เมื่อครั้งที่ยังเป็นเด็ก... บ้านฉันอยู่ชนบท ห่างไกล กันดาร...
วันหนึ่ง... ผู้หญิงข้างบ้านเจ็บท้องจะคลอดลูก เธอร้องเสียงดังลั่น... ถ้อยคำที่พร่างพรูจากปากยามเจ็บปวด ดังได้ยินไปถึงไหนๆ ... มีเสียงแม่เฒ่าคอยตวาดให้เงียบเป็นระยะ ๆ... ฉันตระหนกอกสั่น คิดว่ามีคนทะเลาะกันรุนแรง... เปล่าเลย แม่กะพ่อ ค่อยๆ คุยให้ฟัง จึงถึงบางอ้อ (บางอย่าง)... หลังจากนั้น ฉันคิดได้ว่า หากฉันสามารถช่วยคนที่กำลังเจ็บป่วยได้ มันคงจะเป็นการดีไม่น้อย... แต่ฉันไม่อยากเป็นหมอตำแยนะ... เพราะ... เพราะอะไรดีล่ะ?... คงเพราะฉันไม่เคี้ยวหมาก กระมัง... เง้อ... เกี่ยวรัยเนี่ยะ...
วันที่จบ ม.ปลาย เพื่อนคะยั้นคะยอให้ไปสมัครสอบเรียนต่อด้วยกัน ไปดิ ไม่ใชเรื่องเสียหายนี่นา... ว่าแล้วก็ยกโขยงไปกันทั้งห้อง... บังเอิญฉันสอบติด ได้ทุนเรียนด้วย... ดีใจมาก... บอกตัวเองว่าต้องอดทน ตั้งใจเรียน ไม่นานหรอกน่า ยอมอดหลับอดนอนอ่านๆ จดๆๆๆ จำๆๆๆๆ... ภาษาอังกฤษเพียบ เฮ้อ! ขึ้นปีสอง... เริ่มฝึกภาคปฏิบัติกับผู้ป่วยจริงๆ... ตึกแรกที่ขึ้นฝึกงานคือออร์โธฯ ชาย... คนไข้เฮี้ยบสุดๆ แต่ละคนจ้องซะตาแทบไม่กระพริบ... เล่นเอาเหงื่อตกแฮะ... คนไข้รายแรกในความรับผิดชอบของฉันมีตรวนเส้นโตติดข้อเท้าด้วย ข้อหาอะไรก็ไม่ใช่ธุระของฉันดอก... ขาของเขาหักสองท่อน ถูกตรึงไว้กับเหล็กดามโยงลูกรอกที่ราวเหนือเตียงอีกที หนีไปไหนไม่รอดแน่... ฉันต้องช่วยเหลือเขาบนเตียงเกือบทุกอย่าง ทั้งเช็ดตัว สระผม ตัดเล็บ ทำแผล ฉีดยา วัดปรอท วัดความดันโลหิตและจับชีพจร.... เขาทำอีท่าไหนไม่รู้ พอคุณครูมาจับชีพจรซ้ำอีกครั้ง ได้น้อยกว่าฉันตั้งเยอะ... ฉันโดนหยิกหมับในทันที... อ่ะ จร๊ากส์! การถูกลงโทษต่อหน้าหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ทั้งที่ไม่ได้ผิดอะไร... ทำเอาฉันอายแทบแทรกแผ่นดิน... ยามนั้น ไม่มีใครช่วยปกป้องได้... พระเจ้า... แบบนี้ ไม่ยุติธรรมสำหรับฉันเลย... ใครก็ได้ ช่วยด้วย.... แง้ๆ....
อืมห์... เวลาที่ฉันรู้สึกเหน็ดเหนื่อย ท้อแท้ กำลังใจถดถอย... มักกล่าวโทษพระเจ้าแบบนี้เสมอ...
ที่สุดแล้ว ท่านคงจะรำคาญเป็นอันมาก... จึงส่งพระเอกขี่ม้าเขียวๆ มา... ฮ่าๆๆ... เอิ๊กๆ
คิดเรื่องเก่าๆ แล้วทำให้ยิ้มได้... อิอิ... มาฟังเพลงนี้กันดีกว่า... ฟังเล้ย ย ย ย...
อัลบั้ม: ใจกลางความรู้สึกดีดี
แค่ได้มองตาเธอในวันนั้น จากที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว
เปลี่ยนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวให้มีความหมาย
ไม่ว่าฉันและเธอ ต่างคน ต่างมา ต่างกันเท่าไหร่
คำว่ารักจะผูกใจเราไว้ ไม่ให้ไกลกัน
จากที่เคยเย็นชาก็หวั่นไหว จากเป็นคนอื่นไกลก็คุ้นเคย
สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเลย เธอบอกกันให้รู้
เปลี่ยนชีวิตฉันไป อยากอยู่นานๆ เพื่อจะเฝ้าดู
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร....
ฉันไม่เคยรัก ไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆ กัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเรา... จะอยู่จนวันตาย
จะเป็นคนดูแลเมื่อเธอล้ม จะเป็นลมโอบเธอเมื่อร้อนใจ
กี่ปัญหามากมายเพียงใด เรามีกันไม่แพ้
ต่อไปนี้สัญญา จะเกิดอะไรกับเธอแล้วแต่
คนๆ นี้ไม่มีวันจะหายไป
*ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆ กัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเรา... จะอยู่จนวันตาย *...
(*___*)
งัยบ้าง.... เคลิ้มเลยล่ะเซ่... กิ้วๆๆๆๆ....
ฉันขอให้คุณๆ มีความสุข กันอย่างถ้วนหน้า... เช่นกัน... นะจ๊ะ นะ
ขอให้มีความสุขเช่นกันนะคะ ^__^
ตอบลบเคลิ้ม..รู้สึกตัวอีกที..ยิ้มอยู่คนเดียว..และ ยิ้ม ยิ้ม จนเกิดคำถามกะตัวเอง .....รึปล่าว...? ขอบพระคุณมากๆค่ะ สำหรับผู้เขียนที่ใจดี หวังว่าผู้เขียนก็คงมีความสุขมากเช่นกันนะค้า
ตอบลบความคิดและจิตใจที่ดีงาม.... มองโลกสวยงามได้เสมอ.... น่ายินดีจริงๆ
ตอบลบ