เพรียกหากันจริ๊ง... ความรัก

เคยบ้างไหม? สักครั้งหนึ่ง... 

ที่จู่ๆ... ก็มีใครบางคน... ผ่านเข้ามาใกล้ๆ ชีวิต...

ทำให้รู้สึกเตะตา สะดุดใจ... จนต้องแอบถามตัวเองอยู่ตลอด...

คนนี้ใช่ไหม?... คนนี้สินะ... ใช่เค้า หรือเปล่า?

แล้ว... อะไรล่ะ ที่พอจะใช้เป็นเครื่องมือสำหรับตรวจวัด?
ว่าเค้าหรือเธอคนนั้น... ใช่ หรือ มิใช่... คนที่ฟ้ากำหนด

นั่นหล่ะ ที่ใครๆ ก็อยากจะรู้เสียนัก

ความจริง... มีหลายคนที่ปล่อยหัวใจให้ร่ำร้องโหยหาคนอื่น อยู่บ่อยๆ
จนตัวเองต้องจมอยู่กับความเจ็บปวด ร้าวราน เป็นนานสองนาน

สุขภาพกาย สุขภาพจิต พลอยเสื่อมเศร้า เหงา เหม่อ
ขาดความสดใส ร่าเริง อย่างที่ควรจะเป็น
สำรวจตัวเองดูบ้างเถิด... เป็นอย่างนั้น หรือเปล่า?

ความจริง (อีกนั่นแหละ) ผู้คนในยุคสมัยนี้... กำลังขาดแคลนความรักเป็นที่สุด

ทั้งชายและหญิงจำนวนมาก ต่างก็โหยหาซึ่งรักแท้... กันอยู่เสมอ
เฝ้ารอคอยอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน... อย่างไม่รู้จุดหมาย
และ ต่างฝ่าย ต่างก็... ไม่รู้ ว่า... รอใครอยู่
หรือ จะต้องรอไปอีก... นานแค่ไหน?...

รู้แค่ว่า ที่เจอๆ มาแล้วนั่น... ไม่ใช่!... ยังไม่ใช่ซะที!
หรือที่เจอ ทำท่าว่าจะใช่... ก็ยังไม่ยอมปักใจเชื่อ... ซะงั้น

บ้างก็เอาแต่คร่ำครวญ... ตามเนื้อเพลง... ที่ว่า

โปรดส่งใครมารักฉันที... มีสักคนไหมที่รักกันจริง...
เขา / เธอ คนนั้นอยู่ที่ไหนน้อ?

ในเมืองหลวง หรือเมืองใหญ่ๆ ที่มีผู้คนมากมาย

แม้ว่าจะเดินสวนทางกันอย่างเนืองแน่น... ก็ใช่จะได้หยุดทักทาย
เกือบทุกคนมีแต่เร่งรีบ ร้อนรน กระฉับกระเฉง...
แต่ลึกๆ แล้ว ในใจกลับมีแต่ความรู้สึกเหงา - อ้างว้าง...
เหมือนว่า ชีวิตนี้ ขาดอะไรไปสักอย่างหนึ่งที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก
บางคน แอบฝัน... วาดวิมานในอากาศ
หวังว่า คงมีสักวัน ที่ฟ้าเบื้องบนคงจะส่งเนื้อคู่ตุนาหงันมาให้
แน่นอนว่าเขาหรือเธอ ผู้นั้น ต้องสุดหล่อ หรือ สุดสวย ยิ่งนัก...
เพ้อๆๆ... ฝันๆๆ... ได้แต่รำพันกับตัวเอง...
ตาลอย... ใจลอย...
เคยมั้ย?... คิคิ

ครั้งหนึ่ง... ฉัน... ก็เป็นแบบที่ว่ามาทั้งหลายนั้น...เช่นกัน
ณ วันนี้... ถ้าถามฉันว่า หากย้อนเวลากลับไปได้ จะเป็นเช่นเดิมหรือไม่?
อืมห์... แน่นอน... แม้จะรู้แก่ใจดีว่า ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์(ปนสุข) ก็เหอะ
สำหรับฉัน การมีความรักและมีคนรัก มันไม่ยากเลย
แต่การประคับประคองความรักให้มั่นคงยืนยงนี่สิ... ท้าทายยิ่งนัก
การบอกรักก็ง่ายนิดเดียว... แต่จะให้คนฟังเป็นปลื้มเมื่อได้ยินเราบอกนั้นยาก เช่นกัน
สุดท้ายแล้ว... ฉันต้องหัดเรียนรู้วิธีคิดเสียใหม่... ตั้งหลายอย่าง
เพื่อให้รู้สึกทุกข์น้อยๆ หน่อย... จะได้รู้สึกสุข มาทดแทน...
นอกจากนี้... ฉันไม่พยายามพิสูจน์ความรักแท้...
แค่เพียงหยิบยื่นความรักและน้ำใจ... ให้คนรักอย่างเต็มใจ... ก็พอ
ที่เหลือ... ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของบุพเพสันนิวาส และ การเกื้อกูลกัน...
ตราบจนชีวิตจะหาไม่ หรือ จนกว่าการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง... จะมาถึง