ไม่รักก็ได้ฟระ

วันหนึ่ง... ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกอยากเปลี่ยนโลกทั้งใบ
หากแต่ในทันทีที่ลืมตา หน้าที่ต่างๆ ที่เคยทำจนคุ้นชินก็มิอาจละเลยเพิกเฉยมันได้แม้เพียงสักอย่าง... จึ่งสองเท้า สองมือ สองตา กับรอยยิ้มจางจืดของตัวเอง... ค่อยๆ ขยับขับเคลื่อนกายไปตามบัญชาของสมองส่วนกลางราวเครื่องจักรกล... ลงมือหยิบจับนู่นนี้ ทำการงานหลายอย่างให้ลุล่วงเรียบร้อยเฉกเช่นที่เรียนรู้และฝึกฝนมานานเนิ่น...

'เหนื่อยมั้ย' ถามตัวเองในใจเสมอ... สนใจคำตอบทำไมกัน ก็รู้ๆ อยู่...

'พักก่อนเหอะ' บอกอย่างงี้ทุกครายามที่มีหยาดเหงื่อชื้นอยู่ตามไรผม สงสารนะตัวเอง ใช่ว่าไม่มีใครเห็น อย่างน้อยๆ ก็มีคนหนึ่งที่เฝ้ามองฉันอยู่... ในกระจกเงานั่น!




ครั้นพอได้เวลานั่งพักจริงๆ หลังเสร็จงานในมือ พักทั้งกายและพักทั้งใจ.... ก็ได้ตระหนักรู้ว่าบางอย่างที่สูญหายไปนั้น มันควรต้องเสาะหาให้เจอเสียที...

จริงสิ ต้องหาให้เจอแล้วนำกลับมาให้ได้นะ... รอยยิ้ม!



เอ๋... งั้น... ควรเริ่มที่ตรงไหนก่อนดีล่ะ? เอาเป็นว่า...

♥ ♫ (( ไม่รักก็ได้ฟระ )) ♫ ♥



รัก แค่ความรู้สึกเคยลึกซึ้ง
รัก แค่คำคำหนึ่งซึ่งหล่นหาย
รัก แค่ฉันคนเดียวยากหรือไร
รัก จากใจทำไม่ได้ก็ไม่ง้อ

อยากบอกว่าฉันน่ะทนไหวแต่คงจะไม่ทน คนใจร้ายหนึ่งคนยิ่งทนยิ่งได้ใจ
เมื่อก่อนฉันเห็นแก่ใจเธอ เธอล่ะเคยมองไหม

หากวันนี้ต้องเห็นแก่ตัวเพื่อหัวใจ ไม่ผิดใช่ไหมที่ไม่ทน

เอามันเข้าว่า... ช่างมันอย่างเดวมานานเกินไปแระ ก็แค่ ขำๆ น่ะ ถ้าอ่านๆ ไปแล้วคิดตามซะมากมาย จะปวดหัวไม่รู้นะ... 

ยิ้มสิ ยิ้ม... มามะ ยิ้มด้วยกัน

<< Noolee >>

เจ็บเพราะรัก พักสักหน่อย

สวัสดีจ้ะ... พักนี้ ฉันไม่ค่อยได้เข้ามาโพสต์ผลงานของตัวเองออกสู่สายตาเพื่อนๆ ที่คอยติดตาม ต้องขอโทษเป็นอย่างยิ่งหากว่ามีใครเปิดเข้ามาดูแล้วผิดหวังกับการหยุดนิ่งไปแบบไม่ชี้แจงเหตุผล... ขอโทษจริงๆ จ้ะ

จะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ฉันยังคงเขียนเรื่องเล่าของฉันไปเรื่อยๆ ไม่มีเหนื่อยและไม่พัก จนบัดนี้ มีผลงานอยู่ในกรุถึง 535 บทความแน่ะ << บ้าไปแล้ว >> โพสต์ให้อ่านไปแล้ว 247 เรื่อง  และที่ยังดองไว้เฉยๆ อีก 288 เรื่อง << โห... จาเน่าเปื่อยผุพังไหมหนอนี่หนอ >>

