วันพุธที่ 22 มกราคม พ.ศ. 2557

หนาวจัง... หมูหนาวจัง


ปีนี้อากาศหนาวกว่าหลายๆ ปีที่ผ่านมา... ไม่ใช่เฉพาะแถบบ้านเราเมืองเราเท่านั้นดอก ดูเหมือนว่าที่ไหนๆ ก็หนาวกว่าก่อนทั้งนั้น โดยเฉพาะทางอเมริกายุโรป ซึ่งอุณหภูมิติดลบกว่าสามสิบองศาเลยทีเดียว ไม่รู้จะมีชีวิตรอดกันได้อย่างไร ธรรมชาติช่างโหดร้ายเอาเสียจริงๆ...



หนาวๆ อย่างนี้ ชวนให้นึกถึงช่วงชีวิตวัยเด็ก... เวลาเดินไปโรงเรียนต้องกระโดดโลดเต้นไปเรื่อยๆ ครั้นถึงเวลาเรียน คุณครูก็พาออกไปนั่งเรียนในสนามเพื่อให้ได้รับไอแดดอุ่นๆ สงสารก็แต่เพื่อนบางคนที่ไม่มีเสื้อกันหนาวต้องทนทานสะท้านลมตัวสั่นงั่กๆ ไม่รู้จะช่วยยังไง...

ตกกลางคืนหนาวจนสั่นต้องลุกขึ้นมาก่อไฟผิง และนั่นเป็นสาเหตุให้เกิดเพลิงไหม้วอดไปนักต่อนัก อนิจจา!... ที่บ้านฉันมักมีพวกผู้ใหญ่และพ่อกะพี่ๆ มานั่งล้อมวงเผาข้าวหลามกันอยู่เนืองๆ กอไผ่หลังบ้านถูกโค่นไปลำแล้วลำเล่า... ฉันก็อยากกินนะแต่รับมือกับความง่วงไม่ไหวซุกกายใต้ผ้านวมไปแต่หัวค่ำทุกคืน... ต่อให้หูได้ยินเสียงผู้คนคุยกันดังงึมๆ งำๆ หรือถูกเขย่าตัวเรียกให้ลุกขึ้นมาจัดการกับบ้องอุ่นๆ หอมๆ แต่มันลืมตาไม่ไหวจริงๆ อย่ามาป้อนซะให้ยากเลย... ขนาดว่าบางคืนก็มีคนแอบย่องไปจับไก่ในเล้ามาเชือดถอนขนย่างอย่างไม่เกรงใจเจ้าของไก่ตัวเปี๊ยกๆ ฉันยังไม่ยอมจับมือใครดม!

แม่ของฉันมีสูตรเด็ดเมนูหมูหนาวอร่อยสุดๆ... วิธีการคือ ต้องเอาขาหมูมาต้มจนเปื่อย เครื่องปรุงก็มีพวกกระเทียม พริกไทย รากผักชี เกลือ ซีอิ้วขาว... แม่ต้มครั้งละมากๆ ใช้หม้อใบโตสุด เริ่มลงมือต้มตอนช่วงเย็น กว่าจะได้ที่ก็มืดค่ำไม่ทันกินมื้อเย็นของวันนั้นเพราะต้องปล่อยให้ข้ามคืนไปก่อน รุ่งเช้าขึ้นมาจึงเห็นผลงานอันโอชะ น้ำซุปกลายเป็นวุ้นน่ากินมากถึงมากที่สุด... แม่ตักหมูหนาวให้คนละชามไม่ต้องแย่งกัน ฉันบอกแม่ว่าไม่เอาข้าวแต่ขอหมูหนาวสองชามแทน แม่บอกได้ๆ แก้พุงโร... อ้าม!


มาถึงสมัยนี้ อากาศหนาวไม่เท่าเมื่อก่อน แต่ก็ไม่เป็นปัญหาถ้าหากว่าอยากกินหมูหนาว เพราะมีตู้เย็นเป็นตัวช่วยอยู่ตลอดปีตลอดชาติไม่ต้องง้อหน้าหนาว... เพียงแต่คนที่ชอบกินหมูหนาวเหมือนฉันกลับหาได้ยาก ซะงั้น... เง้อ
 
 

ที่จริง หมูหนาวเป็นเมนูเด็ดของรายการอาหารว่างเรียกน้ำย่อยที่อร่อยลิ้น ซึ่งหาทานได้ไม่ง่ายนัก เคยเห็นร้านอาหารบางแห่งเซ็ทเป็นออเดิฟ เสิร์ฟพร้อมซอสเปรี้ยว... อื้มห์... ทานหมูหนาวแล้วต้องดื่มชาร้อนตามเยอะๆ ล้างไขมัน...แม่ย้ำนักย้ำหนา แต่ก็หาได้เคยหยิบยื่นถ้วยชาจีนให้ฉันไม่ คงเพราะกลัวจะเสียของ... ด้วยความที่ฉันเป็นคนกินยาง่ายแต่กินชายาก ไม่รู้ซี ตอนนั้นยังเด็กนี่นา...


แต่ตอนนี้... ทั้งหนาว ทั้งหิว และคิดถึงแม่อย่างที่สุด

 < แม่จ๋า >




1 ความคิดเห็น:

  1. ไม่ระบุชื่อ29 มกราคม 2557 เวลา 04:48

    อ่ะโอ๊ๆๆๆ ม่ะกอดแน่นๆแทนแม่ที จะลูบหัวเหม่งๆไปมาให้หลับเลยน๊า ทำได้แค่นี้ เผาข้าวหลามให้กินไม่เป็นนะ หิวก็ทานอย่างอื่นไปก่อน เข้าใจมะ

    ตอบลบ

เมื่ออ่านจบแล้ว เมนต์หน่อยดีมั้ย? อะไรก็ได้ที่อยากให้ฉันได้รับรู้... จากคุณ!