ฉัน... ได้เรียนรู้แล้วว่า ชีวิตนี้... เกิดมาเพื่อทำหน้าที่ 2 ประการ...
อย่างแรกเลย คือหน้าที่ต่อตนเอง...
ทำอย่างไร ให้มีทุกข์น้อยที่สุด
และหน้าที่ที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด...
คือ ทำให้คนอื่น... มีความสุขมากที่สุด
แม้ว่า... หัวใจของฉันจะร้าวรานเพียงใดก็ตาม...
ร่าเริงอีกที แม้มีเพียงความว่างเปล่ากับใจร้าวๆ
ยังคงเตือนและย้ำตัวเอง
ร้องเป็นเพลงเศร้าๆ เท่านี้
เจ็บที่รู้ว่าเธอมีอื่น
แต่ยืนได้ไหวไม่ต้องกลัว
ยิ้มไม่ออกก็จะยิ้ม
ทนข่มใจเอาไว้ชั่วคราว
ราวๆ ประมาณว่าเราไม่เป็นไร
ยิ้มไม่ออกก็จะยิ้ม และแม้ใจจะรู้ดี
ว่าในทุกหนึ่งคำว่ายินดีมันมีแต่เสียใจ
ร่าเริงให้ลง ฉันคงต้องทามทุกอย่างให้ดูเดิมๆ
ร่าเริ่งอย่างเดิม แม้ความจำยังซ้ำเติมจิตใจทุกครั้ง
ยังคงเตือนและย้ำตัวเอง
ร้องเป็นเพลงเศร้าๆ เท่านี้
เจ็บที่รู้ว่าเธอมีอื่น
แต่ยืนได้ไหวไม่ต้องกลัว
ยิ้มไม่ออกก็จะยิ้ม
ทนข่มใจเอาไว้ชั่วคราว
ราวๆ ประมาณว่าเราไม่เป็นไร
ยิ้มไม่ออกก็จะยิ้ม และแม้ใจจะรู้ดี
ว่าในทุกหนึ่งคำว่ายินดีมันมีแต่เสียใจ
ยิ้มไม่ออกก็จะยิ้ม
ทนข่มใจเอาไว้ชั่วคราว
ราวๆ ประมาณว่าเราไม่เป็นไร
ยิ้มไม่ออกก็จะยิ้ม และแม้ใจจะรู้ดี
ว่าในทุกหนึ่งคำว่ายินดีมันมีแต่เสียใจ
 |
| มิได้อมทุกข์ แต่มันจุกไม่หาย... โลกนี้โหดร้าย กะฉันจัง... |
เศร้าจังเลยค่ะยาย แต่ตุ้งชอบน๊าาา
ตอบลบขอบใจจ้ะ... :)
ลบอ่านแล้วมัน จุกที่อกแน่นๆ เหวงๆ ตามอารมณ์คนเขียน
ตอบลบแค่รู้สึกว่า ตัวเองเสียสละได้ไม่เท่าคุณเท่านั้น
คนอาไร้....ทำไมถึงอมทุกข์ได้ตลอดขนาดนั้น เก็บกดไป ระเบิดมันซะบ้างก้อได้นะคะ
ถ้าลองเปนคนร้ายๆ บ้าง งอแงบ้าง เปลี่ยนบรรยากาศดีเหมือนกันนะคะ
จ๋า จ้ะ...
ลบยิ้ม..มันจะต่างกันนะรtหว่าง ฝืนยิ้ม กะ ยิ้มจากใจ..แต่ก็อุส่า อืมม.ดีมากๆค่ะ
ตอบลบยิ้ม อย่างน้อยคนรอบข้างที่พบเห็นก็ไม่ทุกข์ไปด้วย...
ลบร้องไห้ไปมากมาย ก็ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรขึ้นมาได้...
มาอ่านเจอ ช้าไปหน่อยคับ แต่เร่ืองผ่านไปนานแค่ไหน ก็ไม่เคยล้าสมัย อ่านแล้ว ก็ได้คิดอย่างว่า เกิดมาเพ่ือทุกข์ ทุกคนไม่ยกเว้นแม้กระท่ัง เจ้าสัวหม่ืนล้าน ก็หนีไม่พ้นทุกข์ ทำยังไงให้ทุกข์มันมีให้น้อย เคยสอนผมให้ ปล่อยวางมันซะ ผมว่ามันยังใช้ได้ดีอยู่นะคับ.....
ตอบลบจ้ะ... ปล่อยวาง... ทำให้โลกทั้งใบน่าอยู่ขึ้นเยอะเลย... :)
ลบ