มันน่าสะกิดใจอยู่หน่อยหนึ่ง กับเรื่อง 'เมียน้อย' ซึ่งครองสถิติ อันดับต้นอยู่เป็นเวลานานพอควร ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ซะหน่อย... เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันเรียกดูถึงกับอึ้ง มันเกิดอะไรขึ้น !?!... อาจเป็นไปได้ว่าหลายๆ คน สุ่มค้นหาคำดังกล่าวแล้วคลิกตามเข้ามาเพียงเพื่อจะได้รับกำลังใจสักเล็กน้อยจากคนที่มีประสบการณ์ตรงเรื่องเผชิญพิษรักคล้ายๆ กัน... งั้นมั้ง... หากแต่เนื้อหาที่ฉันเขียนเอาไว้ มันไม่ได้กล่าวถึงแง่มุมของการแปรเปลี่ยนกายใจของคู่รักคู่ครอง จึงไม่ได้มีสาระสำคัญอะไรพอที่จะช่วยคนหม่นหมองให้คลายทุกข์ใจได้เลยแม้แต่น้อยนิด... โธ่!

สำหรับใครที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน... กดเล๊ยยย!!! << เมียน้อย >>

แถมให้อีกก้อดร้าย... ที่ใกล้เคียง!!! << เมียน้อยๆ >>

อันที่จริงฉันเอง ก็ปุถุชนคนธรรมดาไม่ใช่ข้อยกเว้นดอกหนา เมื่อใดก็เมื่อนั้นทุกข์สุขมาเยี่ยมเยือนโดยมิเตือนล่วงหน้าซำเหมอ เข้าใจดีว่าเวลาที่ต้องรับมือกับความเจ็บปวดของแผลใจที่ไม่มีวันจางเป็นเช่นไร... ด้วยความที่เป็นคนติดบ้าน ไม่ชอบออกเที่ยวแตร่เร่ช้อปเฉกเช่นผู้หญิงส่วนมาก... ฉันจึงอ่านเรื่องราวดีๆ จากอินเตอร์เน็ตอย่างเพลินใจและค้นเจอสิ่งดีๆ นำมาแปะฝากไว้ท้ายนี้... ถือซะว่า ทดแทนให้กับทุกคนที่ผิดหวังกับบทความเรื่องดังกล่าวของฉัน... ไม่ว่าจะยังไง ขอให้อ่านแล้วได้ประโยชน์สูงสุด เกิดดวงตาเห็นธรรมและหลุดพ้นจากวังวนแห่งห้วงทุกข์ที่เราต่างก็ไม่ได้เป็นคนก่อมันขึ้นมา ด้วยกันทั้งสิ้นเทอญ... สาธุ! 

คลิกอ่านที่ลิงก์เลยจ้า  http://noknoi.com/magazine/series.php?id=1527

เพื่อความรู้สึกผ่อนคลายจิตใจและอารมณ์ ลองเปิดเพลงคลอไปด้วยน่าจะดี ถ้าไม่หลับไปซะก่อน

ทุกข์... เกิดขึ้นที่ใจของเรา

ดับลงซะได้... ก็ที่ใจของเราเช่นกัน

จงผ่านมันไปให้ได้

และกลับมาเป็นตัวเราเองที่เข้มแข็งขึ้น

จากบทเรียนทุกข์ที่ผ่านมานั้น

สาธุ!

 

หนู... รักคุณ!

 

นี่ไงเล่า... คนรวย!

ตอนสายของวันนี้ ได้มีโอกาสไปทำบุญไหว้พระที่วัดบางโคล่นอก เรียกแท้กซี่จากแถวๆ บ้านย่านท่าอิฐ คนขับสารภาพเสียงเหน่อว่าไม่รู้จักเส้นทาง คนจะไปวัดก็รู้แค่ว่าอยู่เขตบางคอแหลม จำต้องถามแท้กซี่คันอื่นๆ ไปเรื่อยจนกระทั่งถึงที่หมายซึ่งต้องเข้าซอยแคบๆ ไปอีกพอประมาณ... วัดนี้ สะอาดเอี่ยมมากเมื่อเทียบกับวัดอื่นๆ ที่เคยไปเห็นมา ใครไม่เชื่อก็ไปพิสูจน์เองเถิด...

ตั้งใจว่าพอได้กราบหลวงปู่พุ่มเสร็จก็จะกลับกันทันที จึงบอกให้แท้กซี่คอยเดี๋ยวหลังจากจ่ายค่าบริการขามาเรียบร้อยแล้ว แท้กซี่ก็ยินดีและถือโอกาสลงไปกราบพระทำบุญด้วยเช่นกัน ก่อนจะพาเราออกมาส่งยังสถานีรถไฟฟ้าใกล้ๆ แล้วปฏิเสธค่าโดยสาร... เอ๊ย ได้ไง... ก็เลยทิปใบแดงให้ไปใบหนึ่ง บอกว่าสำหรับเสี่ยงโชคและขอให้รวยๆ นะจ๊ะ นะ ชายหนุ่มผู้รวยน้ำใจ... :)

