รัก... มักง่ายไม่ได้... มักยากก็ไม่ดี

ความรัก... มันคือ ความรู้สึกดีๆ ของคนสองคน... ที่ออกเดินทางไปเรื่อยๆ เคียงคู่กันมิห่างหาย... ซึ่งต้องอาศัยปัจจัยหลายๆ อย่าง เพื่อเรียนรู้ซึ่งกันและกันไปตลอดเส้นทาง... อย่างอบอุ่นและมั่นคง...

ขึ้นชื่อว่ารัก... หาได้จำกัดอยู่แต่เฉพาะข้อกำหนดหรือเงื่อนไขตายตัวจากทฤษฎีใดๆ ไม่... สำหรับคู่รัก... ทุกคู่เลย... ก็ว่าได้... 

ยามที่ดื่มด่ำอยู่ในห้วงรัก... อะไรๆ ก็เป็นสีชมพูไปซะหมด... หัวใจรึก็เต้นตู้มต้าม... แทบล้นทะลักออกมานอกอก... ฮ่าๆๆๆ...

มือไม้สั่น ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน... หน้าตา คอคาง แดงเป็นตำลึงสุกปลั่ง... หากมีใครมาลองจับวัดชีพจรหรืออัตราการเต้นของหัวใจในขณะนั้น... แน่นอนว่า มันพุ่งปรู้ดขึ้นทุกราย... สูงกว่าอัตราปกติธรรมดา... แต่กลับไม่ป่วย... ไม่ตาย... ไม่มีอันตรายใดๆ...

อย่าถามเลย ว่าคนที่เค้ารักกัน... จักต้องเป็นไปฉันใด?
อย่าถาม ว่าคู่รักจะลงเอยเมื่อไหร่?... จะรักกันไปได้นานเท่าไหร่?...
เพราะ... ไม่มีใครสามารถรู้แจ้ง แถลงไขได้ดอก...
ต่อให้เป็นเกจิอาจารย์ชื่อดัง หรือโหราจารย์ชั้นเซียน... ก็เหอะ...
ฉันกล้าท้า... เพราะเคยได้เห็นทำนายทายทักที่ผิดพลาดคลาดเคลื่อนมานักต่อนัก แระ... จากหมอดูแม่นๆ หมอดูฟันธงหรือหมอน้ำมนต์ ฯลฯ...
ทั้งหลายทั้งปวง... แค่เดาสุ่ม... ทั้งนั้น... เชื่อฉันเหอะ... 

แล้วก็... เชื่อมั่นในตัวเองให้มากๆ ด้วยล่ะ... จำไว้นะ... ห้ามลืม ช่ะ !!!

อันว่าคู่รัก... ทุกคู่-ทุกคน... หากมีเวลาให้ได้เรียนรู้กันเยอะๆ... อยู่ในสายตาผู้ใหญ่... ได้รับรู้...
ทำความรู้จักกัน แบบค่อยเป็นค่อยไป... จะเป็นการดีมาก... แต่ถ้าจะให้ดีที่สุด ล่ะก็...
เมื่อรู้จักกันดียิ่งๆ ขึ้นแล้ว... มีการยอมรับและปรับตัวเข้ากันได้มากกว่าเดิม... นั่นหละ คือ "คู่แท้"
แต่ในทางกลับกัน... บางคู่ยิ่งรู้จัก-ยิ่งอยากถอยห่าง... จนต้องร้างรากันไป... ก็มีเยอะ

แบบนี้... ทำเอา หลายคน รู้สึก หนาวจับขั้วหัวใจไปเลย ย ย....

ส่วนผู้ที่ไม่ได้มีสติยับยั้งชั่งใจ... ประเภทปิ๊งแว้บๆ-ไฟติดวาบๆ... ไม่นานเท่าไหร่ก็ป่อง... อันนี้ น้ำตาท่วมใจมาแล้วไม่รู้กี่ราย... มักง่ายก็ถูกทิ้งง่ายเป็นธรรมดาวิสัย... ผู้ใหญ่เค้าเตือนกันแล้วไม่ฟัง... คงยากที่จะประคับประคองให้รักยืนยาวไปได้ตลอดรอดฝั่ง... เง้อ 

ที่จริงแล้ว รักแท้ ใช่ว่าจะหายากหาเย็นซะทีเดียว เมื่อไหร่... คู่ที่เค้าอยู่กันได้อย่างยั่งยืน หวานชื่น... ก็มีให้เห็นออกมากมาย... 

