วันหยุด

วันหยุด... คือวันที่ข้าราชการพลเรือนทั่วๆ ไป ไม่ต้องไปทำงานประจำตามหน้าที่ปกติ... เมื่อก่อน ฉันก็เคยค้อนลมๆ แล้งๆ เวลาที่มีวันหยุดแล้วตัวเองยังต้องไปทำงาน หรือได้หยุดพักในวันที่คนอื่นๆ เขาทำงานกันเพลิน มันทำให้รู้สึกโหวงเหวงบอกไม่ถูก... ยิ่งตอนดึกๆ ย่างเข้าสู่วันใหม่ เป็นเวลาที่ใครต่อใครเขานอนหลับพักผ่อนกันอย่างแสนสบายบนที่นอนนุ่มๆ... แต่ฉันยังต้องยืนขาแข็งล้างขัดเครื่องมือให้สะอาดเอี่ยมอ่องพร้อมใช้งานในวันรุ่งขึ้น ทั้งๆ ที่มันไม่ได้สกปรกสักนิด เพียงแต่มาตรฐานของการเตรียมความพร้อมใช้งานคือต้องล้างขัดเงาและเปลี่ยนน้ำยาแช่ฆ่าเชื้อโรคใหม่ทุกๆ เวรดึก... สาธุ ขอให้บรรดาเชื้อโรคทั้งหลายจงพินาศไปสิ้น... เพี้ยง!

มาคราวนี้ ถึงตอนที่ฉันไม่มีงานประจำต้องทำเหมือนเช่นคนอื่นเขา... หลายๆ คนอิจฉายิ่งนักกับการมีวันหยุดตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของฉัน... แต่ก็แปลก ที่ฉันกลับไม่รู้สึกว่าตัวเองมีวันหยุด เพราะดูเหมือนยังมีนั่นนี่นู่นให้ทำไปได้เรื่อยๆ ไม่เหนื่อยไม่พัก... ที่สำคัญ ไม่ต้องถูกคาดหวัง ถูกควบคุมกำกับ ถูกประเมินแล้วประเมินอีก ถูกมอบหมายงานเพิ่มอยู่เรื่อยๆ เก่งๆ กันนักก็น่าจะลงมือทำเองดูบ้าง... ให้ฉันทำๆๆ พอสำเร็จลุล่วงก็เป็นหน้าเป็นตาของผู้ไม่เกี่ยวข้องไปเสียทุกที... เง้อ...

วางมือจากงานบ้านแล้วก็สนุกกับการจัดเตรียมอาหาร... ใช่ว่าจะรู้ใจใครชอบอะไรไม่ชอบอะไรไปซะหมดรึก็เปล่า ดังนั้น เมนูส่วนใหญ่ที่ฉันทำ ก็คือ ทำตามแบบฉบับของตัวเองที่คิดว่าน่าจะอร่อยถูกปาก รสชาดถูกใจ ส่วนผลงานออกมาจะฟลุ้คหรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง... ฮ่าๆๆ

นอกจากจัดการเรื่องคนแล้ว ยังมีเจ้าตัวป่วนสีขาวๆ ตาดำๆ อีกตัวหนึ่ง ที่คอยนัวเนียเลียแข้งเลียขาอยู่มิเว้นวาง... พอเตรียมน้ำสบู่เสร็จหายแว้บไปออกไหนแล้วก็ไม่รู้ เฮ้อ... เป็นฉันหน่อยไม่ได้ มีคนจับอาบน้ำให้ สบายจะตาย ทำไมต้องหนีก็ไม่รู้ เนอะ...

เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายสำหรับออกไปทำงานนอกบ้าน มันเป็นอะไรที่ต้องเนี้ยบในสายตาคนอื่น... หลายคนมีรายได้พอประมาณแต่เห็นความจำเป็นต้องจับจ่ายค่าแต่งตัวให้มีรสนิยมติดหรูอยู่เสมอ ผิดกับฉัน ที่มีชุดเครื่องแบบไม่กี่ชุด ซักให้สะอาดและรีดเรียบเป็นอันใช้ได้ ตอนนี้ยิ่ง สบม. แค่ขาสั้นกับเสื้อแขนกุดท้าลมร้อนก็โอเคเลย... ถ้าลงมือทำงานต่างๆ ด้วยตัวเองเช่นนี้แล้ว จะเอาเวลาที่ไหนไปสะสมไขมันส่วนเกินได้หนอนี่หนอ?...

กว่าจะได้เบาแรงในแต่ละวัน ก็ล่วงเลยจนพลบค่ำ... ยามนั้น แม่บ้านแต่ละราย เลือกที่จะมารวมตัวกันเพื่อออกกำลังกายด้วยฮุลาฮูป เหวี่ยงไปคุยกันไป เพลินใจดีทีเดียว... ในฐานะที่เป็นผู้อาวุโสของกลุ่ม เลยถูกรุมซักถามปัญหาหัวใจ... มันทำให้ได้เปิดหูเปิดตากับวิธีคิดของผู้คนในอีกหลายมิติของสัมพันธภาพที่เรียกกันว่า 'ความรัก'

อยากรู้ล่ะซี... ชิมิ ชิมิ... ไว้ค่อยอ่านตอนต่อไปเหอะ... ง่วงแระ... ฮ้าว วว ว  ว   ว....