ฤๅสวรรค์บัญชา

หลายปีก่อน ฉันเคยไปดูงานแพทย์แผนจีนที่เซี่ยงไฮ้ในฐานะผู้ติดตาม ได้แวะไหว้พระที่ภูเขาแห่งหนึ่ง มีพระพุทธรูปขนาดใหญ่แกะสลักจากหินอ่อน งดงามมาก... ผู้คนต่างอธิษฐานขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์เรื่องความรัก โชคลาภและทายาทสืบสกุล ส่วนฉันได้แต่ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าที่ให้โอกาสได้มาท่องเที่ยวในดินแดนที่สวยงามเช่นนั้น ไม่กล้าขออะไรมากกลัวผิดหวัง ในเมื่อมีคนแห่ไปขอนู่นขอนี่กันมากมายทุกวัน ฉันเลยไม่อยากรบกวน ปล่อยให้ท่านได้พักผ่อนบ้างดีกว่า สาธุ...

ความที่ต้องเดินไกล โดยใส่รองเท้าคัทชูย่ำไปบนถนนราดยางที่ขรุขระ ให้รู้สึกเจ็บระบมเท้าจนแทบไม่อยากก้าวย่าง ยิ่งเดินก็ยิ่งช้าลงจนรั้งอยู่ท้ายขบวน พี่ชายล่วงหน้าไปก่อนลิ่วๆ แล้ว... โชคดีที่มีคนใจบุญควักครีมบัวหิมะให้ทาถูนวดเท้าทั้งสองข้าง มันช่วยให้ดีขึ้นในทันทีจริงๆ... ใครคนหนึ่งเปรยขึ้นว่าฉันไม่น่าจะไปรอด ก็อึ้งกันไปพักหนึ่ง ก่อนจะได้ฟังเรื่องราวของหนุ่มสาวที่ไปเที่ยวภูกระดึง... ฉันฟังอย่างเงียบๆ ขาก็เริ่มก้าวเดินช้าๆ ซ้ายหนอ-ขวาหนอไปเรื่อยๆ... ในใจก็นึกขอบคุณเพื่อนร่วมทางทุกคน ที่พยายามเบนความสนใจของฉันให้จรดจ่อที่การฟังและการก้าวเดินจนถึงที่หมาย

ที่ฉันฟังมาวันนั้น... หนุ่มสาวกลุ่มใหญ่พากันขึ้นไปเที่ยวภูกระดึง สมัยก่อนความเจริญยังแทรกตัวไปไม่ถึง เส้นทางที่ต้องเดินนั้นทั้งไกล สูงชัน หนาวเย็น ชื้นแฉะและมีทาก... สาวน้อยคนหนึ่งบุกป่าฝ่าดงไปเที่ยวกับผองเพื่อนและคนรัก แต่ด้วยความที่ไม่เคยลำบากมาก่อน เธอเดินแทบไม่ไหว แรกๆ แฟนหนุ่มก็ใส่ใจคอยประคอง แต่ยิ่งเห็นเธอเดินช้าลง เขากลับออกอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด... กว่าจะไปถึงที่หมายก็เล่นเอาตะวันลับฟ้าไปนานแล้ว ไม่อยู่รอให้สองหนุ่มสาวได้ชื่นชมบรรยากาศโรแมนติกอย่างที่คาดหวังไว้ แถมยังต้องเดินย้อนกลับฝ่าความมืดอีกไกลโข มันทำให้ทั้งคู่มึนตึงต่อกันราวกับชิงชังมาช้านาน... และแล้ว เพื่อนอีกคนก็ทนใจจืดต่อไปไม่ไหว เข้ามาช่วยเหลือเธออย่างมีน้ำใจ... จากนั้น ความรู้สึกดีๆ ที่เธอเคยมีให้บางคนก็หมดสิ้นไป และเกิดความรู้สึกดีๆ  ให้กับอีกคนอย่างช่วยไม่ได้... นี่กระมังที่เรียกว่า ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์(ใจ)คน...

ภูกระดึง แหล่งท่องเที่ยวที่ขึ้นชื่อ... ฉันรู้สึกกลัวจัง จนป่านนี้ก็ยังไม่มีโอกาสได้ขึ้นไปชมความงามของธรรมชาติสักที... ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อภูกระดึง ฉันเป็นต้องคิดถึงคนเล่าเรื่องคนนั้น... ได้ข่าวมาว่าเขาเสียชีวิตไปนานแล้ว หลังจากแต่งงานไม่นาน ยังไม่มีบุตร... ชีวิตคู่ลุ่มๆ ดอนๆ เอาแต่ดื่มเหล้าหัวราน้ำ ใครห้ามปรามตักเตือนก็ไม่ฟัง จนกระทั่งล้มป่วยและจากไปอย่างรวดเร็วด้วยภาวะตับแข็ง... โอ อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ... ขอให้ไปสู่สุขคติเถิด ไม่ต้องพานพบคนที่ไม่อยากพบ และไม่ต้องทำร้ายตัวเองเช่นนั้นอีก... สาธุ

ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ... คนเคยรักกัน เคยคิดตรงกัน ว่าจากนี้ไปจะร่วมชีวิตเป็นคู่ครองของกันและกันไปตลอด สุดท้ายแล้ว อาจมีเพียงไม่กี่คู่ที่สามารถนำพาความรักไปถึงฝั่งฝันได้สำเร็จ... มันน่าจะมีสาเหตุมากมายใหญ่หลวงที่คอยทำลายความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้กันไปเสียสิ้น... และจุดจบของทุกๆ คู่ ย่อมกลายเป็นบทเรียนสอนใจที่ดีสำหรับอีกหลายๆ คู่ ทั้งนี้ รวมถึงตัวฉันด้วยแหละ... แม้ว่าวันนี้ ฉันยังอยู่รอดมาได้ แต่ก็นั่นแหละอะไรๆ ก็ย่อมเกิดขึ้นได้ทุกเวลาทุกนาที เช่นกัน...

ไม่เป็นไร อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

ขอเพียงแค่อย่าให้ปัญหามันเกิดจากฉัน เท่านั้น ก็พอแล้ว... สาธุ