บางคู่ จัดพิธีมงคลสมรสซะใหญ่โตหรูหรา... บางคู่ ก็จะทะเบียนเงียบๆ หรือ โฉ่งฉ่างใต้น้ำ... บางคู่ ก็วิวาห์เหาะ ซะงั้น... จากนั้น... ก็ไปใช้ชีวิตร่วมกันอย่างเกื้อกูล... ร่วมทุกข์ร่วมสุข... ดูอบอุ่นน่าอิจฉา... ซะเกือบหมด...

คุณที่ยังไร้คู่ทั้งหลาย... ไม่อยากเป็นแบบเค้ารึ?... กลัวอะไรกัน นักหนา เล๊า... เรื่องของเรื่อง... ถ้ารักตัวเองเป็น ก็รักคนอื่นเป็นเช่นกัน ถ้าเราให้เกียรติเค้า เราก็จะได้รับเกียรติจากเค้า... ประมาณนั้น และถ้าเราพร้อมจะเป็นฝ่ายให้ มิพักต้องเรียกร้องเอา... เราอาจได้เข้าไปนั่งในใจคนได้ไม่ยาก... แต่... ก่อนจะปักใจรักใคร... ขอให้มั่นใจว่าหัวใจของเค้ายังว่าง! นี่คือข้อสำคัญ จ้ะ

คราวนี้... มาว่ากันเรื่อง ปัญหาอุปสรรคของหัวใจบ้าง ดีกว่า...

ความเห็นของฉัน... ในฐานะที่เคยผ่านร้อนๆ หนาวๆ มาพอสมควร... 

ฉันคิดว่า ศัตรูตัวฉกาจของความรัก... มาจากความรู้สึกเห็นแก่ตัว... ทั้งนั้น...
ต่อให้เคยรักกันหวานชื่นขนาดไหนมาก่อน ก็ตามทีเหอะ... วันหนึ่ง หากเจอเข้ากับวิกฤตของชีวิตคู่... แล้วมิอาจข้ามพ้นผ่านปัญหานั้นๆ ไปด้วยกันได้... จะด้วยเหตุผลใดก็ตาม... ที่มันหนักหนาสาหัสในสายตาของฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดเกินจะรับมือไหว... มันก็จักทำให้ความเป็น "เรา" มีอันต้องร้าวราน... รุนแรง... ไปจนถึงขั้น... ขาดสะบั้นลง... ที่สุดแล้ว... อาจเหลือเพียง "เธอ" กับ "ฉัน" และรอยอดีตที่ไม่มีใครอยากจดจำ... ดังเช่นคู่รักคนดังหลายต่อหลายคู่... ที่กล้าเปิดเผยความล้มเหลวในการบริหารรัก ให้สาธารณชนได้รับรู้อย่างไม่ปิดบัง... 

ขออย่าได้เป็นเช่นนั้นกันเลยหนา... คุณๆ ทั้งหลายเอ๋ย... มันเศร้า...

เพราะ... กว่าจะรักกันได้... ต่างใช้เวลาไปไม่น้อย...

รักแล้ว... ต้องให้อภัยกันซี... อย่าพาลโมโหโทโส หรือตำหนิกันพร่ำเพรื่อ ให้น่าเบื่อหน่าย...

หากปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลบ่อยๆ... ความรักของคู่คุณ บินออกนอกหน้าต่างไปแน่ๆ... จริ๊ง!

คู่ที่เค้าสามารถครองรักกันได้จนแก่เฒ่า... เค้าทำยังงัยกันบ้าง... ศึกษากันเองเต๊อะ...

แล้วก็นำไปประยุกต์ใช้ ให้เข้ากับวิถีชีวิตของคุณเอง... คู่ใครก็คู่มัน... แระกัน... จร้าาาา... นะจ๊ะ นะ