนะ ที่ยังได้เจอ ไม่สายจนเกินไป...

ออกจะฟังเอ๊ยอ่านดูเหลือเชื่อไม่น้อย ที่จู่ๆ พวกเขาก็ได้ข้ามขอบฟ้ามาพบกัน... และกำแพงหัวใจที่เคยเข้มแข็งมานานก็พังทลายไปได้ง่ายๆ อย่างไม่ต้องคำนึงถึงเหตุและผล... วาว... อยากให้หลายๆ คน เป็นเช่นนี้บ้าง... คงจะดีที่สุด

โดยปกติแล้ว คนเราแทบทั้งนั้นอยากมีรักแท้... แต่กลับรู้สึกกลัวการมีความรัก ว่ามั้ย?... หลายคนกลัวว่าจะต้องผิดหวังเสียใจ อีกครั้งหรืออีกสองครั้ง คือครั้งแล้วครั้งเล่า... บ้างก็กลัวที่จะรักใครคนหนึ่งจนหมดหัวใจและไม่ยอมรับความสูญเสียทุกรูปแบบที่ธรรมชาติกำหนด... บ้างก็กลัวการหลอกลวงจากอีกฝ่ายทั้งที่เค้าก็กลัวเราเช่นกัน อ้าว... ใครน่ากลัวกว่าใครหนอนี่หนอ?... ฉันว่านะ ทั้งนี้ทั้งนั้น น่าจะมีพื้นฐานมาจากบุคลิกเดิมที่ไม่ไว้ใจคนอื่น... หรือรักตัวเองไม่เป็น... เชื่อป่ะ?... นี่ฉันเขียนความจริงจากตำราเชียวนะ  อย่าเคืองล่ะ... อิอิ

โบราณว่า ดูหนังดูละครแล้วย้อนดูตัว... บางที บทประพันธ์ซึ้งๆ ที่เราอินไปกับมัน ก็ให้แง่คิดดีๆ ได้เหมือนกัน... และถ้าใครอยากรู้ อย่างที่ฉันรู้ ก็ไปหาดูเองเน้อ... ดูแล้ว เก็บอะไรได้ก็เอามาแบ่งปันกันบ้างล่ะ... อย่าปล่อยให้ฉันเพ้อเจ้อคนเดียว... มันไม่ยุติธรรมนะเออ... บาปๆ รู้ป๊ะ?

แล้วก้อ ลองถามใจตัวเองดูบ้างซี... ว่าพร้อมที่จะให้โอกาส "ความรัก" หรือยัง ?

ถ้าตอบว่า 'ยัง'... ก้อแล้ว จะ(ให้)รอไปถึงไหน?

ตอบได้ป๊ะ?

ขอบคุณที่รักกัน : โปเตโต้