ก่อนหน้านี้... ไม่เท่าไหร่
ฉันมีอันต้องไปอยู่แดนไกล... อย่างเดียวดาย
ในที่ที่เหน็บหนาว ไร้ผู้คนที่เคยคุ้นและไร้เงาของเค้า... พี่ชาย
คนที่อยู่ข้างๆ กันเกือบตลอดเวลา มานานร่วม 30 ปี...
อย่าถามเลย ว่ารู้สึกอย่างไร...
อย่าถามเลย ว่าเหงาแค่ไหน...
และอย่าถาม ว่าคิดถึงหรือไม่ เพียงใด...
ฉันมีอันต้องไปอยู่แดนไกล... อย่างเดียวดาย
ในที่ที่เหน็บหนาว ไร้ผู้คนที่เคยคุ้นและไร้เงาของเค้า... พี่ชาย
คนที่อยู่ข้างๆ กันเกือบตลอดเวลา มานานร่วม 30 ปี...
อย่าถามเลย ว่ารู้สึกอย่างไร...
อย่าถามเลย ว่าเหงาแค่ไหน...
และอย่าถาม ว่าคิดถึงหรือไม่ เพียงใด...
ทั้งยามหลับและยามตื่น ฉันมีน้ำตาเป็นเพื่อนเสมอ...
เมื่อเจ็บไข้ไม่สบาย... มันทรมานยิ่งกว่าที่เคยเจ็บเคยไข้
นานวันเข้า ฉันเริ่มคิดได้... ว่าแท้ที่จริง...
ทุกข์ทั้งหลายทั้งปวง... เกิดจากจิตที่คิดไปเองแทบทั้งนั้น
ครั้นมุ่งมั่นหาวิธีหยุดคิด... กลับยิ่งร้องไห้ไม่หยุด... เออแน่ะ
ฉันจำได้ว่า นั่งอยู่ริมหน้าต่างปล่อยให้น้ำตารินเป็นสาย...
ไม่กิน... ไม่นอน... ดูซิว่า มันจะไหลได้นานสักแค่ไหน...
ที่สุดแส้ว มันก็หยุดได้เอง... มันหยุดของมันเอง
หาได้มีใครบังคับสักนิดไม่
ฉันเองก็ยังแปลกใจเหมือนกัน... หยุดได้งัย? เมื่อไหร่?
แล้วฉันก็ลุยเขียนหนังสือ อ่านอะไรๆ ในเน็ตซะมากมาย...
เรียนภาษา เรียนทำอาหาร พับกระดาษ วาดรูป เรียนกีตาร์ ไปทำงาน
สารพัดที่จะช่วยดึงเวลาว่างๆ ให้หมดไป...
อย่างไม่ให้โอกาสตัวเองได้เหงา เศร้าซึมนัก
รวมทั้งการติดต่อ ทักทายกับญาติและเพื่อนๆ ใน g+
ฉันปรับตัวไปทีละนิดทีละหน่อย
มีรอยยิ้มเยือนเปื้อนแก้มเพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว...
จนวันหนึ่ง สายการบินเกาหลีใต้ยืนยันเที่ยวบินขากลับ...
ความรู้สึกบางอย่างก็ผุดขึ้น... ในใจ
ถึงเวลากลับบ้านแล้ว มีทั้งดีใจและเสียใจ ระคนคละ
ฉันต้องเลือกอีกแล้วหรือนี่... เศร้าแระ
ทำไมนะ... ฉันต้องมีคนหนึ่งและไม่มีอีกคนหนึ่งอยู่ร่ำไป
แบบนี้ ทรมานใจจริงๆ... ฮื้อ...
และยามนี้ ฉันกลับถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว
ฟ้าหลังฝนก็ดูสดชื่นดี ไม่ได้มีรัยน่ากลัวอย่างที่เคยหวาดหวั่น
โชคดียังเป็นของฉัน คงต้องขอบคุณฟ้าดินที่เมตตา...
ต่ะว่านะ... น่าสงสารน้องสาวหล่ะ
เวลานี้ มาพรากจากคนสำคัญบ้าง...
คงเศร้าใจไม่น้อยเลย... เฮ้อๆๆๆๆ... เฮ้อ...
ได้แต่ปลอบขวัญ... เตือนสติให้อดทนอย่างถึงที่สุด...
นิ่ง และ รอคอยอย่างมีพลังใจจ้ะ นะจ๊ะ นะ
อีกไม่นาน ความสุขสมหวังจะคืนสู่อ้อมใจอย่างแน่นอน... เชื่อสิ
พี่สาวคนนี้ เป็นกำลังใจให้เสมอจ้ะ... จำไว้นะ
เมื่อเจ็บไข้ไม่สบาย... มันทรมานยิ่งกว่าที่เคยเจ็บเคยไข้
นานวันเข้า ฉันเริ่มคิดได้... ว่าแท้ที่จริง...
ทุกข์ทั้งหลายทั้งปวง... เกิดจากจิตที่คิดไปเองแทบทั้งนั้น
ครั้นมุ่งมั่นหาวิธีหยุดคิด... กลับยิ่งร้องไห้ไม่หยุด... เออแน่ะ
ฉันจำได้ว่า นั่งอยู่ริมหน้าต่างปล่อยให้น้ำตารินเป็นสาย...
ไม่กิน... ไม่นอน... ดูซิว่า มันจะไหลได้นานสักแค่ไหน...
