เรียนรู้ในโลกสี่เหลี่ยม

กำลังทำอะไร?.... เป็นคำถามยอดฮิตที่หลายคนถามฉันเสมอ รู้สึกขอบคุณจริงๆ ที่เป็นห่วงกัน...
แรกทีเดียว ก็คิดๆ อยู่ว่าจะเรียนอะไรดีน้อ ที่พอจะเป็นประโยชน์บ้าง ไม่เปลืองตังค์เปลืองเวลามากนัก .... ครั้นจะไปสมัครเรียนตามสถาบันต่างๆ ก็คงมีคนสงสัยกันเยอะทั้งเรื่องอายุและวัตถุประสงค์ในการเรียน
อย่าเลย หาข้อมูลใน Internet ดีกว่า... จากนั้นก็ได้พบอะไรดีๆ ชวนให้ติดตามซะมากมาย ต้องพยายามโฟกัสให้อยู่ในกรอบที่สนใจ  ซึ่งในที่สุด ก็พบว่าตัวเองได้ใช้เวลาว่างที่มีอยู่อย่างเหลือเฟือ ไปกับการเรียนรู้อย่างจริงจังจากเจ้าจอสี่เหลี่ยมหลายหลักสูตรทีเดียว เริ่มจากกีตาร์คลาสสิก ร้องเพลง ถ่ายภาพ วาดรูป อาหารจานโปรด... และที่ขาดไม่ได้เลยคือ ภาษาอังกฤษ บ่อยครั้งที่เพลิดเพลินซะจนลืมเวลากินเวลานอน จนเจ้าตัวเล็กเหน็บให้ พอแสบๆ คันๆ ... หากจะถามถึงความก้าวหน้าในการเรียน ฉันบอกได้เลยว่าผ่านฉลุย เพราะเครื่องมือที่ทันสมัยช่วยเชื่อมโยงอย่างปัจจุบันทันด่วนในทุกครั้งที่วิทยาจารย์ปรับปรุงหรือเพิ่มสื่อการเรียนการสอนแบ่งปันสู่สาธารณะ ฉันก็รับรู้ได้ทันทีและไม่เคยพลาดการติดตามเลย.... เจ๋งมั้ยล่ะ?

แม้ว่าวันใดวันหนึ่งฉันอาจถึงจุดอิ่มตัวต่อการเรียนรู้และฝึกฝนเหล่านี้ ด้วยสาเหตุใดๆ ก็ตาม ฉันจะไม่เสียใจและไม่เสียดายเวลาที่ผ่านไปอย่างมีความสุขช่วงนี้เลย... เพราะมันทำให้ฉันไม่ต้องจมอยู่กับความเหงาหรือความคิดถึง โดยเฉพาะกับคนที่เขาไม่ได้คิดถึงฉัน.

เมื่อช็อคโกแลตละลาย ย ย ย....

        อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันวาเลนไทน์แล้ว ใครที่กำลังสวีท ก็คงเตรียมการสำหรับมอบสื่อรักจากใจ อาจเป็นของขวัญล้ำค่า... กุหลาบแดง... สัตว์เลี้ยงน่ารัก... หรือ ช็อคโกแลต....

ผู้คน ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ เป็นคนไทยหรือไม่ก็ตาม น้อยคนนักที่จะปฏิเสธช็อคโกแลต ก็มันทั้งหอมนุ่ม หวานมัน อร่อยจนบอกไม่ถูก ยามใดที่ได้ลิ้มลองเป็นต้องติดใจแทบหยุดไม่ได้ ลืมไปเลยว่าเคยกลัวอ้วน... จริงๆ นะ...

ทางแถบตะวันตกถือเป็นแหล่งผลิตที่ยิ่งใหญ่มาตั้งแต่ยุคเก่าก่อน แพร่ขยายไปทั่วทุกมุมโลก ถึงตอนนี้มีรูปแบบการผลิตที่มากเกินจะจดจำ... 