เสร็จจากทำบุญก็ไปหาเพื่อนที่สยามพารากอน กินอาหารเที่ยงกันตอนบ่ายกว่า คุยจนหนำใจที่นานๆ จะได้เจอหน้ากันสักครั้ง เดินดูและเลือกซื้อสินค้าเท่าที่จำเป็น แอร์เย็นฉ่ำผิดกับภายนอกอาคารที่ร้อนแดดแผดจ้า... ครั้นถึงตอนไปเข้าห้องน้ำ ฉันเจอโทรศัพท์มือถือวางทิ้งไว้บนกล่องกระดาษทิชชู จึงหยิบติดมืออกมาด้วย เป็นมือถือแบบมีฝาปิด มีปลอกสีน้ำเงิน ความที่ตัวเองคุ้นชินกับมือถือรุ่นเก๋า ก็เลยไม่รู้จะดูรายชื่อในเครื่องได้อย่างไร จึงบอกให้พี่ชายพาไปเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์แล้วฝากให้สาว ปชส. คนสวยช่วยดำเนินการต่อ... ได้แต่ภาวนาเอาใจช่วย ขอให้หาจนเจอและย้อนกลับไปรับของคืนได้อย่างไม่มีปัญหาอุปสรรคใดๆ นะจ๊ะ นะ คุณเจ้าของเครื่อง ขอโทษด้วยที่ไม่ได้พยายามช่วยอะไรคุณให้มากกว่านี้ เพราะฉันมันคนโลเทคอะจ้ะ อย่าว่ากันเน้อ... คราวหน้าคราวหลังก็อย่าเผลอลืมวางทิ้งไว้แบบนี้อีกนา คนอื่นที่ไม่ใช่ฉันจะคิดและทำเช่นฉันด้วยหรือเปล่าก็มิรู้วววส์...

ฉัน อาจไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่ แต่ก็อยากเป็นคนดีและดีใจที่ได้ทำอะไรดีๆ แม้ว่าจะไม่มีใครเอ่ยขอบคุณก็ตาม... และฉัน ไม่ใช่คนมั่งคั่งร่ำรวยทรัพย์สินเงินอง แต่ก็รวยน้ำใจพอตัว ไม่ต้องการเห็นใครบางคนเดือดร้อนจากการสูญเสียของมีค่าของตัวเองเฉกเช่นบางคนใกล้ๆ ตัว...(ขวับๆ ขว้างค้อนเล็กๆ ไป 2 ที)

เมื่อเดือนที่แล้วก่อนจะบินไปหาตัวเล็กไม่กี่วัน... พี่ชายบึ่ง ม.ไซค์ไปตลาดตอนค่ำๆ พอกลับเข้าบ้านวางกุลแจแล้วล้วงกระเป๋าไม่เจออะไรก็ใจหายแว้บรู้สึกตัวว่ามือถือหาย จึงรีบขับรถย้อนออกไปในทันทีแต่ก็ไร้วี่แวว... ขณะที่ฉันลุ้นอยู่บ้านก็พยายามโทรติดต่อไปยังเบอร์ของเครื่องนั้นทั้ง 2 ซิม... เบอร์แรกโทรติดแต่ไม่รับสาย อีกเบอร์หนึ่งให้ฝากข้อความ พอโทรซ้ำก็ไม่สามารถติดต่อได้ทั้งสองหมายเลข จบกัน!... จะโทษใครได้... เจ้าของเครื่องกลับมาถึงบ้านด้วยสีหน้าเครียด โยนความผิดให้ฉันผู้ซึ่งซื้อกางเกงไม่รู้จักเลือกไอ้ที่กระเป๋าลึกๆ... อ้าว! คนรวยน้ำใจกลายเป็นแพะซะงั้น อุตส่าห์จัดหากางเกงไว้ให้ใส่ออกกำลังกายตั้งหลายตัว โธ่... ไม่น่าเล้ย ฉัน

จากนี้ไป ให้นุ่งกางเกงตูดขาดรับลมเย็นๆ ตามสบายเลยเหอะ
หากใครได้ยลเป็นบุญตาก็ขอให้มีรอยยิ้มมีเสียงหัวเราะและอายุยืนโดยทั่วหน้ากัน สาธุ!

ทำไมฉันจะต้องไปสนใจด้วยเล่า... ชิ

รู้รักษาหางรอด เป็นยอดหนูหลี... เอิ๊กส์ๆ