ที่สุดแส้ว มันก็หยุดได้เอง... มันหยุดของมันเอง
หาได้มีใครบังคับสักนิดไม่
ฉันเองก็ยังแปลกใจเหมือนกัน... หยุดได้งัย? เมื่อไหร่?
แล้วฉันก็ลุยเขียนหนังสือ อ่านอะไรๆ ในเน็ตซะมากมาย...
เรียนภาษา เรียนทำอาหาร พับกระดาษ วาดรูป เรียนกีตาร์ ไปทำงาน
สารพัดที่จะช่วยดึงเวลาว่างๆ ให้หมดไป...
อย่างไม่ให้โอกาสตัวเองได้เหงา เศร้าซึมนัก
รวมทั้งการติดต่อ ทักทายกับญาติและเพื่อนๆ ใน g+
ฉันปรับตัวไปทีละนิดทีละหน่อย
มีรอยยิ้มเยือนเปื้อนแก้มเพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว...
จนวันหนึ่ง สายการบินเกาหลีใต้ยืนยันเที่ยวบินขากลับ...
ความรู้สึกบางอย่างก็ผุดขึ้น... ในใจ
ถึงเวลากลับบ้านแล้ว มีทั้งดีใจและเสียใจ ระคนคละ
ฉันต้องเลือกอีกแล้วหรือนี่... เศร้าแระ
ทำไมนะ... ฉันต้องมีคนหนึ่งและไม่มีอีกคนหนึ่งอยู่ร่ำไป
แบบนี้ ทรมานใจจริงๆ... ฮื้อ...
และยามนี้ ฉันกลับถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว
ฟ้าหลังฝนก็ดูสดชื่นดี ไม่ได้มีรัยน่ากลัวอย่างที่เคยหวาดหวั่น
โชคดียังเป็นของฉัน คงต้องขอบคุณฟ้าดินที่เมตตา...
ต่ะว่านะ... น่าสงสารน้องสาวหล่ะ
เวลานี้ มาพรากจากคนสำคัญบ้าง...
คงเศร้าใจไม่น้อยเลย... เฮ้อๆๆๆๆ... เฮ้อ...
ได้แต่ปลอบขวัญ... เตือนสติให้อดทนอย่างถึงที่สุด...
นิ่ง และ รอคอยอย่างมีพลังใจจ้ะ นะจ๊ะ นะ
อีกไม่นาน ความสุขสมหวังจะคืนสู่อ้อมใจอย่างแน่นอน... เชื่อสิ
พี่สาวคนนี้ เป็นกำลังใจให้เสมอจ้ะ... จำไว้นะ
ยังจำไว้ : ศิลปินโดย อิทธิ พลางกูร
เมื่อรักอิงแอบ... ดวงใจแนบชิด ตราตรึง
สุดซึ้งยามเราใกล้ชิดกัน
ต่างรู้ใจกันและกัน
ทุกข์นั้นไม่หวั่น
เพียงต้องการให้เธอ... เคียงคู่ฉันไป
เก็บฝันวันเก่า... ในความเงียบเหงา คนเดียว
เปลี่ยวนักตัวเราเศร้ามิคลาย
ก่อนนั้นเธอเป็นดังเงา
เหงาเพราะเธอไกล
มีแต่ความเสียใจ... ทนเจ็บหัวใจ
บอกแล้วใจ... ในส่วนลึก
ไม่เคยนึก แท้จริงนั้นเธอไร้ความจริงใจ
หลอกแม้คน... คอยห่วงใย
มอบใจรักภักดีแล้วเธอยังทำ...
ภาพความทรงจำ... คอยย้ำรักซึ้ง ไว้ตรึงดวงใจ
เมื่อวันเวียนไป แล้วเธอทำไมกลับลืม
แอบไปมีใคร... มาทิ้งฉันไว้...
ทุกคืน วันฉันเหม่อ
มองภาพเธอครั้งใด... ใจเจ็บเหลือเกิน
เก็บฝันวันเก่า... ในความเงียบเหงา คนเดียว
เปลี่ยวนักตัวเราเศร้ามิคลาย
ก่อนนั้นเธอเป็นดังเงา
เหงาเพราะเธอไกล
มีแต่ความเสียใจ... ทนเจ็บหัวใจ
บอกแล้วใจ... ในส่วนลึก
ไม่เคยนึก แท้จริงนั้นเธอไร้ความจริงใจ
หลอกแม้คน... คอยห่วงใย
มอบใจรักภักดีแล้วเธอยังทำ...
ภาพความทรงจำ... คอยย้ำรักซึ้ง ไว้ตรึงดวงใจ
เมื่อวันเวียนไป แล้วเธอทำไมกลับลืม
แอบไปมีใคร... มาทิ้งฉันไว้...
ทุกคืน วันฉันเหม่อ
มองภาพเธอครั้งใด... ใจเจ็บเหลือเกิน
มองภาพเธอครั้งใด... ใจเจ็บเหลือเกิน
มองภาพเธอครั้งใด... ใจเจ็บเหลือเกิน
ยังจำไว้... ใจฉันยังเจ็บเหลือเกิน
ปิเยหิ วิปปโยโค ทุกโข..มันเศร้านะ..ต้องอาศัยเวลา..
ตอบลบจ้ะ ความพลัดพรากจากสิ่งเป็นที่รักที่พอใจ คือ ทุกข์
ลบเวลา อาจช่วยให้ความรู้สึกเศร้าเสียใจเลือนลางบางเบาลงได้
หากแต่ เวลา แม้จะนานเท่านาน ก็มิอาจชดเชยความรู้สึกดีๆ ที่เสียไปได้