ผิดอะไรเมื่อรักกัน

"คนรักกัน ไม่จำเป็นต้องไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลาหรอก"  

เป็นถ้อยคำที่ฉันมักได้ยินอยู่บ่อยๆ มันจี้ใจจนแทบสะดุ้ง... นานมากแล้วที่ฉันใช้ชีวิตคู่และโยกย้ายที่อยู่ไปหลายแห่งทั้งกรุงเทพฯ และต่างจังหวัด... ไม่ค่อยได้กลับภูมิลำเนาเดิมเมืองย่าโม ตราบจนกระทั่งบุพการีมีสุขภาพอ่อนแอด้วยความชรา จึงได้กระวีกระวาดปลีกตัวย้ายกลับไปเพื่อปรนนิบัติดูแลท่านในวาระสุดท้าย... ครอบครัวของฉันค่อนข้างใกล้ชิดผูกพัน... เราทำงานอยู่ที่เดียวกัน ไป-กลับด้วยกัน ไปเที่ยวไหนต่อไหนด้วยกัน ออกงานสังคมด้วยกัน เหมือนเงาตามตัว จนเป็นที่ชินตาของใครๆ มันคือพันธนาการแห่งรักที่แนบแน่นมั่นคง ปีแล้วปีเล่า... ฉันไม่คิดเลยว่านั่นจะเป็นภาพที่ทำให้คนอื่นรู้สึกขวางหูขวางตาอย่างแรง จนถึงกับคิดดังๆ ประหนึ่งว่าส่งสัณญานให้เราแยกๆ กันบ้างก็ได้เหอะ... ไม่รู้ว่าเดือดร้อนด้วยเหตุอันใด... อ่ะน่า... อย่าอิจฉานักเลย ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด... ฉันเองและแม้กระทั่งคนอื่นๆ ต่างก็หาได้มีใครล่วงรู้อนาคตไม่ ฉะนั้น ขอฉันมีชีวิตเปี่ยมสุขและแบ่งปันน้ำใจเมตตาให้ผู้คนในสไตล์ของฉันต่อไปเถิด... ไม่ว่าจะมีเวลาเหลือให้ทำเช่นนี้ต่อไปได้อีกกี่มากน้อย ก็ไม่น่าจะเป็นผลเสียหายต่อผู้ใดนี่นา...

มีแก่นแท้ของความจริงบางอย่าง ที่ทุกคนย่อมรู้แก่ใจดีว่า ‘ชีวิต’ มิอาจเลือกที่จะมีหรือเป็นในสิ่งที่อยากมีอยากเป็นได้ทุกอย่าง  รวมถึงไม่อาจปฏิเสธการมีหรือเป็นในสิ่งที่มีหรือเป็นอยู่ ได้ทุกอย่าง เช่นกัน... ฉันมีกรณีตัวอย่างที่ชัดเจนที่อยากให้ลองติดตาม เป็นเรื่องราวของชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งเขาเขียนด้วยตัวเองในเว็บๆ หนึ่ง เมื่อเร็วๆ นี้... ใจความเล่าถึงการสูญเสียภรรยาสุดที่รักด้วยโรคร้ายภายในเวลาอันรวดเร็วหลังจากที่ครองรักกันได้แค่ประมาณ 4 ปีเท่านั้น เรียกได้ว่าก้นหม้อข้าวยังไม่ทันมีริ้วรอยเลยสักนิด... ดูเอาเถิด ทั้งๆ ที่พวกเขารักใคร่กลมเกลียวกันดี อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตามประสาหนุ่มสาว ไม่คาดฝันว่าจู่ๆ มัจจุราชจะมาพรากเอาผู้เป็นที่รักดั่งดวงใจไปจากเขาทั้งที่ไม่ได้ทำผิดอะไร... 

ตอนที่รู้ว่าคนรักมีสภาวะเจ็บป่วยร้ายแรงระดับที่มิอาจเยียวยาได้ นั่นคือช่วงที่ทุกข์ทรมานใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ มันยากที่จะทำใจยอมรับการสูญเสียที่กำลังคืบคลานมาในไม่ช้า... พวกเขาไม่พร้อมที่จะพรากจากกันและกัน... แต่ที่สุดแล้ว วาระสุดท้ายก็มาถึงเร็วมากจนน่าใจหาย... เป็นใครก็คงทำใจได้ลำบากยิ่ง... เมื่อไม่มีเธออยู่ข้างๆ แล้ว เขาได้เรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น บอกกล่าวให้โลกออนไลน์ได้ร่วมรับรู้ถึงความสูญเสียอันใหญ่หลวงนี้... น่าซาบซึ้งและเวทนาในชะตารักของทั้งคู่... มันทำให้น้ำตาของฉันรินมาไม่ขาดสาย... ทั้งคืน... ฉันเล่ามากไปกว่านี้ไม่ไหวแล้ว อ่านกันเองเถิดจ้ะ... http://hilight.kapook.com/view/76942

สัพเพ สัตตา สัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์ เกิดแก่เจ็บตายด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น

อะเวราโหนตุ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย

อัพยาปัชฌาโหนตุ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย

อะนีฆาโหนตุ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีความทุกข์กายทุกข์ใจเลย

สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ จงมีแต่ความสุขกายสุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้น เถิดฯ

สาธุ... ด้วยจิตบริสุทธิ์ 

ข้าฯ ขออุทิศผลบุญที่ได้สั่งสมมาตั้งแต่ครั้งอดีตจนถึงปัจจุบัน

ขอให้ท่านทั้งสองได้มีโอกาสครองรักร่วมชาติอย่างสุขสานต์

อย่าได้มีอันพรากจากกันอีกเลย... สาธุ