ฉันหรือหมาดำ

เช้าวันหนึ่ง... ฉันลงไปเดินเล่นข้างล่าง...
เดินไปตามถนน รอบๆ หมู่บ้าน เพื่อออกกำลังกาย ให้กล้ามเนื้อขาแข็งแรง...
เวลาในขณะนั้น... ราว 07.30 น. ท้องฟ้ายังขมุกขะมัว อีกราวหนึ่งชั่วโมงจึงจะสว่าง...
ยามนั้น ฉันอาศัยแสงจากโคมไฟถนนที่สาดส่องมาเป็นระยะๆ ทำให้มองเห็นได้อย่างสบายตา และสบายใจ... ผู้คนยังคงไม่ตื่นจากหลับไหล... รถราก็ยังจอดนิ่งอยู่เกือบเต็มโรงจอดรถทุกแถว...
น้ำค้างเกาะพราวตามกระจกรถ รวมถึงตามยอดหญ้าทุกหัวระแหง...
อากาศสดชื่นมากๆ แว่วเสียงนกร้องจิ๊บๆ แก๊กๆ ... ประดุจขับกล่อมฉันด้วยเพลงอันไพเราะ
ฉันเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ อย่างกำหนดสติ... ก้าวยาวๆ ช้าๆ เหวี่ยงแขนทั้งสองข้างไปจนสุดเอื้อม มือทั้งสองข้างตบกันเบาๆ ข้างหน้าที ข้างหลังที สลับกัน... ทำให้มันสัมพันธ์กับก้าวย่างแต่ละก้าว... พร้อมกับสูดและพ่นลมหายใจให้ยาว... นิ่ง... ฉันทำเช่นนี้ ทุกๆ วัน วันละไม่ต่ำกว่า 2,000 ก้าว
คิดเอาเองว่ามันคือ โยคะ ในแบบฉบับของฉัน... หวังว่ามันจะช่วยให้ปอดของฉันแข็งแรงพอที่จะรับมือกับอาการหอบ และ/หรือ ปัญหาแพ้รุนแรงได้
เวลาผ่านไปนานเท่าใด... ไม่รู้
พระอาทิตย์โผล่มาเยือนแล้วหนา แสงแดดฉายฉาบบนผิวถนน...
เงาของฉันทอดยาวชะลูด...ดูน่าตลก
ฉันยิ้มให้กับเงาของตัวเอง... ลองโบกมือทักทาย เอียงตัวไปขวา-ซ้าย... เออแน่ะ มันก็ทำตามด้วย อิอิ
ฉันอมยิ้ม... รู้สึกดีๆ กะเพื่อนตัวใหม่สีดำๆ นั่นจัง...
แล้วก้อก้าวเดินต่อไปอย่างไม่รู้สึกถึงความเหส็ดเหนื่อย
เจ้าเพื่อนตัวดำนั่น ค่อยๆ หดตัวสั้นเข้าอย่างไม่รู้สึกตัว... มันดูเตี้ยลงๆ... เรื่อยๆ...
ฉันเองก็เริ่มเหนื่อย เหงื่อซึม ผุดทั่วหน้าและแผ่นหลัง แล้วหนา...
ไรผมเปียกชื้น... แต่ทว่า จิตใจแช่มชื่นยิ่งนัก
และแล้วก็มีผู้บ่าวผมทองนัยน์ตาสีเขียว เดินสวนมา... เค้ากล่าวทักทายอย่างมีไมตรี...
Hi, Madam how are you?
I'm good and you? ฉันทักทายตอบไปตามมารยาท...
I'm good too, thanks. เค้าจบคำสนทนาด้วยรอยยิ้มทั้งปากและตา...
ว้าวๆ ฉันเกือบละลาย ช่ะ... โชคดีนะที่เค้าผละไปซะ ฮ่าๆๆๆๆ... เอิ๊กส์...

เอ๋... เออ หนอ ฉันเนี่ยะ... หมาดำ จริงๆ ซะด้วย เชื่อเค้าเลย.