แต่เห็นสวยๆ จนแทบอดใจไม่ไหวอย่างนี้ก็เหอะ ถ้าได้มาแล้วประมาทนักไม่รู้จักวิธีถนอมรักษา ไม่กินหรือไม่เก็บเข้าตู้เย็นซะ เจ้าของอร่อยที่แพงๆ สวยๆ น่าหม่ำเหล่านี้ก็จะเละโดยไม่แจ้งเตือนล่วงหน้า ถึงตอนนั้นคงเสียความรู้สึกดีๆ กันทั้งสองฝ่ายเลย ยิ่งรายไหนขี้งอนมากถึงมากที่สุดล่ะก้อ อาจถึงขั้นจบเห่ได้เหมือนกัน..... แม้ว่ามันจะละลายไปเพียงบางส่วนก็เหอะ ดูประหนึ่งว่ามันมักเริ่มละลายมาจากส่วนท้ายคือโกแลต.... แน่นอนที่สุด เหลือส่วนหัวที่นิ่งแข็งปานรูปปั้นไปเป็นนานมิรู้เลือน...... ช็อค

เสน่ห์ปรายตา

หลายคน  คงคุ้นเคยคำว่าเสน่ห์ปลายจวักกันสินะ แต่ฉันจะขอใช้คำที่ต่างไป...
 "เสน่ห์ปรายตา"  มันมีที่มาที่ไปก็ตอนที่ฉันออกเรือนน่ะสิ ความที่เป็นลูกสาวคนเล็กจากครอบครัวใหญ่ ฉันมีโอกาสได้เข้าครัวกะพี่ๆ เขาซะที่ไหน ตะแรกก็เบาใจว่าเราอยู่กันตามลำพังแค่สองคนไปกินนอกบ้านกันได้ ทั้งสะดวก ประหยัดเวลา ฯลฯ เวลาผ่านไปไม่เท่าไหร่ก็เบื่อๆ อยากๆ ..... ฉันก็เซ็งตัวเองเหมือนกันที่ไม่ยอมเหยียบขี้ไก่... อย่ากระนั้นเลย หาหนังสืออ่านน่าจะดีที่สุด เล่มไหนที่มีเมนูเด็ดๆ ฉันอ่านแหลก... เคล็ดลับไม่ลับของใครต่อใคร สะกิดใจฉันหมดแหละ แต่ความมั่นใจมันยังคงติดลบอยู่....
ไม่เป็นไร  คำนี้ฟังแล้วน่าชื่นใจอยู่หรอกสำหรับคนอื่น แต่มันเหมือนการกระตุกหางเปียของฉันซึ่งเร่งให้อยากเอาชนะ คล้ายๆ กับบอกว่าต้องได้สิ อีกนิดสิ อย่ายอมแพ้สิ... ประมาณนั้น เอาวะ ลุยเลยละกัน เมนูแรกที่ฉันลงมือทำคนเดียวเงียบๆ คือ น้ำพริกกะปิและผัดวุ้นเส้น พอใกล้เสร็จยังไม่ทันได้จัดสำรับก็มีแขกมาเยือนถึงบ้านพอดี โตะจัยมาก รู้สึกเหมือนมีกลองเพลรัวอยู่ในอก.... และแล้วก็ผ่านไปด้วยดีถึงดีที่สุด แหะๆ .... แขกผู้นั้น ชมไม่ขาดปากว่าอร่อย อร้อย อร่อย ย้ำอยู่หลายครั้งว่าอร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ... แล้วกัน นี่-แหมๆๆ อุตส่าห์กินซะเกลี้ยงทุกจาน ทุกคน ยังจะไม่เชื่ออีกเหรอพ่อคู้ณ ... ถ้าหากฉันไม่วุ่นอยู่กับการเก็บกวาดล้างถ้วยจานคงต้องขอซัดซักเผี้ยะ จริงๆ เล้ย... จากนั้น คนใกล้ตัวมักเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับแม่ของเขา ซึ่งมีฝีมือยอดเยี่ยมในการปรุงอาหารและขนมอร่อยๆ หลายอย่าง ยิ่งเล่าฉันก็ยิ่งเคลิ้ม.... เขาถามฉันว่า รู้มั้ยในโลกนี้ใครทำน้ำพริกอร่อยที่สุด ครั้นฉันส่ายหน้า คำเฉลยก็คือแม่ของเขา  ท่าทีเขาในตอนนั้น แม้จะยิ้มๆ แต่ก็เห็นแววน้ำรื้นในดวงตาทั้งคู่... คงจะรำลึกความทรงจำต่อแม่ซะมากมายเลยสิ.... นับแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันมักทำอาหารกินเองบ่อยๆ มีบ้างเหมือนกันที่รดชาดกลืนไม่ลง ต้องเท... แต่ที่สุดแล้วฉันก็คล่องขึ้นจนกล้าปรุงเมนูใหม่ๆ ให้ลิ้มลองและแจกจ่ายไปทั่ว ฉันไม่มีเมนูเด่นหรือสูตรลับเฉพาะตัวกะใครเขาหรอก แค่อยากกินอะไรก็ลงมือลุย ปรุงรสตามใจชอบเท่านั้น ใครได้กินด้วยก็มักจะชม ทำเอาปลื้มซะ... บางรายเอาชามมาคืนแต่เอาหม้อที่บ้านมาขอเพิ่มก็มี บ้างก็ตามมาถึงบ้านเพื่อขอดูหน้าคนทำเพราะมั่นใจว่าซื้อมามากกว่าทำเอง บ้างก็มาขอซื้อยกหม้อไม่ยอมแบ่งปันใครหน้าไหนทั้งนั้น เป็นงั้นไป...


เมื่อถึงวันสำคัญๆ คนอื่นเขาไปทำบุญตักบาตรกัน หากแต่ฉันถือโอกาสนี้ปรุงอาหารอย่างตั้งใจและแจกจ่ายให้ญาติสนิทมิตรสหายตลอดจนผองเพื่อนได้อิ่มอร่อยกันอย่างมีความสุข รุ่นพี่ที่เคารพท่านนึงขอให้ฉันทำอาหารไปให้ชุดใหญ่ แต่ขอร้องว่าอย่าบอกให้ใครรู้ว่าเป็นฝีมือของฉัน ว้าว.. แบบนี้ก็มีด้วยแฮะ ลึกลับน่าติดตาม 555... ฉันไม่มีปัญหาหรอก จัดให้ได้อยู่แล้ว... เมื่อไหร่ก็ตามที่ได้ทำในสิ่งที่ชอบและมีคนชื่นชอบในสิ่งที่ฉันทำ เพียงแค่นี้ฉันก็ปิติสุดๆ แล้ว ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่านี้เลย...



สปาเก็ตตี้ซี้ซั้ว



ลาบแซลมอน







ดนตรีในหัวใจ

สมัยเรียน ม.ต้น มีคุณครูท่านหนึ่งเล่นกีตาร์ให้ฟังในห้องประชุม ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันก็รู้สึกรักเสียงกีตาร์เป็นชีวิตจิตใจ ชื่นชอบเพลงที่มีทำนองดนตรีเสียงกีตาร์ซะมากมาย แม้ว่าจะร้องเพลงไม่ไหวเอาเลยก็เหอะ ครั้นพอเรียนระดับอุดมศึกษา ก็หาช่องทางไปเรียนกีตาร์จนได้ เริ่มจากสมัครเรียนที่โบสถ์คริสต์ ปรากฎว่าเรียนไปได้แค่ 2-3 ครั้ง ก็พับเพราะครูสอนเพลงรักคุณเข้าแล้ว ฉันก็อายน่ะซี...

จนเมื่อมีครอบครัว พาลูกสาวไปเรียนอิเล็คโทน เห็นว่าเปิดสอนกีตาร์ด้วย เข้าทางล่ะ... เริ่มใหม่อีกที คราวนี้ต้องไม่อาย ถึงจะเป็นเด็กโข่งกว่าใครก็ตามที... 555  ผลลัพธ์ไม่คืบหน้าเท่าไหร่ มันเจ็บนิ้วอ่ะ นิ้วฉันมันบอบบางจริงๆ เล็บก็เปราะ แถมงานก็เยอะจนต้องหอบไปทำต่อที่บ้านทุกวัน ไหนจะไปประชุมสัมมนาอีก โอ๊ย ๆ ๆ ... เมื่อไหร่จะเป็นเพลงกันหนอ....

ต่อมา ฉันมีอันต้องย้ายบ้านหลายครั้ง ย้ายที่ทำงานและย้ายที่เรียนกีตาร์ด้วยเช่นกัน สรุปว่า มีครูสอนฉันถึง 5 คน จากโรงเรียนดนตรี 4 แห่ง หมดไปหลายตังค์ ซึ่งฉันก็ยังไปไม่ถึงไหนซะที.... แต่ใช่ว่าจะเลิกรักได้ง่ายๆ ฉันเสาะหาทั้งแรงบันดาลใจและครูสอนทาง Internet เจอเพียบเลย สนุกดี........ ที่สำคัญ ไม่ต้องจ่ายค่าเรียนเลย แถมเรียนได้ตลอดเวลา ทุกๆ วัน เท่าที่สามารถ จุดหมายของฉันคืออยากเล่นให้ได้ในระดับดีที่สุด ในเมื่อเด็กๆ ยังเล่นได้ ฉันก็ต้องเล่นได้ซีเล่า ....เด็กทำได้ ฉันทำได้

หากจะต้องฝึกกันจน สว. ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับฉันดอก เพราะสิ่งที่ได้รับจากการได้ทำในสิ่งที่รักนั้น มันคือความสุข.... อย่างแท้จริง.